นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 217

“ออกไข่ ออกไข่ได้ทุกวัน แต่หิมะตกหนักไม่รู้จักจบจักสิ้นแบบนี้ ไก่ที่เลี้ยงในบ้านกินอาหารของที่บ้านก็ไม่รู้จะเอาไปขายที่ไหนได้ อาหารก็กำลังจะหมดแล้ว” หลินซงคนนั้นพูดพลาง ก็มีท่าทีเคอะเขินจนต้องเกาท้ายทอย

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าคิดจินละหกอีแปะแล้วกัน ข้าให้เจ้าแลกข้าวโพดได้ จินละสามอีแปะ เจ้าดูเอาเองนะว่าจะแลกไหม”

ก่อนที่หลินซงจะมาได้ยินมาว่า กุ้ยหลานรับแลกอาหารจะยึดราคาหนึ่งอีแปะ ก็ไม่ได้เอาเปรียบอะไรเขา เขาเลยรีบตกลงทันที

เอาไก่ทั้งสองตัวจับเอาไว้ ทั้งหมดห้าจิน คำนวณออกมาก็ได้ข้าวโพดยี่สิบ หลินซงได้ยินดังนั้นก็ดีใจมาก ไก่พวกนี้ขายไม่ออก อยู่บ้านเขาก็ต้องเลี้ยงด้วยอาหาร ช่วงนี้อากาศหนาวไก่ก็ไม่ออกไข่ด้วย เอามาแลกอาหารได้แบบนี้ก็ดีสิ

“ที่บ้านข้ายังมีไก่อีกสิบตัว เดี๋ยวข้าเอามาแลกเป็นอาหารกับเจ้าทั้งหมดเลย” หลินซงพูดพลางก็เอาข้าวโพดที่โจวกุ้ยหลานชั่งเรียบร้อยแล้วใส่ตะกร้าที่สะพายด้านหลังไป

“เจ้าจะแลกทั้งหมดเลยหรือ? เดี๋ยวอากาศอุ่นขึ้น ไก่พวกนั้นก็ออกไข่ได้แล้ว” โจวกุ้ยหลานอดไม่ได้เลยถามขึ้นมา

หลินซงยิ้มอย่างฝืนๆ “ปีนี้เลี้ยงไก่เยอะแล้ว หมดอาหารที่บ้านไปไม่น้อย เดิมคิดว่าปลายปีนี้จะขายออกไปให้ได้ราคาดี ใครจะคิดว่าหิมะตกหนักจนถึงยอดเขาแบบนี้ จะเลี้ยงมันต่อไป พวกข้าคงไม่อาหารจะกินแล้วหล่ะ ที่บ้านมีเด็กหกคน ก็จะผ่านฤดูหนาวนี้ไปไม่ไหวอยู่แล้ว”

“งั้นก็ตกลง เจ้าเอามาเถอะ ถ้าที่บ้านยังมีหมู ข้าก็ให้เจ้าแลกเป็นอาหาร หรือไม่ก็ผ้า หรืออะไรก็ได้ ข้ามีหมด” โจวกุ้ยหลานตอบ

หลินซงรีบกล่าวคำขอบคุณ แบกอาหารและกลับบ้านไป

โชคดีที่กุ้ยหลานแลกให้ล่ะ ไม่งั้นครอบครัวเขาคงไม่รอดฤดูหนาวนี้แน่ๆ ...

เหลือบมองเขาเดินไป โจวกุ้ยหลานกับสวีฉางหลินข้างผิงไฟอยู่ข้างเตาเผา

“คนพวกนี้ทำไมมีชีวิตที่ลำบากจัง? ทำงานมาตลอดทั้งปี พอถึงปลายปีกลับไม่มีข้าวกิน” โจวกุ้ยหลานอดไม่ได้ที่จะถอนใจ

เมื่อวานนางก็เห็นคนจำนวนไม่น้อยที่เสื้อผ้าขาดๆ เห็นแบบนี้แล้วชีวิตดูช่างลำบาก มีคนจำนวนไม่น้อยที่แลกเนื้อได้เพียงเล็กน้อย เลยต้องเปลี่ยนเป็นแลกเครื่องในหมูกับกระดูกหมูกลับไปแทน แถมยังมีบางคนแลกแค่หมูจินหนึ่ง คนที่แลกได้สองจินหรือสามจินกลับมีอยู่ไม่เยอะเลย

“ภาษีที่แพงเกินไป สงคราม แรงงานและความขาดแคลนทางการเงิน” สวีฉางหลินพูดพลางเติมเชื้อไฟไปพลาง

โจวกุ้ยหลานเงยหน้าขึ้น ภายใต้กองไฟนั้น ใบหน้าของสวีฉางหลินเดี๋ยวก็สว่าง เดี๋ยวก็มืด

นางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “สวีฉางหลิน เจ้าก็เป็นคนที่มีปูมหลังคนหนึ่งนะ”

สวีฉางหลินเงยหน้าขึ้นมองโจวกุ้ยหลาน เติมเชื้อไฟอีกที และจับมือทั้งสองข้างของโจวกุ้ยหลานขึ้นไว้ในมือ ช่วยเขาถูมือเพิ่มความอุ่น

“ข้าเป็นเพียงผู้ชายของเจ้าเท่านั้น”

คำพูดนี้...ทำให้นางรู้สึกแทบทนไม่ไหวในทันที...

“เจ้าไปเรียนคำพูดหวานๆ พวกนี้มาจากไหน? หรือเคยพูดแบบนี้กับคนอื่นมาก่อนใช่ไหม?” โจวกุ้ยหลานระงับอารมณ์ของตนเอาไว้ และถามสวีฉางหลิน

สวีฉางหลินขมวดคิ้ว “คำพูดหวานๆ อะไรหรือ?”

“ก็คำพูดที่เจ้าพูดเมื่อครู่นี้ไง” โจวกุ้ยหลานตอบ

“ข้าก็แค่คิดแบบนี้จริงๆ” สวีฉางหลินตอบอีกครั้ง

เขาจะไปเข้าใจคำพูดหวานๆ อะไรที่ไหนกันเล่า?

คำพูดนี้ยิ่งทำให้โจวกุ้ยหลานหวั่นไหวแทบตายเข้าไปใหญ่ นางแทบอยากจะกอดและจุ๊บสวีฉางหลินอย่างดูดดื่ม

ชายผู้นี้เป็นคนความฉลาดทางอารมณ์ต่ํา แต่ก็ทำให้คนเคลิ้มได้มากเลยทีเดียว ช่างน่ารักอะไรแบบนี้นะ!