นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 141

แม้ว่าอยู่แถวนี้แล้ว แต่ก็ไม่ง่ายนัก

พวกเขาหาอยู่ครึ่งชั่วยาม แต่ก็ได้ไม่เท่าไหร่ ในที่สุดโจวกุ้ยหลานก็ตัดสินใจที่จะพาเจ้าก้อนน้อยกลับไปกินอาหารกลางวันก่อน แล้วตอนบ่ายค่อยขึ้นเขามาทำใหม่

เมื่อกลับมาถึงหน้าประตูของตระกูลโจว พวกเขาก็ได้ยินเสียงของอาสะใภ้ชุ่ยฮวา “กล่าวเช่นนี้ก็จริงอยู่ หญิงสาวตระกูลหลิวผู้นั้นก็อายุสิบหกแล้ว ครอบครัวของพวกเขาก็อยากจะช่วยหาคนดีๆ สักคนให้นางโดยเร็ว แต่ต่อจากนางยังมีน้องชายอีกสองคน เกรงว่าครอบครัวของพวกเขาก็ยังต้องการสินสอดทองหมั้นอีก”

นี่กำลังพูดถึงสินสอดทองหมั้น?

โจวกุ้ยหลานหยุดชะงัก แอบถอนหายใจในใจ และพาเจ้าก้อนน้อยเดินเข้าไป

เมื่ออาสะใภ้ชุ่ยฮวาเห็นว่าโจวกุ้ยหลานเข้ามาแล้ว แววตาก็เป็นประกาย “โอ้ กุ้ยหลานยังอาศัยอยู่ที่บ้านของพ่อแม่อีกหรือ?”

“บ้านที่สร้างใหม่ของนางไม่ใช่ว่าถูกไฟไหม้หมดแล้วหรือ จึงมาอาศัยอยู่กับข้าก่อน รอให้ฤดูหนาวผ่านพ้น นางก็จะย้ายไป” เหล่าไท่ไท่กลัวว่าชุ่ยฮวาจะพูดอะไรที่ไม่น่าฟัง จึงรีบรับช่วงต่อบทสนทนา

“อาศัยอยู่ที่นี่ก็ไม่เป็นไร แต่ถึงอย่างไรก็เป็นหญิงสาวที่ออกเรือนแล้ว จะอาศัยอยู่ที่บ้านพ่อแม่ตลอด สำหรับต้าไห่แล้ว ไม่ใช่เรื่องดีที่จะพูดคุยเรื่องแต่งงาน” ชุ่ยฮวาพูดกล่าวตรงๆ

ทำไมคำพูดนี้ถึงฟังดูแล้วไม่รื่นหู?

“แม้ว่าจะออกเรือนแล้ว แต่ท่านแม่ก็ยังเป็นท่านแม่ของข้า ข้าตกทุกข์ได้ยาก ท่านแม่ของข้าช่วยข้าก็เป็นเรื่องปกติ ใช่หรือไม่อาสะใภ้ชุ่ยฮวา?”

โจวกุ้ยหลานตอบอย่างยิ้มแย้ม

คำพูดนี้ไม่อ่อนไม่แข็ง เพียงแค่ทิ่มแทงอาสะใภ้ชุ่ยฮวา

“เจ้ารีบไปกินข้าวในครัว แล้วก็ไม่ต้องออกมา อ้าปากก็ไม่มีวาทศิลป์!” ในขณะพูดเหล่าไท่ไท่ก็ขยิบตาให้โจวกุ้ยหลาน และให้นางรีบเข้าไป

นี่เป็นบุตรสาวคนเล็กของตนเอง ตนเองอยากให้นางอยู่ที่บ้านนานเท่าใดก็ได้ เหตุใดต้องฟังที่ผู้อื่นพูด?

โจวกุ้ยหลานยิ้มไม่หุบ “เช่นนั้นข้าไปกินข้าวแล้ว พวกเจ้าพูดกันเถอะ”

สีหน้าของอาสะใภ้ชุ่ยฮวาก็ดูแปลกๆ “กุ้ยหลานมีนิสัยเช่นเดียวกับข้า ข้าก็พูดอย่างตรงไปตรงมา และไม่เป็นที่ชื่นชอบ”

หึ พูดตรงๆ แล้วจะแทงมีดเข้าที่หัวใจใครก็ได้? เจ้าพูดตรงๆ แล้วผู้อื่นไม่สามารถพูดตรงๆ ได้หรือ?

นิสัยตรงไปตรงมาอะไร หรือว่าคนที่นิสัยตรงไปตรงมา ยังไม่รู้ว่าคำพูดอะไรที่ทำให้ผู้อื่นเสียใจ?

โจวกุ้ยหลานคิดไปต่างๆ นานา ใบหน้ายังคงยิ้ม และพาเจ้าก้อนน้อยไปที่ห้องครัว

หลังจากที่โจวกุ้ยหลานออกไปแล้ว ชุ่ยฮวาก็เดินเข้ามาหาเหล่าไท่ไท่ “ครอบครัวของกุ้ยหลานจะอยู่กับพวกท่านตลอดไปเลยหรือ?”

“ครอบครัวของนางเพิ่งประสบภัย หากไม่มาหาข้าที่นี่ แล้วนางจะไปที่ไหน?” เหล่าไท่ไท่พูดพลางถอนหายใจ

ชุ่ยฮวาขมวดคิ้ว “พี่สะใภ้เหมยฮวา ครอบครัวของท่านยากจน และทุกคนก็รู้ อีกอย่างต้าไห่ก็อายุไม่น้อยแล้ว ผ่านปีนี้ไปก็จะยี่สิบห้าแล้ว ไม่ง่ายที่ตระกูลหลิวนั่นไม่ยืนหยัดต่อไป บุตรสาวที่ออกเรือนแล้วของท่าน ก็มาอาศัยอยู่ที่บ้านของท่าน แถมยังกินอยู่กับพวกท่านด้วย จะว่าไปแล้วก็ไม่ดีนัก!”

“เช่นนั้นก็ไม่มีทางเลือก ไม่อาจไล่ให้พวกเขาขึ้นไปอยู่บนเขาในฤดูหนาวนี้ได้ ในฐานะแม่ ข้าไม่อาจทำได้!” เหล่าไท่ไท่ก็ขมวดคิ้วเช่นกัน แต่ละรู้สึกไม่สบายใจ

ครอบครัวของบุตรสาวไม่ได้จะอาศัยอยู่ที่บ้านของนางนานนัก และไม่ได้จะอยู่ตลอดไป

“จะกล่าวเช่นนั้นไม่ได้ เรื่องราวของท่านไปถึงหูของตระกูลหลิวแล้ว ครอบครัวของพวกเขาให้คนมาแจ้งข้า และอยากจะถามท่านว่าคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ บ้านหลังนี้กับที่ดิน รวมทั้งที่นา ต่อไปจะต้องเป็นของต้าไห่คนเดียว หรือว่าจะให้พวกเขาสองพี่น้องแบ่งกัน”