นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 256

“อ้อข้าเข้าใจแล้ว สมองของเจ้ามีปัญหาแน่ ให้หมอหวังช่วยดูให้เจ้าไหม? เมื่อกี้ข้าเพิ่งเชิญหมอหวังมาที่หมู่บ้านต้าสือ มาดูให้ได้สะดวก” รอยยิ้มโจวกุ้ยหลานยิ่งกว้างขึ้น น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความเหน็บแนม

โถ่ๆ ผู้หญิงแปลกประหลาดคนนี้ พี่สาวใหญ่หลงรักเขาไปได้ยังไง คนแบบนี้ ไม่หย่าร้างจะเก็บไว้บูชาหรือ? ไม่ได้ สิ่งที่ขบขันที่สุดในวันนี้ก็ล้วนคือเขา

ในใจซุนโก่วต้านอัดอั้น ไม่รู้จะระบายยังไง ทำยังไงก็ไม่มีความสุข แม่ของเขาโกรธแย่แล้ว ในฐานะที่กุ้ยหลานอายุน้อยกว่า ไม่ควรที่จะเอาใจแม่ของเขา ทำให้แม่ของเขาสบายใจหรือ?

ทำไมน้องคายจือถึงไม่รู้เรื่องแบบนี้? ไม่รู้ว่าอะไรคือกตัญญู ถึงว่าแม่ของเขาไม่ชอบคายจือ ลับหลังของเขาจะต้องไม่ดีกับแม่ของเขาแน่

“ข้าว่า หากเจ้ากตัญญู ก็ให้แม่ของเจ้าตบตีเจ้าเพื่อระบายความโกรธ ไม่งั้นแม่ของเจ้าอายุมากขนาดนี้แล้ว หากโมโหจนเป็นอะไรขึ้นมา หกลัมลงพื้น จะเสี่ยงต่อชีวิตนะ”

โจวกุ้ยหลานพูดขึ้นมาอีก

คิดไม่ถึงว่าเมื่อนางพูดออกมาเช่นนี้ ซุนโก่วต้านที่อยู่ทางด้านนั้นแสดงสีหน้าหวาดกลัว จากนั้นก็รีบวิ่งกลับไป ฉุดดึงป้าซุน ไม่ให้นางโกรธโมโห ป้าซุนคนนั้นกำลังทะเลาะกับคนอื่น เมื่อถูกลูกของตนเองฉุดดึงไว้ จึงเสียเปรียบคนอื่น ก่นด่าไม่ไหว ในใจของนางโกรธโมโหอย่างมาก จึงยกมือขึ้นมาตบหน้าซุนโก่วต้านไปหลายที

ทั้งสองคนฉุดดึงกัน พวกป้าพวกนั้นค่อยสบายขึ้นหน่อย ก่นด่าก็ยิ่งดุเดือดขึ้น

โจวต้าไห่มองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึงตาค้าง พร้อมพูดขึ้นว่า “กุ้ยหลาน เราจะทำอย่างไรดี?”

“ดูไปก่อนสิ เดี๋ยวกำนันมา ก็จะไม่สนุกแบบนี้แล้ว” สายตาโจวกุ้ยหลานจ้องมองดูแม่ลูกพิสดารตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เสียดายจริงๆ ที่ไม่ได้เอาเมล็ดทานตะวันออกมาด้วย

คึกคักกันขนาดนี้ สักพัก ป้าซุนก็เหนื่อยแล้ว ใบหน้าซุนโก่วต้านก็บวมจนดูไม่ได้ แต่ก็ยังพูดขอร้องให้ป้าซุนอย่าโกรธโมโหจนเสียสุขภาพ

“โชคดีที่สวีฉางหลินไม่มีแม่” โจวกุ้ยหลานอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?” โจวต้าไห่ได้ยินไม่ชัดเจน จึงหันมาถามโจวกุ้ยหลาน

โจวกุ้ยหลานเดินออกมาจากทางด้านหลังของเขา พร้อมส่ายหัวพูดขึ้นว่า “ไม่มีอะไร ข้าก็แค่พูดว่าข้าไม่มีพ่อแม่สามีให้กตัญญู ถือว่าไม่เลว”

แน่นอน สวีฉางหลินก็ไม่ใช่ซุนโก่วต้าน นางเองก็ไม่ใช่พี่สาวใหญ่

ในใจครุ่นคิด สายตาก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองทางด้านที่สวีฉางหลินจากไป แล้วก็มองเห็นสวีฉางหลิน กำลังแบกคนคนหนึ่งวิ่งมาทางนี้

โจวกุ้ยหลานตกใจ เมื่อจ้องมองดู ก็เห็นว่าสวีฉางหลินกำลังแบกกํานันมา

ผู้ชายของนาง แบกผู้ชายคนหนึ่ง

สวีฉางหลินรวดเร็วอย่างมาก ไม่นานก็แบกกํานันมาถึงที่นี่ โจวต้าไห่เห็นแล้วก็รีบไปช่วยประคองกํานัน สวีฉางหลินวางกํานันลงยนพื้น กํานันคนนั้นมึนงงเวียนหัว แทบจะยืนไม่ไหว โชคดีที่โจวต้าไห่ประคองไว้

“ลุงกํานัน ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?” โจวต้าไห่รีบถามกํานันที่โซเซไปมา

กํานันคนนั้นโบกมือ บ่งบอกว่าตนเองไม่เป็นไร แต่สีหน้าค่อนข้างขาวซีด

พาเขาวิ่งมาตลอดทาง จนกระดูกอันมีอายุของเขาแทบกระจาย

เมื่อป้าซุนมองเห็น ก็รีบคว้าดึงซุนโก่วต้าน จนซุนโก่วต้านยืนขึ้นมาพร้อมแรงดึงของแม่เขา แล้วรีบเดินมตรงหน้ากํานัน ป้าซุนคนนั้นรีบพูดกับกํานันทันทีว่า “กํานัน ในที่สุดท่านก็มา บ้านของเราจะหย่าภรรยา ท่านรีบช่วยพวกเราเขียนหนังสือหย่า”

“อะไรนะ?” ตอนนี้กํานันยังค่อนข้างมึนงง ได้ยินเสียงหึ่งในหูของตนเอง