นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 197

โจวกุ้ยหลานพาเหล่าไท่ไท่เดินออกจากห้องนี้ ผ่านห้องโถง กล่าวอำลากับทุกคน จากนั้นก็เดินออกจากบ้านโจวต้าซานพร้อมกับมารดาของนาง

โจวชิวเซียงที่อยู่ในห้องโมโหจนตาแดง

ขี้ริ้วขี้เหร่ยังทำตัวสูงส่งอะไร? ใส่เสื้อผ้าอย่างกับพวกขอทานแน่ะ บ้านนอกเสียไม่มี ยังจะมาทำตัวสูงต่อหน้านางอีก!

หวังหยู่ชุนที่อยู่ด้านข้างเดินไปสองสามก้าว หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นแล้วยัดใส่อกตัวเอง หัวเราะคิกคักเอ่ย “กุ้ยหลานไม่เอา ชิวเซียงเจ้าก็ไม่เอา อย่างนั้นผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ข้าเอาไว้ใช้พอดีเลย ข้าเอาไปแล้วนะ”

โจวชิวเซียงโกรธจัด หากมิใช่คำนึงถึงว่ามีคนนั่งอยู่ด้านนอก นางต้องด่าหวังหยู่ชุนเปิงแน่!

ด้านนอก โจวกุ้ยหลานหดใบหน้ากลับเข้าไปอยู่ในคอเสื้ออีกครั้ง เอามือซุกไว้ในแขนเสื้อ ก้มหน้าสาวเท้าไปทางบ้าน

เหล่าไท่ไท่ที่อยู่ด้านข้างเห็นแล้วก็ตลบขบขันท่าทางของนาง “ข้าเป็นยายแก่ยังไม่ใส่เยอะแยะเหมือนเจ้าเลย เจ้ายังหนาวอีกหรือ?”

“หนาว! หนาวจะตายอยู่แล้ว!” เอ่ยเสียงดังทุ้ม

ก็มันหนาวนี่แล้วจะทำไม? ใครจะไปนึกว่าพวกเขาจะทนหนาวได้ขนาดนี้?

“ปีก่อนๆ ยังไม่เห็นเจ้าหนาวขนาดนี้นี่ ทำไมปีนี้ถึงขี้หนาวได้? เจ้าคงไม่ได้ป่วยเป็นโรคอะไรกระมัง?” เหล่าไท่ไท่เอ่ย ดวงตาคู่เล็กๆ เริ่มสำรวจตรวจตราโจวกุ้ยหลาน

ปีก่อนๆ ไม่มีเสื้อนวมใส่ กุ้ยหลานก็ยังใส่เสื้อนวมเก่าที่ไม่อุ่นอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงหนาวจนกลายเป็นอย่างนี้ไปได้?

“เมื่อก่อนหนาวจนโง่งม ไม่มีเสื้อผ้าใส่เพิ่ม ท่านก็ต้องดูไม่ออกอยู่แล้ว” โจวกุ้ยหลานตอบ นางไม่อยากให้เหล่าไท่ไท่ติดใจอยู่แต่กับเรื่องนี้อีก พลันเบนหัวข้อสนทนาไปเรื่องโจวชิวเซียง

“ชิวเซียงร่ำรวยแล้วหรืออย่างไร? เสื้อผ้าชุดนั้นกับของพวกนั้นไม่ถูกเลยนะ!”

ครั้นถามออกไป เหล่าไท่ไท่กลับเงียบไม่มีเสียงตอบกลับแม้แต่น้อย โจวกุ้ยหลานหันไปมอง เห็นสีหน้าเหล่าไท่ไท่แปลกพิลึก

“มีอะไรหรือ?”

โจวกุ้ยหลานถามต่อ

เหล่าไท่ไท่เก็บกดอยู่พักหนึ่ง แต่พอถูกถามอย่างนี้ จึงไม่ปกปิดบุตรสาวอีก ทำตัวลึกลับขยับเข้ามาใกล้ๆ โจวกุ้ยหลาน กระซิบ “ชิวเซียงได้กับเถ้าแก่เฉียนที่มานั่นแล้ว เห็นว่าจะเป็นเมียคนที่สอง (*สืบเนื่องจากภรรยาคนแรกเสียชีวิตแล้ว)ของเถ้าแก่เฉียนนั่น”

“หา? เถ้าแก่เฉียนเคราแพะคนนั้นน่ะหรือ?” โจวกุ้ยหลานตกใจ

เหล่าไท่ไท่รีบศอกใส่นาง ครั้นเห็นโดยรอบไม่มีคนจึงโล่งอก

“เจ้าเบาหน่อยสิ ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปมิต้องถูกคนเอาไปนินทาหรือ!”

โจวกุ้ยหลานเข้าใจ “เถ้าแก่เฉียนนั่นห้าสิบกว่าแล้วกระมัง?”

“เห็นว่าอายุห้าสิบห้าแล้ว อายุมากกว่าลุงใหญ่เจ้าปีหนึ่ง!” เหล่าไท่ไท่เอ่ย จากนั้นก็มองรอบๆ อีกหน กลัวว่าจะมีใครเดินออกมา

“เถ้าแก่เฉียนมีปูมหลังอย่างไร?” โจวกุ้ยหลานกระซิบ

เหล่าไท่ไท่พลันขมวดคิ้ว “เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้ เห็นว่าที่บ้านมีโรงเตี๊ยม เหมือนว่าจะมีชื่อมากด้วย แล้วยังมีร้านขายของชำอะไรอีก กิจการใหญ่โต ในบ้านก็มีเงินไม่น้อย”

โรงเตี๊ยม? โรมเตี๊ยมขึ้นชื่อของตำบลก็เหมือนว่ามีอยู่แค่ไม่กี่แห่ง ตำบลก็ไม่ได้ใหญ่นี่นะ

“คงไม่ใช่เถ้าแก่โรงเตี๊ยมไป่เว่ยกระมัง?” โจวกุ้ยหลานพึมพำออกมาอย่างไม่ตั้งใจ