นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 196

โจวกุ้ยหลานบีบแก้วที่อยู่ในมือตัวเองแน่น สะบัดสายตาแหลมคมไปทางสวีฉางหลิน

เมื่อกี้ตานี่ว่าอะไรนะ? นางขี้เหร่?

“เช่นนั้นเจ้าคิดว่าใครสวย?” โจวกุ้ยหลานหักห้ามเพลิงพิโรธของตัวเอง ถามเสียงเย็น

สวีฉางหลินย่อมฟังออกถึงไฟโกรธของนาง แต่ตอนนี้จะบอกว่านางสวยไม่ได้!

หากจะให้เขาบอกว่าใครสวยกว่านาง เหมือนว่าจะไม่มี ดังนั้นจึงได้แต่ปิดปากเงียบ

“โทษที ขี้เหร่ให้เจ้าได้เห็นแล้ว!” เนื่องจากเขาไม่พูด ดังนั้นอารมณ์โกรธของนางจึงเพิ่งขึ้นอีกหลายส่วน

หึ นางขี้เหร่? ขี้เหร่แล้วอย่างไร? นางขี้หนาวจึงใส่จนตัวกลมจะทำไม? นางก็แค่หนาวจนจมูกแดงแล้วอย่างไร?

สวีฉางหลินขมวดคิ้ว ปฏิกิริยาของภรรยาตัวน้อยต่างจากที่เขาคิด

ทำไมต้องโกรธ?

เมื่อเห็นท่าทีเขายังเหมือนเดิม โจวกุ้ยหลานก็คร้านจะสนใจเขา และตอนนี้ก็ไม่อยากเห็นเขาด้วย จึงยื่นแก้วน้ำที่เขาเทคืนกลับไป ส่วนตนก็จูงมือเจ้าก้อนน้อยไปที่ห้องครัว นั่งอยู่บนเก้าอี้ก่อนหน้านั้น

โมโหจะตายอยู่แล้ว!

ทำไมนางถึงได้โกรธขนาดนี้?

จะระเบิดอยู่แล้ว!

โจวกุ้ยหลานมีไฟโกรธอยู่เต็มอก ไม่อยากสนใจสวีฉางหลิน

หลิวเซียงยังมีเรื่องในใจ ย่อมไม่เห็นว่าโจวกุ้ยหลานกำลังอารมณ์เสีย ส่วนเจ้าก้อนน้อย ก็ได้แต่เป็นเด็กดีอยู่ข้างกายมารดาตน ไม่ยั่วนางโมโห

ส่วนบุรุษสองนามในห้องโถง เจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า อับจนหนทาง

รออยู่อย่างนี้ ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมงแล้ว เหล่าไท่ไท่ก็ยังไม่กลับมา

แม้โจวกุ้ยหลานยังโกรธ แต่จะให้ทุกคนหิวไม่กินข้าวไม่ได้ ดังนั้นจึงตัดสินใจไปตามเหล่าไท่ไท่กลับมากินเกี๊ยว

แน่นอน เพื่อออกไปผ่อนคลายอารมณ์ด้วย ต่อให้หนาว นางก็จะไปด้วยตนเอง

สำหรับด้านนอกที่หนาวอย่างนี้ มันก็ช่วยไม่ได้นี่นะ ก่อนหน้านี้เหล่าไท่ไท่ทำหมวกให้นางใบหนึ่ง แม้จะบอกว่าเป็นผ้า แถมยังดูเหมือนหมวกของยายแก่ แต่เพื่อความอบอุ่น ดังนั้นนางจึงไม่ใส่ใจ

นางหยิบหมวกใบนั้นขึ้นมาใส่ นางกระฟัดกระเฟียดให้ทุกคนรอนางอยู่ที่บ้านแล้ว ตัวเองก็เดินออกประตูไป

โจวกุ้ยหลานย่ำหิมะขยับไปทางบ้านโจวต้าซานทีละน้อย เมื่อเข้าไปในลานบ้านก็เห็นรถม้าหรูหราคันหนึ่งกำลังจอดอยู่ในบ้านพอดี

โจวชิวเซียงรวยแล้วหรือเนี่ย กลับมายังนั่งรถม้าด้วย?

ครั้นนึกถึงการแต่งตัวของนาง เหมือนว่าจะแพงไม่ใช่เล่น

โจวกุ้ยหลานคิดอยู่ในใจ ผลักประตูใหญ่ของบ้านโจวต้าซาน เห็นทุกคนกำลังนั่งอยู่ในห้องโถง ชายเคราแพะอายุห้าสิบกว่าคนหนึ่งสวมชุดที่ทำจากหนังสัตว์ทั้งตัวกำลังนั่งอยู่ตำแหน่งประธาน ด้านข้างคือโจวต้าซาน ด้านล่างคือเอ้อร์เฉียงและซานเฉียง

ในห้องเงียบเชียบ บรรยากาศย่ำแย่อย่างเด่นชัด

อีกทางของห้องมีเสียงหวังหยู่ชุนดังมา “ของพวกนี้ให้ข้าใช่ไหม?”

“ไม่ได้!” เสียงเกรี้ยวของโจวชิวเซียงดังขึ้น จากนั้นก็บ่นอีกพักหนึ่ง

“ท่านลุงใหญ่พวกท่านก็อยู่ด้วย? แม่ข้าล่ะ?” โจวกุ้ยหลานเมินเสียงในห้อง ถามโจวต้าซาน

โจวต้าซานชี้ไปทางห้องของโจวชิวเซียง “อยู่ในนั้น”

โจวกุ้ยหลานพยักหน้า แต่แล้วก็ได้ยินโจวต้าซานเอ่ยกับชายเคราแพะอายุห้าสิบกว่าคนนั้น “เถ้าแก่เฉียน นี่คือหลานสาวของข้า”

เถ้าแก่เฉียนเหลือบมองโจวกุ้ยหลานที่ถูกห่อจนตัวกลมดิก ความดูแคลนแล่นปราดในดวงตา ในจมูกเย็นชา “อื่ม” เสียงหนึ่ง