นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 139

“ยังไม่ไปอีก?!”

เหล่าไท่ไท่จ้องมองด้วยความโกรธ และด่าทออย่างรุนแรง

โจวกุ้ยหลานหัวหด และรีบพาเจ้าก้อนน้อยที่หัวหดเช่นเดียวกันออกไปด้วย

เจ้าเด็กไม่รักดี ก็แค่โกรธนางเท่านั้น

ต่อไปหากนางตาย เช่นนั้นจะต้องถูกเจ้าเด็กไม่รักดีนั่นโกรธอย่างแน่นอน!

เหล่าไท่ไท่ครุ่นคิดอย่างโกรธเคือง ทำจมูกฟุดฟิด และกลิ่นหอมก็ลอยเข้ามาในจมูก นางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว หยิบตะเกียบด้านข้าง ยื่นเข้าไปในหม้อ และคีบเนื้อวัวชิ้นหนึ่งเข้าไปในปาก......

“ท่านยายโกรธแล้ว” เจ้าก้อนน้อยเดินตามโจวกุ้ยหลานออกมาจากบ้าน นั่งลงบนก้อนหินหน้าประตูและพึมพำ

เมื่อครู่ท่านยายน่ากลัวมาก ราวกับว่าจะตีท่านแม่ของเขา แต่ต่อมาก็ไม่ได้ตี

“ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวนางก็หายโกรธแล้ว ” ในขณะพูด โจวกุ้ยหลานก็ยื่นมือไปโอบไหล่ของเจ้าก้อนน้อยไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้เขาตกลงไป

เจ้าก้อนน้อยฉลาดกว่าเด็กคนอื่นๆ อีกทั้งยังอ่อนไหว แม้แต่ความรู้สึกเล็กน้อยก็สามารถสัมผัสได้

แต่ในตอนนี้เขาไม่ได้กลัวจนตัวสั่นแล้ว แสดงให้เห็นว่าเขาดูออกว่าถึงแม้เหล่าไท่ไท่จะโกรธมาก แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ได้โทษพวกเขาจริงๆ เพียงแค่เสียดายของเท่านั้น

“เช่นนั้นข้าต้องส่งไส้เดือนให้ท่านยายหรือไม่?” เจ้าก้อนน้อยเงยหน้าขึ้นไปมองโจวกุ้ยหลานแล้วถาม

ท่านแม่ชอบไส้เดือน ขอแค่เขาขุดไส้เดือนให้ท่านแม่ ท่านแม่ก็จะไม่โกรธแล้ว เช่นนั้นท่านยายจะชอบไส้เดือนด้วยใช่หรือไม่?

โจวกุ้ยหลานอยากจะหัวเราะ

แต่ลองคิดดูแล้ว ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นเช่นนั้น

ก่อนหน้านี้หลังจากที่นางส่งอาหารไก่ที่ทำด้วยตนเองให้เหล่าไท่ไท่แล้ว เหล่าไท่ไท่ก็ลองอยู่วัน และพบว่าไก่ของบ้านตนเองไม่กินอาหารก็สามารถออกไข่ได้ และไข่ที่ออกมาก็มีขนาดใหญ่กว่าปกติ นางจึงมีความสุขกับอะไรบางอย่าง

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เห็นว่าอาหารไก่ของเหล่าไท่ไท่ใกล้จะหมดแล้ว นางก็ควรจะง้อเหล่าไท่ไท่

“เช่นนั้นเราก็ไปขุดไส้เดือนให้เหล่าไท่ไท่เยอะๆ หน่อย อีกเดี๋ยวเราขึ้นเขาไปส่งอาหารให้ท่านพ่อกับท่านลุงของเจ้ากัน แล้วค่อยไปเก็บหญ้าเนเปียร์แคระกลับมาดีหรือไม่?” โจวกุ้ยหลานยิ้มตาหยี

ทันทีที่ได้ยินว่าจะได้เจอท่านพ่อ เจ้าก้อนน้อยก็ดีใจ “ดี!”

ทั้งสองนั่งอยู่ข้างนอกสักพัก โจวกุ้ยหลานนึกถึงไฟในเตา และรู้สึกไม่วางใจเล็กน้อย จึงให้เจ้าก้อนน้อยขุดไส้เดือนด้วยตนเองต่อ นางอยากกลับเข้าไปดูในห้องครัว

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องครัว นางแอบมองเข้าไปข้างในอยู่ที่ขอบประตู และเห็นว่าเหล่าไท่ไท่กำลังหยิบถ้วยใบใหญ่มาตักเนื้อวัวตากแห้ง

โชคดีที่เหล่าไท่ไท่เริ่มจัดการแล้ว นางจึงไม่กลัวว่าเนื้อวัวตากแห้งจะร้อนเกินไป

ในขณะคิด เหล่าไท่ไท่ก็หันมา และเห็นโจวกุ้ยหลานที่โผล่หัวออกมา นางขมวดคิ้วแน่น “เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

ถูกจับได้แล้ว โจวกุ้ยหลานก็ไม่อยู่ต่อ นางยิ้ม ยืนตัวตรง และเดินไปที่ห้องครัว “ท่านแม่ ข้าก็แค่กลัวว่าท่านจะโกรธจนเสียร่างกาย”

เหล่าไท่ไท่จ้องมองไปที่โจวกุ้ยหลานด้วยดวงตาคู่เล็กๆ เจ้าเด็กไม่รักดีคนนี้ขู่นาง!

“ท่านแม่ มุมปากของท่านมีซอสอะไรติดอยู่?” โจวกุ้ยหลานเห็นว่ามุมปากของเหล่าไท่ไท่มีบางอย่างดำๆ ในขณะพูดก็ยื่นมือไปจะช่วยเช็ดให้นาง

“อะไร เจ้ามองผิดแล้ว!” ในขณะพูดเหล่าไท่ไท่ก็ใช้แขนเสื้อเช็ด แล้วหันหลังเดินออกไป โดยไม่ให้โอกาสโจวกุ้ยหลานพูดอีก

นางรีบเดินไปที่ตู้กับข้าว แล้วเอาจานเนื้อวัวตากแห้งนี้ไปไว้ข้างใน จากนั้นหยิบถ้วยซุปใบใหญ่ออกมา เดินไปที่ข้างเตา แล้วตักเนื้อตากแห้งที่อยู่ในหม้อต่อไป

โจวกุ้ยหลานตกตะลึง จากนั้นก็เข้าใจว่าคืออะไร และยิ้มตาหยีในทันที

“ท่านแม่ เนื้อวัวตากแห้งอร่อยไหม?”