นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 216

“งั้นเจ้ากับพี่ชายข้าก็ไปช่วยข้า ถ้ามีคนอยากขายหมูก็ดี ข้าคิดสี่อีแปะเก็บหนึ่งจิน ขายเจ็ดอีแปะเก็บหนึ่งจิน”

เหล่าไท่ไท่ฟังอย่างขมวดคิ้ว “แล้วเจ้าจะไม่ขาดทุนหรือ? ยังมีเลือดหมู เครื่องในหมู กระดูกหมูอีก พวกนี้ไม่เบาเลยนะ เจ้าเองก็ขายไม่ได้ราคาหรอก”

“ไม่ขาดทุนหรอก ในหมู่บ้านต้องมีคนจนที่อยากกินน้ำซุปกระดูกหมู ข้าไม่พูดอะไรมากล่ะ ให้พวกเขาเอาอาหารหัวผักกาดหัวไชเท้ามาแลกเอาแล้วกัน”

โจวกุ้ยหลานคิดดีแล้ว นางเองก็ไม่ได้อยากหาเงินทางนี้ แค่อยากเก็บตุนอาหารเฉยๆ

“ตกลง แม่จะเอาเรื่องนี้ไปบอกสักสองสามบ้าน ไม่นานหรอกเดี๋ยวคนทั้งหมู่บ้านก็จะรู้กันหมดแล้ว”

พูดพลาง เหล่าไท่ไท่ก็ดับไฟ และสวมรองเท้าของตัวเอง

เมื่อเห็นดังนั้นโจวกุ้ยหลานก็รั้งนางไว้ “แม่ หิมะตกหนักขนาดนี้ท่านจะไปเดินเคาะบอกตามบ้านไม่เหนื่อยแย่หรือ? พวกเรามาคิดหาวิธีอื่นกันเถอะ...”

“ไอหยา เจ้าเป็นกังวลเรื่องนี้หรือ? คนในหมู่บ้านนั้นเขาอยู่บ้านกันนิ่งๆ เฉยๆ หรือ? ก็ยังเดินแวะเวียนไปบ้านโน้นบ้านนี้แหละ ข้าแค่ไปบอกเรื่องนี้กับครอบครัวปากมากสักสองสามบ้านก็พอแล้ว ไม่ถึงวันหรอกพวกนางป่าวประกาศกันจนทุกคนในหมู่บ้านรู้กันแน่นอน เจ้ารอเฉยๆเถอะ” เหล่าไท่ไท่ลงพื้นและเอามือของโจวกุ้ยหลานออก

“งั้นแม่เอาตาชั่งในบ้านให้ข้านะ ข้าไม่มีใช้!”

“บ้านข้ามีตาชั่งเล็กๆ อันหนึ่ง เจ้าเอาขายซะ บ้านลุงใหญ่มีตาชั่งอันใหญ่อยู่ เจ้ารีบไปเอาและรีบกลับมา ให้พี่ชายเจ้าเอาไปให้ฉางหลิน ข้าไปก่อนนะ”

เหล่าไท่ไท่พูดพลาง ก็หยิบเอาหมวกมาใส่บนหัว ใส่เสื้อนวมอีกหนึ่งตัว รีบสาวเท้าเดินออกไป

โจวกุ้ยหลานเองก็ไม่รอช้า เอาตาชั่งอันเล็กกับมีดทำครัวในบ้านออกไป และเรียกให้โจวต้าไห่ตามนางไปบ้านของโจวต้าซาน เพื่อขอยืมตาชั่งใหญ่อันนั้นเสร็จแล้วก็กลับ

พอโจวต้าซานได้ยินว่านางจะไปขายหมู เลยให้เอ้อร์เฉียงกับซานเฉียงตามไปช่วยเขาด้วย

คิดไม่ถึงว่าหวังหยู่ชุนผู้เกียจคร้านรอบนี้ก็ตามมาด้วย ได้ยินว่าโจวกุ้ยหลานจะขายเนื้อ ก็ดีใจและพูดว่า “เดี๋ยวข้าจะไปบอกคนอื่นด้วย ถึงเวลาจะช่วยหาลูกค้าให้ด้วยนะ!”

“ดีสิ ถ้าพี่สะใภ้พาคนมาได้หนึ่งคน ข้าจะให้พี่สะใภ้หนึ่งอีแปะ” โจวกุ้ยหลานพูดขำๆ

หิมะหนาจนถึงเข่าแล้ว ออกไปข้างนอกคงไม่ง่ายนัก ถ้าหวังหยู่ชุนยอมไปดึงลูกค้ามาได้ งั้นเหล่าไท่ไท่ก็จะไม่ต้องเมื่อยขาแล้ว

“เจ้าพูดเองนะ! วันนี้ข้าจะเรียกให้เจ้าสักแปดคนสิบคนเลย!” หวังหยู่ชุนพูดพลาง ก็เดินออกไปอย่างตื่นเต้นดีใจ

หลี่ซิ่วยิงเองก็ไม่ได้คัดค้านอะไร โจวกุ้ยหลานพาคนกลุ่มหนึ่งเดินไปที่บ้านของตนอย่างเอิกเกริก

เดินตามรอยเท้าขึ้นเขาไป เมื่อพวกเขาถึงบ้านโจวกุ้ยหลานแล้ว ก็เริ่มทำงานกันทันที

สักพักสวีฉางหลินก็ฆ่าหมูเสร็จ สองสามคนนั้นก็เริ่มจัดการหมูสองตัวนั้น ฝั่งนี้เริ่มยุ่งกัน ไม่นานก็มีชายคนหนึ่งเข้ามาถามเรื่องหมู โจวกุ้ยหลานบอกวิธีการขายหมูกับเขาไป ชายคนนั้นจูงหมูของเขาเข้ามา ชายร่างใหญ่สองสามคนก็เอาหมูไปชั่ง และคิดราคาให้กับชายผู้นั้น และชายผู้นั้นก็ได้เอาเนื้อสามจินกลับไปฉลองตรุษจีน

พอพวกเขาจัดการหมูตัวแรกเสร็จ หวังหยู่ชุนก็พาผู้หญิงสองคนขึ้นเขามา

“กุ้ยหลาน พี่สะใภ้สองคนนี้อยากจะซื้อเนื้อ อยากจะถามเจ้าว่าเอาผักมาแลกเนื้อหมูได้ไหม” หวังหยู่ชุนรีบถามโจวกุ้ยหลาน

“ได้สิ แต่ผักได้ราคาถูก ค่าผักของที่นี่คิดจินละหนึ่งอีแปะ” โจวกุ้ยหลานเช็ดมือ และหยิบตะกร้าให้พี่สะใภ้ทั้งสองไป

สะใภ้ทั้งสองคนได้ยินดังนั้นก็ดีใจ “พอสิพอสิ พวกเรากินไม่หมดหรอกผักพวกนี้ เอามาแลกเนื้อได้ ยอดเยี่ยมไปเลย!”