นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 150

“แม่ แม่จับนางไว้ก่อน ข้าจะไปเรียกอาสะใภ้ชุ่ยฮวาชุ่ยฮวา ให้นางมาช่วยแม่พาเขาไปส่ง เพื่อไม่ให้เกิดความไม่ชัดเจนขึ้นในภายหลัง” โจวกุ้ยหลานตะโกนบอกเหล่าไท่ไท่ แต่สายตาของนางมองไปยังหลิวเซียง

หลิวเซียงได้ยินคำพูดของโจวกุ้ยหลานว่าอาสะใภ้ชุ่ยฮวา ร่างของนางแข็งทื่อ จากนั้นออกแรงดิ้นรนมากกว่าเดิม

ไม่ได้ จะปล่อยให้อาสะใภ้ชุ่ยฮวามาไม่ได้ ไม่อย่างนั้นนางจะต้องถูกส่งกลับไปเป็นอย่างแน่ นางไม่อยากแต่งงานกับเจ้าบ้านั่น นางต้องการแต่งงานกับผู้ชายที่ดี ! อีกอย่าง......อีกอย่างบ้านหลังนี้มีข้าวให้กิน แถมยังมีเนื้ออีก ! นางจะต้องแต่งงานเข้าบ้านหลังนี้ให้ได้ !

คิดเช่นนี้นางยิ่งอยากวิ่งเข้าชนกำแพง ขอแค่นางสัมผัสกำแพงสักเล็กน้อยก็สามารถอยู่บ้านหลังนี้ต่อไปได้แล้ว !

เหล่าไท่ไท่ออกแรงที่มือเพิ่มขึ้นมาก จับนางไว้แน่น หันกลับมาพูดกับโจวกุ้ยหลานว่า “เจ้ารีบไปเรียกอาสะใภ้ชุ่ยฮวาชุ่ยฮวาของเจ้ามาเร็ว !”

โจวกุ้ยหลานตอบรับและรีบวิ่งออกไปด้านนอกทันที

หลิวเซียงเห็นเช่นนั้น ในใจยิ่งตื่นตระหนก หันไปด้านหลังของโจวกุ้ยหลานและตะโกนออกมาว่า “นี่เจ้ากำลังบีบให้ข้าตายอยู่ใช่ไหม ?”

“ใครบีบบังคับเจ้า ?” โจวกุ้ยหลานตอบกลับมา

เห็นลูกสาวตนเองยังพูดกับหลิวเซียงด้วยเหตุผล จึงตัดบทนางในทันที “พูดอะไรของเจ้า รีบไปเรียกอาสะใภ้ชุ่ยฮวาของเจ้ามาได้แล้ว !”

โจวกุ้ยหลานยกขาและวิ่งออกไปทันที ในห้องโถง หลิวเซียงพบว่าเรี่ยวแรงของตนไม่สามารถสู้เหล่าไท่ไท่ได้ จึงเริ่มพูดจาอ้อนวอนอีกครั้ง “ท่านป้า ท่านจะผลักข้าเข้าไปในกองไฟไม่ได้ !”

“นี่เป็นเรื่องของครอบครัวเจ้า ครอบครัวของข้าเป็นครอบครัวที่สงบสุข ไม่สามารถทำเรื่องนอกกรอบได้ อีกอย่าง ครอบครัวของเจ้าบอกปัดครอบครัวของข้า เรื่องนี้ข้าเองก็ช่วยเจ้าไม่ได้ เจ้าทำได้แค่กลับไปคุยกับพ่อแม่ของเจ้าเท่านั้น”

เหล่าไท่ไท่พูดอย่างแข็งกร้าว

แค่นี้นางก็สามารถมองออก หลิวเซียงผู้นี้ไม่ใช่คนที่สามารถจัดการได้โดยง่าย คิดจะพุ่งชนบ้านของนาง แถมยังต้องการอาศัยอยู่ต่อไปด้วย

แม้นางอยากจะหาภรรยาให้กับบุตรชายของนาง แต่ก็ไม่อยากได้ลูกภรรยาที่เป็นปัญหาเช่นนี้

แบบนี้ถึงต่อให้ได้แต่งงานกันก็ไม่มีทางมีชีวิตที่ดี

หลิวเซียงตกตะลึงในคำพูดของเหล่าไท่ไท่ “ทำไมป้าพูดแบบนี้? ทำไมป้าถึงใจร้ายเช่นนี้?”

“แม่หนู ไม่ใช่ว่าข้าบังคับให้เจ้าไปแต่งงานกับคนโง่นั่น แต่เป็นพ่อแม่ของเจ้า ทำไมเจ้าถึงต้องมาสร้างปัญหาที่นี่ด้วย ?” เหล่าไท่ไท่พูดออกไปโดยไม่สบอารมณ์

ทำไม นี่ต้องตามใจให้นางอยู่อย่างนั้นหรือ? จะต้องให้ลูกชายของนางช่วยเหลือแม่หนูคนนี้อย่างนั้นหรือ?

“หากอยากตายเพราะไม่อยากแต่งงาน งั้นเจ้าก็ไปตายที่บ้านของเจ้า ข้าไม่เชื่อ พ่อแม่เจ้าจะสามารถยกศพของเจ้าไปที่ครอบครัวนั้นได้จริง ถึงต่อให้ยกไป เจ้าคิดว่าครอบครัวนั้นจะต้องการอยู่อีกอย่างนั้นหรือ ?” เหล่าไท่ไท่พูดออกอย่างหมดความอดทน

นางไม่รู้สึกว่าแม่หนูผู้นี้จะอยากตายจริง แต่นางก็ไม่สามารถปล่อยมือได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถปล่อยมือได้ หากเลือดนางออกมาแม้แต่นิดเดียว งั้นครอบครัวก็คงไม่สงบสุข

หลิวเซียงตะลึงงัน ลืมการดิ้นรนไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง

มีคนโหดเหี้ยมขนาดนี้อยู่ได้ยังไง นี่คิดจะมองนางกระโดดเข้ากองไฟโดยไม่ช่วยอะไรเลยอย่างนั้นหรือ?

“ป้ายังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า ? จะมองข้าตายไปทั้งอย่างนี้งั้นหรือ ? แล้วคืนนี้ป้าจะหลับสบายได้อย่างนั้นหรือ ?” หลิวเซียงทนไม่ไหว เถียงใส่เหล่าไท่ไท่ด้วยความโกรธ

โอ้ นางสวีเหมยฮวาสิ่งที่ไม่กลัวที่สุดก็คือคนเย่อหยิ่งหรือรับมือยาก !

“ข้าจะมีหัวใจหรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับเจ้า ? ถึงต่อให้ข้าไม่มีหัวใจแล้วมันยังไง ? หากเจ้าอยากตายก็ไปตายไกล ๆ อย่ามาสร้างปัญหาให้ครอบครัวของข้า !”

“หากเจ้ายังมีน้ำใจทำไมถึงไม่ยอมให้ต้าไห่แต่งงานกับข้า ? เขาแต่งงานกับข้า ข้าก็ไม่จ้องไปแต่งงานกับเจ้าโง่นั่นแล้ว !” หลิวเซียงตะโกนออกไปอีกครั้ง

เหล่าไท่ไท่อยากจะหัวเราะออกมาในทันที นี่ชุ่ยฮวาแนะนำคนอะไรให้นางรู้จัก โชคดีเหลือเกิน ! ไม่อย่างนั้นคงเป็นหายนะ !