นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 169

คนเราเมื่อเหนื่อยล้าแล้วก็มักจะเก็บกมลสันดานไม่อยู่

“อย่างนั้นท่านก็ออกไปบอกกับนางเถอะ ไม่อย่างนั้นพี่ข้าจะไม่สบายใจ” โจวกุ้ยหลานเสนออีกครั้ง

คราวนี้เหล่าไท่ไท่ผงกหัวตกลง ลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปห้องโถงพร้อมกับโจวกุ้ยหลาน ไม่มองโจวต้าไห่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นสักสายตาก็ออกบ้านแล้วยืนอยู่ตรงหน้าหลิวเซียง

โจวต้าไห่รีบตามไปด้วย เกรงว่ามารดาของเขาจะกล่าววาจาอะไรไม่น่าฟัง

ตอนนี้หลิวเซียงกำลังนั่งอยู่ที่พื้น ลำตัวพิงกับกำแพงบ้าน พอเห็นเหล่าไท่ไท่มาก็รีบคลานลุกขึ้น ยืนตัวตรงก่อนจะเรียก “ท่านป้า”

จากนั้นก็หันไปเรียกโจวกุ้ยหลานอีก “พี่หญิงใหญ่”

โจวกุ้ยหลานเบะปาก คราวหน้าเอาไว้เหล่าไท่ไท่ไม่อยู่ นางต้องเจรจาเรื่องการเรียกขานกับหลิวเซียงให้ดีๆ แล้ว

“ข้าเห็นเจ้าเป็นเด็กสาว กลางคืนไม่มีที่ไป จะให้นอนกับข้าคืนหนึ่งเป็นอย่างไร?” เหล่าไท่ไท่กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ เอ่ยถามหลิวเซียง

หลิวเซียงดวงตาเป็นประกาย ผงกหัวหงึกๆ “ได้ๆๆ”

“อย่างนั้นเจ้าห้ามไปยุ่มย่ามลูกชายข้า ห้ามอยู่กับเขาตามลำพัง อยู่บ้านข้าหนึ่งวัน ต้องช่วยบ้านข้าทำงานหนึ่งวัน เจ้ายินดีหรือไม่?” เหล่าไท่ไท่เอ่ยปากถามข้อเสนออีก

ทางหลิวเซียงลังเลครู่หนึ่ง สายตาเคลื่อนมายังโจวต้าไห่ แต่พอนึกถึงว่าตัวเองไม่มีแม้แต่ที่จะซุกหัวนอนแล้ว จึงพลันผงกหัวตอบตกลง

อย่างน้อย นางเข้าอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ก็ยังดีกว่าไม่มีที่ให้หลับนอน

โจวต้าไห่ที่อยู่ข้างๆ ตกใจกับมารดาเฒ่าของตัวเอง ต่อมาก็เคลื่อนสายตาไปที่โจวกุ้ยหลาน

เมื่อครู่ให้ตายท่านแม่ก็ไม่รับปากให้หลิวเซียงเข้าบ้าน แต่ตอนนี้กลับตกปากรับคำ? กุ้ยหลานพูดอะไรกับท่านแม่นะ?

“อย่างนั้นก็ตามนี้ ตั้งแต่คืนนี้เจ้านอนกับข้า และตั้งแต่พรุ่งนี้เจ้าก็ไปทำงานกับข้า”

เหล่าไท่ไท่ตัดสินใจ เมื่อกล่าวจบก็หมุนตัวกลับเข้าบ้าน หลิวเซียงมองโจวต้าไห่แวบหนึ่ง จากนั้นก็รีบตามเหล่าไท่ไท่เข้าไป

โจวกุ้ยหลานดึงโจวต้าไห่ไว้ แหงนหน้ายิ้มตาหยีเอ่ย “คิดให้ดีเถิดว่าจะขอบคุณข้าอย่างไร!”

กล่าวจบก็สาวเท้าเดิน

แต่โจวต้าไห่ฉุดนางไว้ “เจ้าพูดอะไรกับท่านแม่น่ะ?”

“ผู้มีปัญญาย่อมมีแผนเด็ด!” โจวกุ้ยหลานยิ้มตาหยีเอ่ย แกะมือเขาออกแล้วกลับห้องครัว ตักน้ำไปอาบน้ำ

รอจนนางเก็บข้าวของเรียบร้อยกลับห้องตัวเองแล้ว สวีฉางหลินกับเจ้าก้อนน้อยก็นอนอยู่บนเตียงเรียบร้อย

เมื่อเห็นนางเข้ามา หนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กก็ผุดลุกขึ้นนั่ง

โจวกุ้ยหลานคล้องประตู สาวเท้าไปถึงข้างเตียงเตา ถอดรองเท้า สองมือโอบคอสวีฉางหลินกับเจ้าก้อนน้อย แล้วกดพวกเขาลงกับเตียง สวีฉางหลินเอื้อมมือประคองโจวกุ้ยหลาน อีกข้างอยู่ตรงหลังเจ้าก้อนน้อยแล้ว ป้องกันไม่ให้ทั้งสองล้ม

โจวกุ้ยหลานทับพวกเขากับเตียง มองคนนี้ที แล้วก็มองคนนั้นที

เจ้าก้อนน้อยชอบใจยิ้มตาหยี ส่วนอีกทาง สีหน้าสวีฉางหลินอ่อนโยนกว่าแต่ก่อนมาก

ไอ้หยา นี่ก็คือสามีกับลูกน้อยอุ่นเตียงเตา ยอดเยี่ยมไปเลย!

“ท่านแม่ เอาอีก” มือเล็กๆ ของเจ้าก้อนน้อยจับโจวกุ้ยหลาน เอ่ยเสียงใส

“นอน!” สวีฉางหลินดึงมือที่ถูกเจ้าก้อนน้อยทับอยู่ แล้วกดหน้าผากเขา

หากไม่ใช่เพราะเขารองเอาไว้ เสี่ยวเทียนต้องล้มไปลงเจ็บตัวแน่

“เจ้าทำเสียอารมณ์หมด พวกเราเล่นสนุกอยู่เลย!” โจวกุ้ยหลานบ่นกับสวีฉางหลิน จากนั้นก็เอามือตัวเองมาพ่นลมที่ปากแล้วจั๊กจี้เจ้าก้อนน้อย