นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 140

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะไม่แตะต้องเนื้อวัวที่เหลืออย่างแน่นอน!” โจวกุ้ยหลานรีบยืนยัน

เหล่าไท่ไท่จากไปอย่างไม่วางใจ

หลังจากนางออกไปจากบ้านแล้ว โจวกุ้ยหลานก็แอบออกไปข้างนอก และเรียกให้เจ้าก้อนน้อยที่อยู่ข้างนอกกลับมา ล้างมือให้เขา จากนั้นก็ส่งเนื้อวัวตากแห้งถ้วยเล็กๆ ถ้วยนั้นให้เขากิน

เจ้าก้อนน้อยกินด้วยความดีใจ โจวกุ้ยหลานจึงให้เขาไปนั่งที่หน้าเตาเพื่อช่วยจุดไฟ และนางก็เริ่มทำอาหารด้วยตนเอง

ระหว่างรอข้าวนึ่ง โจวกุ้ยหลานก็มองเนื้อวัวตากแห้งในถ้วยของเจ้าก้อนน้อย เจ้าก้อนน้อยกินเกือบหมดแล้ว

โจวกุ้ยหลานรีบหยิบถ้วยนั้นมา แอบเปิดตู้กับข้าว และเห็นว่าด้านในมีเนื้อวัวตากแห้งสามถ้วย นางจึงหยิบตะเกียบ และคีบออกมาจากถ้วยซุปแต่ละถ้วย เมื่อเห็นว่าปริมาณในถ้วยเล็กๆ เกือบเท่าก่อนหน้านี้แล้ว นางจึงทำให้ในถ้วยซุปพวกนั้นกลับมาเป็นเหมือนเดิม

หลังจากปิดประตูตู้กับข้าวแล้ว นางก็วางถ้วยเล็กๆ นั่นลงบนที่นั่งหน้าเตา

เมื่อถึงเวลามื้อเที่ยง เหล่าไท่ไท่ก็สะพายตะกร้าเปล่ากลับมา เมื่อเห็นว่าเนื้อวัวตากแห้งถ้วยนั้นยังคงวางอยู่บนเตาอย่างดี นางก็สบายใจ

หลังจากห่ออาหารทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว โจวกุ้ยหลานก็แบกกระบุง หิ้วตะกร้า แล้วพาเจ้าก้อนน้อยขึ้นไปบนเขา

เมื่อพบสวีฉางหลินและโจวต้าไห่ นางก็นำอาหารออกมาให้พวกเขากิน

ทันทีที่ทั้งสองคนเห็นอาหาร พวกเขาก็รู้ว่าวันนี้โจวกุ้ยหลานเป็นคนทำอาหาร และรสชาติอร่อย

หลังจากที่ทั้งสองคนกินอาหารเสร็จแล้ว โจวกุ้ยหลานก็ดึงโจวต้าไห่ออกไปด้านข้าง และบอกโจวต้าไห่เกี่ยวกับเรื่องของไป๋เย่จื่อ

“เรื่องนี้จะพูดส่งเดชไม่ได้นะ มันจะทำลายชื่อเสียงของครอบครัวฝ่ายหญิง!” โจวต้าไห่เบิกตากว้างและจ้องมองไปที่โจวกุ้ยหลาน

“ข้าก็พูดกับท่านที่เป็นผู้เกี่ยวข้องไม่ใช่หรือ ท่านคิดเห็นอย่างไร?”

โจวกุ้ยหลานดึงเสื้อผ้าของโจวต้าไห่ และซักถามเขา

“คิดเห็นอย่างไร ไม่ได้คิดอะไร ผู้ที่ข้าอยากจะสู่ขอมาเป็นภรรยา ยังจะคิดเรื่องเหล่านี้ได้อีกหรือ?” ในขณะพูดโจวต้าไห่ก็โบกมือ “เจ้ารีบกลับไปกินข้าวเถอะ”

นี่หมายความว่าไม่ชอบนางหรือ?

โจวกุ้ยหลานขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าพี่ชายของนางกำลังจะหันหลังกลับไป นางก็รีบคว้าเขาไว้ “ท่านจะอธิบายกับนางอย่างไร? ท่านชอบหรือไม่ชอบนางกันแน่?”

“บอกว่าชอบหรือไม่ชอบแล้วอย่างไร ยังไงก็คือใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันไม่ใช่หรือ? ครอบครัวของเย่จื่อร่ำรวย บ้านนางขายเต้าหู้ แล้วมีชีวิตที่ดี จะมาอยู่กับคนยากจนเช่นข้าทำไม? ต้องทำงานกลางดิน?”

ในขณะพูด โจวต้าไห่ก็ดึงเสื้อของตนเองออกจากมือโจวกุ้ยหลาน “เจ้ารีบกลับไปเถอะ อีกเดี๋ยวพวกเราต้องเผาถ่านแล้ว”

“เช่นนั้นท่านก็ไม่เลวเลย ต่อไปท่านจะได้เผาถ่านตนเอง ในปีนั้นไม่ต้องพูดอะไรมาก มันคงไม่เลวร้ายไปกว่าครอบครัวของพวกเขาที่ขายเต้าหู้ใช่หรือไม่?”

โจวกุ้ยหลานไม่ชอบข้ออ้างนี้ของโจวต้าไห่

ครอบครัวของไป๋เย่จื่อจัดหาเต้าหู้ให้โรงเตี๊ยมของญาตินางไม่ใช่หรือ? ได้กำไร แต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยขนาดนั้นไม่ใช่หรือ? พี่ชายของนางจะไม่คู่ควรกับนางได้อย่างไร?

“เจ้าจะสนใจเรื่องนี้ทำไม? รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ร่างกายยังไม่หายเป็นปกติ!” ในขณะพูดโจวต้าไห่ก็ต้องการจะจากไปอีกครั้ง

พูดเรื่องเช่นนี้กับน้องสาวของตนเอง ช่างน่าอายจริงๆ

โจวกุ้ยหลานเบะปาก “ต่อไปท่านอย่าเสียใจภายหลังแล้วกัน! ”

“เสียใจภายหลังอะไร เจ้ากลุ้มใจทั้งวันไปเปล่าๆ!” โจวต้าไห่ตอบ แล้วรีบกลับไปที่หลุมที่เผาถ่านของพวกเขา เขาดื่มน้ำและใส่ต้นไม้แห้งเข้าไปในหลุม

โจวกุ้ยหลานเห็นแล้วก็ขมวดคิ้ว ทำไมนางรู้สึกว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี

ทำไมนางรู้สึกว่าพี่ใหญ่ของนางมีใจให้ไป๋เย่จื่ออยู่ แต่พี่ใหญ่พูดเช่นนี้เแล้ว นางควรทำอย่างไร?

ในขณะที่คิดก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

นางเดินกลับไปอีกครั้ง และพูดตามหลังโจวต้าไห่ว่า “พี่ใหญ่ นี่เป็นภรรยาที่ท่านจะสู่ขอด้วยตนเอง เป็นคนที่ต่อไปจะอยู่กับท่านไปตลอดชีวิต ท่านคิดให้ดีๆ หากอยากสู่ขอคนผู้นั้น เงินไม่ใช่ปัญหา! ”