นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 176

ครั้นนางตอบรับแล้ว เหล่าไท่ไท่ก็เอะอะมะเทิ่ง “ห้าตำลึง เอาไม่เอาก็ตามใจ ไม่อย่างนั้นก็พาลูกเจ้าไปเถอะ!”

นางตะเบ็งเสียงออกมาอย่างนี้ คนอื่นๆ จึงหยุดแล้วเขาไปดู

หลิวฝูตะลึงงัน เมื่อครู่ไม่ใช่บอกว่าแปดตำลึงหรือ ทำไมจึงกลายเป็นห้าตำลึงไปเสียเล่า?

“แปดตำลึง ห้ามขาดแม้แต่แดงเดียว!” หลิวฝูพลันเอ่ย

หลิวเซียงใบหน้าสิ้นหวังอยู่ข้างๆ ยามนี้นางถูกคนต่อรองราคาราวกับเนื้อหมูชิ้นหนึ่ง แล้วยังต่อหน้าคนสองหมู่บ้านอีก

แต่นางก็ยังเปี่ยมด้วยความหวัง หวังว่าตระกูลโจวจะพยายามอีกหน่อย หรือไม่ก็ใช้เงินแปดตำลึงซื้อตัวนาง...

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เอาตัวลูกสาวกรอบทองของเจ้าคนนี้กลับไปเถอะ จริงสิ คืนไข่ไก่กับอาหารข้ามาด้วย นางอยู่บ้านข้าตั้งหลายวัน รวมแล้วให้ข้าสิบอีแปะก็พอ” เหล่าไท่ไท่เท้าเอวตะคอกกับหลิวฝู

“เจ้า! ยังจะเอาเงินอีก?”

“ไม่เอาเงินแล้วจะอย่างไร? นางเป็นลูกข้าหรือ? ทำไมข้าต้องเลี้ยงดูนางด้วย? เอาของกับเงินมาคืนข้าเร็วเลย ไม่พกของมาด้วยก็คิดเป็นเงินให้ข้า!”

เหล่าไท่ไท่ไม่ยอมถอย ใบหน้าปราศจากอารมณ์ผิดปกติ

“นั่นสิ หมู่บ้านต้าสือเราทำไมต้องสนใจความเป็นความตายคนหมู่บ้านหลิวพวกเจ้าด้วย?”

“นั่นสิ หมู่บ้านพวกเรายังกินไม่อิ่มเลย!”

“รีบคืนเงินมา!”

คนหมู่บ้านต้าสือรู้สึกว่าตนถูกจึงเอะอะขึ้นมาทันที

เมื่อมีคนจำนวนมากกดดัน หลิวฝูก็เริ่มขาสั่นนิดๆ เขามาต่างหมู่บ้าน ไหนเลยจะต้องพกเงินมาด้วย? อีกอย่าง ถึงจะพกเงิน เขาก็ไม่อยากล้วงออกมาหรอก!

คนหมู่บ้านหลิวเห็นคนหมู่บ้านต้าสือจำนวนมากกำลังตะโกนอยู่ก็พลันร้อนรน “อาฝู ท่านก็คืนเงินพวกเขาไปเถอะ พวกเขาก็พูดถูก พวกเราสมควรจ่ายนะ”

“นั่นสิ แค่ยี่สิบอีแปะ จ่ายแล้วพวกเราจะได้รีบกลับ”

คนหมู่บ้านหลิวที่เหลือทยอยถอยไปอีกฝั่งหนึ่ง คนเยอะแยะอย่างนี้ พวกเขายืนอยู่ตรงกลางไม่ใช่จะหาเรื่องใส่ตัวหรือ?

พอเห็นพวกเขาถอยไปอยู่รวมกัน คนของหมู่บ้านต้าสือก็ยิ่งฮึกเหิมใหญ่ โวยวายทันที “รีบจ่ายเงินสิ!”

“จ่ายเงินแล้วก็รีบไสหัวไปเสีย!”

หลิวฝูขาสั่นพั่บๆ มักรู้สึกว่าคนพวกนี้พร้อมเข้ามาตีได้ทุกเมื่อ

“พี่ฝู ท่านรีบเอาเงินออกมาเร็ว พวกเราจะได้พาตัวหลิวเซียงกลับ!”

“ข้ามีเงินที่ไหนกันเล่า?” หลิวฝูตวาดกับคนเหล่านั้น

คนหมู่บ้านหลิวอึ้งงัน แต่พอคิดดูก็ใช่ พวกเขาก็ไม่พกเงินเหมือนกันไม่ใช่หรือ?

“พวกเราลองรวมๆ กันดู มีเท่าไรก็เอาออกมาให้หมด กลับไปค่อยไปเอากับพี่ฝู!”

หนึ่งในนั้นเสนอ จากนั้นก็ล้วงเงินของตัวเองจากอก คนอื่นๆ พอได้ยินแล้วก็รีบล้วงด้วย

คนส่วนมากต่างไม่มีเงิน แต่ถึงจะมี นั่นก็เพียงสองสามอีแปะเท่านั้น ล้วงได้แล้วก็ยื่นไปตรงหน้าหลิวฝู

พอหลิวฝูเห็นเงินอีแปะที่ยื่นมาตรงหน้าตัวเองแล้วก็หนังตากระตุก เงินพวกนี้หากเอามาแล้ว กลับไปยังต้องคืนอีก กับอีแค่ตัวสิ้นเปลืองเงินทองเพียงคนเดียว ตอนนี้เขายังต้องควักยี่สิบอีแปะ?

แถมรวมมาแล้วก็แลกได้แค่ที่ดินดินทรายผืนเดียว!

ไม่ได้ จะควักเงินไม่ได้! ไม่อย่างนั้นเขาก็ขาดทุนสิ!

เป็นเพราะเจ้าตัวสิ้นเปลืองเงินทองไม่เชื่อฟัง ถึงกับแอบหนีออกมา ไม่อย่างนั้นจะให้คนอื่นบีบเอาเงินเยอะแยะขนาดนี้ได้อย่างไร?