นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 232

“เหอะ อาจจะอยากจับเถ้าแก่เฉียน รอข้าแต่งเข้าบ้านเถ้าแก่เฉียน อยากจะได้ประโยชน์อะไรของข้า ฝันไปเถอะ!”

โจวชิวเซียงเชิดคอขึ้น ยืดตัวตรงยังไม่เห็นเหมือนหน้าท้องตั้งครรภ์ มือก็ลูบไปที่ท้อง

มองดูหน้าท้องของนาง หลี่ซิ่วยิงก็มีความสุข “นี่อาจเป็นไข่ทองคำ เจ้าแต่งเข้าบ้านเถ้าแก่เฉียน ไม่ต้องกังวลเรื่องกินดื่มไปตลอดชีวิต ถึงเวลานั้นแล้วจะสนใจนางทำไม”

ใบหน้าโจวชิวเซียงไม่อาจซ่อนรอยยิ้มได้ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าอนาคตวันข้างหน้าตนเองจะดียิ่ง

ภายในบ้านพูดจบ โจวกุ้ยหลานถือตะกร้าออกมา ช้อนตาขึ้นไป ก็เห็นสองแม่ลูกยืนอยู่กลางโถงบ้าน

“ท่านป้า ทำไมท่านยืนอยู่ที่โถงบ้านล่ะ รีบเข้าไปในบ้านเถอะ ข้างนอกหนาวยิ่ง” ขณะโจวกุ้ยหลานพูด ก็ถือตะกร้าไว้ที่แขน เตรียมพร้อมออกไป

หลี่ซิ่วยิงตอบกลับด้วยรอยยิ้มทันทีว่า “แหมกุ้ยหลาน คุยกันจบแล้วรึ ไทไมไม่นั่งอีกสักหน่อย ข้าจะได้เอาน้ำร้อนมาให้เจ้าสักแก้ว”

“นางอยากดื่มไม่ให้นางไปเอาเองล่ะ” โจวชิวเซียงเชิดคอขึ้น มองโจวกุ้ยหลานด้วยความรังเกียจ แล้วกล่าวอย่างเย็นชา

“เจ้ายังจะพูดอีก!” จู่ ๆ โจวต้าซานก็เดินออกจากในบ้านมา

เสียงดังโกรธเคือง ทำให้โจวชิวเซียงตัวสั่น รีบหลบไปอยู่ด้านหลังหลี่ซิ่วยิง

โจวกุ้ยหลานดึงโจวต้าซานไว้ กล่าวยิ้ม ๆ ว่า “ท่านลุงโกรธไปไย ที่ชิวเซียงพูดก็ไม่ผิด ข้าก็ไม่ได้เป็นแขก ช่างเถอะ ข้าต้องไปบ้านอาสะใภ้สาม พวกท่านพักผ่อนกันเถอะ”

กล่าวจบ นางก็เดินจากไป หลี่ซิ่วยิงรีบส่งสายตาให้ชิวเซียง รีบยิ้มส่งโจวกุ้ยหลานกลับไป

โจวกุ้ยหลานหันกลับไปมองลานบ้านของโจวต้าซาน เบะปาก แล้วเดินต่อไป

นางไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมโจวชิวเซียงโง่เง่าขนาดนี้ ไม่คิดบ้างเถ้าแก่เฉียน อายุอานามก็มากแล้ว ลูกชายของเขายังโตกว่านางอีก ผ่านอีกไม่กี่ปี เถ้าแก่เฉียนจากไป สะใภ้ของลูกชายเขายังจะทนโจวชิวเซียงรึไร

นางโง่เง่าขนาดนี้ ยังไม่ถูกใครฆ่าตายอีก

แน่นอนว่า ไม่ว่าทางไหนก็เป็นหนทางสู่ความตาย นางยังจะภูมิใจอยู่อีกนะ

สงสารก็แต่ท่านลุงใหญ่ ยังต้องกังวลใจแทนนาง

คิดแล้ว ก็หันกลับไปมองอีกครั้ง จึงหันหลังกลับ แล้วเดินต่อไป

บ้านของจางเสี่ยวจุ๋ยตั้งอยู่ทิศตะวันออกของหมู่บ้าน เป็นบ้านหินที่แข็งแรงหลังหนึ่ง ปีนั้นโจวต้าซานและโจวเอ้อซานสร้างให้โจวเสี่ยวซาน ขนาดไม่ใหญ่นัก มีสองห้องนอน หนึ่งห้องโถงบ้านกับห้องครัว

ด้านนอกมีรั้วล้อมรอบลานบ้าน ขนาดไม่ใหญ่ แต่ก็พอให้ครอบครัวหนึ่งอยู่อาศัยได้ น่าเสียดาย โจวเสี่ยวซานแต่งงานไม่ถึงปีก็ตายจาก จางเสี่ยวจุ๋ยกลายเป็นม่าย บ้านเจ้าใหญ่และบ้านเจ้ารองก็ดูแลนางมาโดยตลอด

โจวกุ้ยหลานเดินไปถึงหน้าลานบ้าน มองประตูบ้านปิดอยู่ นางยืนอยู่ด้านนอกตะโกนเรียกคน ครู่เดียวจางเสี่ยวจุ๋ยก็ออกมา เปิดประตูให้นาง

“อ้าว กุ้ยหลานมาแล้วรึ”

“อาสะใภ้สาม ข้ามาอวยพรปีใหม่ท่าน” ขณะโจวกุ้ยหลานพูด ก็ยกตะกร้าส่งไปให้

จางเสี่ยวจุ๋ยหยักหน้าที่แต้มไปด้วยรอยยิ้ม ยื่นมือไปรับตะกร้าใบนั้นมา แล้วพาโจวกุ้ยหลานเข้ามาในบ้าน จากนั้นก็ปิดประตู

“มาก็มาแล้ว ยังจะเอาเนื้อมาทำไมเยอะแยะอีก” จางเสี่ยวจุ๋ยพูด แล้วพาโจวกุ้ยหลานเดินมา

“เริ่มใบไม้ผลิปีใหม่นี้ อยากให้อาสะใภ้สามได้กินของบำรุงบ้าง” โจวกุ้ยหลานตอบกลับยิ้ม ๆ มาหนึ่งประโยคแล้วถามนางต่อ “อาสะใภ้สามอยู่บ้านทั้งวันไม่อุดอู้หรือ”