นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 191

“พี่สะใภ้ใหญ่ บ้านนางนั่นต้องใช้เงินขนาดนั้นที่ไหนกัน?” เหล่าไท่ไท่เอ่ยแทรก

บุตรสาวมีเงินเท่าไรนั่นก็เป็นเรื่องของนาง นางไม่อยากให้คนอื่นร่วมรู้ด้วยหรอก

หลี่ซิ่วยิงไม่พอใจพลันเอ่ย “ข้าก็ไม่ใช่ห่วงกุ้ยหลานหรือ เรื่องนี้ยังจะปิดข้าที่เป็นป้าใหญ่อะไรอีก?”

“เจ้าถามอะไร ห่อเกี๊ยว!” โจวต้าซานโมโหตวาดนางทีหนึ่ง

หลี่ซิ่วยิงไม่พอใจอย่างไรตอนนี้ก็ไม่กล้าพูดอีก ไม่อย่างนั้นสามีจะลงมือลงไม้กับนางจริงๆ

เงียบสักที

โจวกุ้ยหลานบ่นในใจ

พวกเขาเอ่ยถึงเรื่องอื่นอีก ไม่นานก็เอ่ยถึงโจวชิวเซียง

หลี่ซิ่วยิงขมวดคิ้ว “นังเด็กนี่ไปได้สองสามเดือนแล้ว ทำไมไม่เห็นกลับมาหาข้าบ้าง ฝากคนในหมู่บ้านไปบอกก็ไม่ตอบกลับ!”

“นี่วันก่อนวันส่งท้ายปีก็ไม่กลับมา ก็คงจะอยู่สบายที่บ้านพี่ซ่านเย่ไม่คิดกลับมาแล้วกระมัง” ซานเฉียงเอ่ยต่อ

เหล่าไท่ไท่ก็รู้สึกแปลกกับเรื่องนี้ ตามหลัก ด้วยนิสัยขี้เหนียวของบุตรสาวคนรองของนาง น่ากลัวว่าไม่ถึงสองวันก็บีบให้ชิวเซียงกลับมาแล้ว ทำไมหลายเดือนแล้ว นังเด็กนี่ยังไม่กลับมาอีก?

“นี่ข้าก็ไม่ได้กลับมาเยี่ยมพวกท่านแล้วหรือ? ท่านพ่อ ท่านแม่ ทำไมพวกท่านอยู่ที่นี่ล่ะ?”

เสียงของชิวเซียงดังขึ้นที่ปากประตู ทุกคนต่างได้ยินจึงหันไปมอง เห็นโจวชิวเซียงเดินเข้ามาจากนอกประตู

โจวกุ้ยหลานเหลือบไปมอง เห็นนางใส่ผ้าพันคอขนจิ้งจอกกับปลอกแขน เสื้อผ้าก็น่ากลัวว่าจะทำจากหนังอะไร

โอ้โฮ นี่รวยแล้วหรือ?

“ไอ้หยาชิวเซียงของข้า! เจ้ากลับมาได้สักที!” หลี่ซิ่วยิงโพล่งปาก ผุดลุกขึ้นยืนแล้วสาวเท้าเดินไปประคองชิวเซียง มองสำรวจนางทั่วตัว

“ชิวเซียงของข้า ข้าคิดถึงเจ้าจะตายอยู่แล้ว!” กล่าวพลางเอื้อมมือไปกอดโจวชิวเซียง

ชิวเซียงตบๆ ที่ตัวของมารดา แล้วเอ่ยกับนาง “ท่านแม่ ข้าก็คิดถึงท่านเหมือนกัน!”

โจวต้าซานที่อยู่ข้างๆ กรอบตาแดงเล็กน้อย วางเกี๊ยวในมือแล้วเดินไป

อย่างไรก็เป็นบุตรที่เลี้ยงดูอยู่ข้างกายสิบกว่าปีของตัวเอง ไม่กลับมาหลายเดือน เขาก็อาลัยหาเหมือนกัน แต่เขาเป็นผู้ชาย ดังนั้นจึงค่อนข้างเก็บอารมณ์มาก

ผ่านไปนานเขาถึงเค้นคำพูดออกมาประโยคหนึ่ง “กลับมาก็ดี”

คนอื่นก็ทักทายชิวเซียงทีละคนด้วย โจวกุ้ยหลานทักทายนางอย่างชืดๆ ทว่าชิวเซียงกลับเมินนางเสีย แล้วหันไปมองสวีฉางหลินแทน เรียกสวีฉางหลินทีหนึ่ง “พี่ฉางหลิน” สวีฉางหลินทำเป็นไม่ได้ยิน

ทำไมเขาต้องสนใจคนที่ไม่สนใจภรรยาตัวน้อยของเขาด้วย?

โจวกุ้ยหลานเห็นแล้วก็อารมณ์ดีมากขึ้น มอบสายตาชื่นชมให้สวีฉางหลินทีหนึ่ง

ชิวเซียงเห็นดังนั้นก็กัดริมฝีปากล่าง ทำท่าน้อยเนื้อต่ำใจ

“ยืนอยู่ที่ปากประตูทำไม? หนาวอย่างนี้ เจ้ารีบเข้าบ้านมาสิ ปิดประตูด้วย” เหล่าไท่ไท่เอ่ย แล้วยกเก้าอี้ออกมาตัวหนึ่ง

ชิวเซียงปฏิเสธ “ข้าเอาของกลับมาเยอะ กองอยู่ที่ประตูบ้านเรา ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกเรากลับไปด้วยกันเถอะ”

บุตรสาวของตัวเองกลับมา หลี่ซิ่วยิงกับโจวต้าซานย่อมดีใจอยู่แล้ว ดังนั้นจึงรีบตามไป

หวังหยู่ชุนดูจากลักษณะของนาง ดวงตาล่อกแล่ก จึงพาเอ้อร์เฉียงและลูกทั้งสามเร่งเดินไปทางบ้านพวกเขา

“ซานเฉียง เจ้ายังไม่รีบกลับบ้านอีก ไปอยู่เป็นเพื่อนน้องสาวเจ้ามากๆ สิ” เหล่าไท่ไท่เห็นซานเฉียงยังอยู่ห่อเกี๊ยวที่นี่คนเดียว จึงเอ่ยกับเขา