นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 174

“เจ้าตามหาลูกสาวต้องพาคนมาหาเรื่องพวกเราหมู่บ้านต้าสือมากขนาดนี้ด้วยหรือ? รังแกถึงประตูบ้าน?” โจวกุ้ยหลานตะเบ็งเสียงถามเขา

อีกฝั่งหนึ่ง ครั้นคนหนุ่มหมู่บ้านต้าสือได้ยินสีหน้าก็ยิ่งขึงตึง ทางนี้กำลังมีเรื่อง คนที่ผ่านทางกลับมาจึงเริ่มหยุด

หลิวฝูเห็นสีหน้าพวกเขาแล้วพลันตระหนก อย่างไรนี่ก็คือหมู่บ้านต้าสือ ถ้าคนในหมู่บ้านมากันหมด พวกเขายี่สิบกว่าคนจะลำบาก ตอนนี้ต้องรีบจัดการธุระให้เร็วที่สุด คนตระกูลโจวกล้าลักพาตัวบุตรสาวเขามา แค้นนี้จะให้เขากล้ำกลืนได้อย่างไร?

ดังนั้นเขาจึงเอ่ยด้วยความเดือดดาล “แล้วที่พวกเจ้าลักพาตัวลูกสาวข้ามานี่มีเหตุผลแล้วหรือ? คนอย่างพวกเจ้าสมควรฆ่าให้ตาย! พวกเราจะพานางกลับ ถ้าพวกเจ้าชดใช้ห้าตำลึงเรื่องนี้จะถือว่าจบ!”

“ห้าตำลึง?!” เหล่าไท่ไท่ร้องอุทาน “ทำไมเจ้าไม่ปล้นเลยเล่า?”

ครั้นคนในหมู่บ้านต้าสือเหล่านี้ได้ยินสีหน้าพลันเจื่อน

ห้าตำลึงเป็นรายได้สองปีของครอบครัวหนึ่งเชียวนะ!

“ข้ามาเอง!” หลิวเซียงรีบแก้ต่าง

หลิวฝูโมโหจนเดินเร็วไป ง้างมือแล้วตบใบหน้านางแรงฉาดหนึ่ง ส่งเสียงดัง “เพียะ”

“พวกเขากรอกยาเสน่ห์อะไรให้เจ้า เจ้าถึงได้เข้าข้างคนนอกอย่างนี้? นังเด็กนี่ กลับไปดูสิว่าข้าจะเอาเจ้าให้ตายไหม!”

หลิวฝูชี้จมูกด่าหลิวเซียง

“ก็เพราะข้าหนีออกมาคนเดียว ข้าเลยขอร้องให้ตระกูลโจวรับข้าไว้!” หลิวเซียงเงยหน้าแข็งขืน จ้องหลิวฝู โมโหเอ่ย

นางทำให้หลิวฝูโกรธจัด มือใหญ่ซ้ายขวาง้างแล้วตบไปตรงใบหน้านาง

เมื่อคนในหมู่บ้านต้าสือเห็นก็เงียบ บิดาตีบุตรสาวเป็นเรื่องธรรมดาในโลก ตอนนี้พวกเขาไม่ให้คนของหมู่บ้านหลิวรังแกคนในหมู่บ้านตัวเองก็พอ สำหรับหลิวเซียง ช่างน่าสงสาร

เสียงนั้นดังก้องอยู่ในโสตโจวกุ้ยหลานไม่หยุด ทำให้นางเกิดไฟโกรธพลุ่งพล่านในอก

หลิวฝูเป็นบิดาบังเกิดเกล้าของหลิวเซียง แต่เขาลงมือต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?

ส่วนหลิวเซียงถูกคนจับไว้ จะหลบก็ทำไม่ได้ เจ็บจนนางร้องไห้โฮ

ทางเหล่าไท่ไท่ นางรู้สึกปวดใจนัก ทำไมถึงใจดำปานนี้? บุตรสาวคนนี้ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเขาหรือ?

“ตาแก่ มาตีคนปากประตูบ้านข้าทำไม? ตีให้ข้าดูหรือ?” เหล่าไท่ไท่อดใจไม่อยู่ พลันตวาดใส่หลิวฝู

โจวกุ้ยหลานที่อยู่ข้างๆ หันไปมองนางแวบหนึ่ง ลอบเห็นด้วยกับวิธีการทำของเหล่าไท่ไท่ในใจ

หลิวฝูเงยหน้าเหลือบมองเหล่าไท่ไท่ด้วยความเย็นชาทีหนึ่ง “ข้าตีลูกข้าเกี่ยวอะไรกับเจ้า? ต่อให้ข้าตีนางจนตาย นั่นก็เป็นชะตาของนาง ต่อให้เป็นทางราชการก็เข้ายุ่งไม่ได้!”

ว่าแล้วก็ยกเท้าขึ้นถีบตรงอกของหลิวเซียงอย่างจัง หลิวเซียงร้องครวญเสียงหนึ่ง อ่อนกำลังลงไม่น้อย

โจวกุ้ยหลานเห็นภาพนี้แล้วก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “เจ้าคิดจะเอาอย่างไรกันแน่?”

“ทำไม? คนหมู่บ้านพวกเจ้าล้อมอยู่นี่ทำอะไร? จะรังแกพวกเราคนหมู่บ้านหลิวหรือ? ลักพาตัวลูกสาวข้าแล้วยังจะตีพวกเราอีก?” หลิวฝูมองคนหมู่บ้านต้าสือที่กำลังล้อมพวกเขาอยู่ ตวาดเสียงดัง

ชายหนุ่มยี่สิบกว่าคนจากหมู่บ้านหลิวจ้องคนหมู่บ้านต้าสือเขม็ง พร้อมลงไม้ลงมือตลอดเวลา

“ใครรังแกพวกเจ้า? เป็นพวกเจ้าหมู่บ้านหลิวยกโขยงมาหมู่บ้านต้าสือเราต่างหาก เจ้าว่าอย่างนี้ ถ้าพวกเราหมู่บ้านต้าสือไปล้อมคนหมู่บ้านหลิวเขาพวกเจ้าเยอะขนาดนี้บ้าง พวกเจ้าจะไม่ออกมาหรือ?”