นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 170

“เสี่ยวเทียน อากาศหนาวแล้ว เจ้าต้องห่มผ้าให้ดี ต้องใส่เสื้อผ้าให้อุ่น อย่าให้ตัวเองเป็นหวัดล่ะ รู้ไหม?”

โจวกุ้ยหลานกำชับเจ้าก้อนน้อยด้วยความเป็นห่วง

เจ้าก้อนน้อยพยักหน้า จากนั้นก็ถามด้วยความฉงนสนเท่ห์ “แล้วท่านพ่อจะไม่เป็นหวัดหรือ?”

“พ่อเจ้าแข็งแรง หนังหนา ไม่กลัวหนาว เจ้าไม่เหมือนกัน รู้ไหม?” โจวกุ้ยหลานไม่ยี่หระไอเย็นจากด้านหลัง เอ่ยกับเจ้าก้อนน้อย

พอนึกถึงว่าตอนนี้สวีฉางหลินคงหน้าตึง โจวกุ้ยหลานก็ครึ้มอกครึ้มใจอย่างแปลกประหลาด

ไอ้หยา สนุกไปเลย!

หยอกล้อชายงามก็รู้สึกดีอย่างนี้สิน่า!

มือของสวีฉางหลินชะงักอยู่กลางอากาศ ได้ยินที่ภรรยาตัวน้อยของตัวเองว่าแล้ว ใบหน้าก็บึ้งหนักกว่าเดิม

ดังนั้นจึงถอดเสื้อตัวในของตนแล้วนั่งบนเตียงเสียเลย เอื้อมมือกอดเอวของภรรยา แนบตัวเข้าชิด

“เจ้ามาชิดข้าทำไม? ข้าพลิกตัวไม่ได้แล้ว!” โจวกุ้ยหลานตีมือของสวีฉางหลิน บอกกับเขา

“อุ่นโพรงผ้าห่ม” สวีฉางหลินตอบ ไม่ขยับเขยื้อนสักนิด

ไม่แทะโลมภรรยาตัวเองแล้วจะไปแทะโลมใคร ผู้ชายตัวน้อยข้างๆ นั่นยังจ้องอยู่แน่ะ!

โจวกุ้ยหลานรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิจากด้านหลัง ไม่สบายตัวนิดๆ กอปรกับมือที่วางอยู่ตรงเอวนาง ทำให้นางกำลังมีไอร้อนพลุ่งพล่าน

ตาคนนี้ไม่รู้หรืออย่างไรว่าตัวเองหุ่นดี? ไม่รู้ว่านางจะกระโจนเข้าใส่หรือ? แล้วยังมาใช้แผนชายงามกับนางอีก จะเชื่อมั่นการควบคุมตัวเองของนางไปแล้วกระมัง!

เจ้าก้อนน้อยที่อยู่ข้างๆ มุดเข้ามาในอกนาง โจวกุ้ยหลานกระชับกอดเขาแน่นกว่าเดิม

รีบนอนรีบๆ หลับ หลับแล้วก็เรียบร้อย

นางหลับตาลง ไม่ขยับอีก สวีฉางหลินย่อมรู้ว่าจะหลับนอนกับภรรยาในบ้านแม่ยายไม่ได้ ดังนั้นจึงได้แต่กอดแล้วปลอบประโลมใจตัวเอง

จะไม่ยินยอมอย่างไร ตอนนี้ก็ได้แต่หลับตาแล้ว

“จริงสิ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ เจ้าพาพวกพี่เอ้อร์เฉียงไปเผาถ่านด้วยเถอะ ให้พวกเขาเป็นลูกมือตัดต้นไม้อะไร” โจวกุ้ยหลานนึกเรื่องตอนกลางวันขึ้นได้ จึงรีบบอกกล่าวกับสวีฉางหลิน

สวีฉางหลิน “อืม” ทีหนึ่ง แล้วเกยคางกับศีรษะนาง

เมื่อเห็นดังนั้น โจวกุ้ยหลานก็ไม่พูดมากอีก หลับตานอน

เช้าวันถัดมา โจวต้าซานพาเอ้อร์เฉียงกับซานเฉียงมาแล้ว สำหรับหลี่ซิ่วยิงก็ให้หวังหยู่ชุนดูแลไป เพื่อให้เอ้อร์เฉียงสามารถตามไปหาเงินได้ นางจึงจนปัญญา ได้แต่รับปาก

สามวันต่อมา โจวกุ้ยหลานต้มโจ๊กถั่วรวมให้ทุกคนกินอย่างเดียว แน่นอนว่าโดยหลักคือให้หลิวเซียงกิน ให้นางเข้าใจว่าถึงจะเข้าบ้านพวกเขามาแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าจะได้กินข้าวขาวได้ทุกมื้อ

เหล่าไท่ไท่พาหลิวเซียงไปทำสวนตั้งแต่เช้าตรู่ทุกวัน คนในหมู่บ้านที่มาบ้าน โจวกุ้ยหลานก็จัดการให้นั่งที่ห้องโถง ส่วนตนก็พาเจ้าก้อนน้อยทำงานของตัวเอง ดังนั้นคนที่มาจึงไม่สนุก ภายหลังจึงมาน้อยลงทุกที

พอเห็นดังนั้น เหล่าไท่ไท่จึงรีบถามว่านางทำได้อย่างไร โจวกุ้ยหลานจึงตอบตามความจริง เหลือบเหล่าไท่ไท่ทีหนึ่ง “ที่พวกเขามาทุกวันกับเพราะถูกท่านตามใจนั่นแหละ!”

คราวนี้เหล่าไท่ไท่ไม่ต่อความแล้ว ได้แต่พูดว่ากุ้ยหลานเก่ง

ถัดมาอีกสามวันหลิวเซียงทำงานเก่งดี งานในสวนนางคนเดียวก็ทำได้เรียบร้อยมาก กินโจ๊กถั่วรวมทุกวันก็ไม่บ่น ตั้งหน้าตั้งตาทำงานกับเหล่าไท่ไท่

ด้วยเช่นนี้ เหล่าไท่ไท่จึงเปลี่ยนทัศนคติต่อนาง รู้สึกว่านางก็เป็นคนทำงาน ที่สำคัญคือขยันขันแข็ง เห็นว่ามีงานก็ทำเสีย และที่สำคัญที่สุดก็คือ หลายวันนี้ไม่เล่นลูกไม้อะไร และไม่ไปหาโจวต้าไห่ตามลำพังด้วย