นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 206

โจวกุ้ยหลานพูดขึ้น หยิบที่คีบถ่านที่อยู่ข้างๆขึ้นมาเขี่ยไฟบนเตาผิง

“จะขายนางให้ใครจึงจะได้เงินห้าตำลึงเล่า คนในหมู่บ้านขายสาวใช้ต่างก็ขายในราคาสามสี่ตำลึงเท่านั้น”เหล่าไท่ไท่ขมวดคิ้วขึ้นมา

นึกถึงครั้งนั้นที่หลิวฝูมาหาแต่นางกลับไม่ยอมให้เขาพาตัวหลิวเซียงกลับไป ในใจรู้สึกเสียใจยิ่งนัก

“ถ้าเช่นนั้นขายได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น ”โจวกุ้ยหลานพูด เงยหน้ามองไปทางโจวต้าไห่ “พี่ใหญ่ พี่เห็นด้วยหรือไม่”

“เจ้าเป็นคนซื้อนางมา เจ้าจะจัดการอย่างไรก็จัดการเถอะ”โจวต้าไห่พยักหน้ารับ

เหล่าไท่ไท่จ้องมองเขาด้วยความโมโห “ทำไม เจ้ายังเสียดายผู้หญิงใจดำคนนั้นอยู่ใช่ไหม”

“ไม่”โจวต้าไห่ยังคงก้มหน้าตอบคำถาม ตอนนี้เขารู้สึกไม่กล้าเผชิญหน้ากับใครเลยจริงๆ

โจวกุ้ยหลานดึงเหล่าไท่ไท่หนึ่งที ส่งสัญญาณให้นางอย่างพูดอะไรอีก

ทุกคนนั่งล้อมวงกันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับห้องตนเอง

โจวกุ้ยหลานเข้าไปในห้องก็พบว่าเจ้าก้อนน้อยกำลังนอนหลับฝันหวานอยู่บนเตียงเตา นางถอดรองเท้าออก กำลังจะก้าวขึ้นไปบนเตียงเตา พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าสวีฉางหลินยกน้ำร้อนอ่างหนึ่งเข้ามาวางไว้ข้างเตียงเตา จับขาของนางแช่ลงไปในอ่างน้ำ

“ทำไมท่านจึงดูอารมณ์ดีขนาดนี้”โจวกุ้ยหลานปล่อยให้เขาทำไป และพูดด้วยรอยยิ้ม

ด้วยการกระทำของเขา โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าเรื่องราววุ่นวายทั้งหมดในคืนนี้ได้ไกลห่างจากนั้นไปแล้ว

สวีฉางหลินจับเท้าที่เย็นเฉียบของภรรยาตนเอง วักน้ำร้อนรดไปบนหลังเท้าของนาง “ข้าก็อารมณ์ดีตลอด”

“ชิ เวลาที่เจ้าทำตัวน่ารำคาญก็มีไม่น้อย ทำให้ข้ารู้สึกมันเขี้ยวซะจริงเชียว”โจวกุ้ยหลานพูด นึกถึงเรื่องที่เขาพูดว่านางขี้เหร่ ในใจก็รู้สึกโมโหขึ้นมา

“ทำไมจึงรำคาญข้า”สวีฉางหลินรู้สึกร้อนใจขึ้นมา ใบหน้ายังคงมีแต่ความเรียบเฉย

“มีมากเลยล่ะ อย่างเช่นท่านรังเกียจที่ข้าขี้เหร่ ยังมีคำพูดต่างๆที่ไม่น่าฟังอีก……”โจวกุ้ยหลานนับนิ้วมือของตนเอง

สวีฉางหลินรับฟังทีละเรื่อง ยิ่งฟัง ก็ยิ่งรู้สึกนิ่งเฉยไม่ได้อีกแล้ว

เมียของเขาไม่พอใจเขามากมายขนาดนี้ นี่นางไม่อยากจะใช้ชีวิตอยู่กับเขาแล้วหรือ

เมื่อคิดว่าอาจเป็นเช่นนั้น แรงบีบที่มือก็เพิ่มมากขึ้น โจวกุ้ยหลานรู้สึกเจ็บ

“ท่านดูสิ ท่านยังชอบทำให้ข้าเจ็บอีกด้วย”โจวกุ้ยหลานบ่นขึ้นมา

สวีฉางหลินรีบปล่อยมือทันที แต่สุดท้ายก็รู้สึกเสียดายที่จะปล่อยเท้าของภรรยาตนเอง ได้แต่ก้มหน้าไม่พูดจา

“แม้ว่าท่านจะหน้าตาดี และปฏิบัติต่อข้าไม่เลว แต่ท่านก็มีจุดที่ไม่ดีอีกมากมาย”โจวกุ้ยหลานพูด ในใจก็อดที่จะนึกถึงเถ้าแก่เฉียนขึ้นมาไม่ได้ และรู้สึกตกใจ รีบส่ายหน้าทันที

สวีฉางหลินของนางดีกว่าเถ้าแก่เฉียนหลายร้อยเท่านัก โจวชิวเซียงทำไมจึงมีสายตาเช่นนั้น ดันไปชอบคนแก่แบบนั้นเข้า

“ข้าสามารถแก้ไขได้”สวีฉางหลินพูด

ครั้งนี้กลับเป็นโจวกุ้ยหลานที่พูดไม่ออก

นั่นล้วนเป็นนิสัยของเขา และไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่อะไรเลย มีอะไรต้องแก้ไขด้วยเล่า

แต่ในเมื่อจะแก้ไข ก็มีบางจุดสามารถแก้ไขได้อยู่ อย่างเช่น

โจวกุ้ยหลานพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้ เปิดปากเอ่ยขึ้นว่า “เรื่องที่ท่านบอกว่าข้าขี้เหร่ข้ารู้สึกไม่พอใจเลย เรื่องนี้ท่านต้องแก้ไข เช่นนั้นหลังจากนี้ท่านต้องบอกว่าข้าสวยที่สุด”

“ข้าสวยที่สุด”สวีฉางหลินตอบรับอย่างจนใจ

เขาไม่ชอบให้คนอื่นบอกว่าเขาสวย เขาเป็นผู้ชาย จะสวยไปทำไม