นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 263

โจวกุ้ยหลานหน้าแดง

เดิมนางก็อยากเรียนหนังสือ คิดว่าจะไปนั่งฟังตอนที่หลิวเกาสอน พอสวีฉางหลินรู้เรื่อง ก็ให้นางล้มเลิกความคิด แล้วสอนนางเองทุกคืน เพราะยังไงตอนนี้พวกเขาก็ไม่สามารถทำอย่างอื่น.....

แน่นอนว่าตอนกลางวันนางอาบแดดอยู่อย่างน่าเบื่อ ก็จะใช้กิ่งไม้ขีดเขียนบนพื้น สักพักก็สามารถลบทิ้งเขียนใหม่ได้อีก จนตอนนี้นางสามารถอ่านหนังสือได้อย่างไม่มีปัญหา

เจ้าก้อนน้อยก้มหน้าลงอย่างหดหู่ พร้อมพูดขึ้นว่า

“เสี่ยวเทียนโง่ วันหนึ่งเสี่ยวเทียนจำได้ไม่ถึงร้อยคำ....”

โจวกุ้ยหลานเห็นแล้วก็สงสาร เอื้อมมือจะไปอุ้มเขา สวีฉางหลินเหมือนดูออกว่านางจะทำอะไร จึงเอียงตัวเบียดเจ้าก้อนน้อยออกไป แล้วเขาเดินตรงกลาง

ผู้ชายคนนี้ ไม่สนใจความรู้สึกของเจ้าก้อนน้อยเลย

ไม่สามารถจูงมือของเจ้าก้อนน้อย โจวกุ้ยหลานจึงจำต้องเอียงหัวไปพูดปลอบเจ้าก้อนน้อยว่า “เสี่ยวเทียนไม่ต้องเสียใจ แม่เป็นผู้ใหญ่ หัวใหญ่กว่าเจ้า จึงเรียนรู้ได้เร็ว หัวของเจ้าเล็ก จึงสามารถใส่ข้อมูลได้ไม่เยอะ”

เจ้าก้อนน้อยยกมือแตะริมฝีปากของตนเอง เงยหน้ามองดูแม่ของตน พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนหวานว่า “งั้นเสี่ยวเทียนไม่เรียนแล้ว รอหัวใหญ่แล้วค่อยเรียน”

นี่..... ความคิดนี้ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ผิด.....

โจวกุ้ยหลานพูดไม่ออก กำลังคิดอยู่ว่าจะตอบยังไง สวีฉางหลินก็พูดขึ้นมาว่า “เจ้าไม่เรียน หัวจะขยายใหญ่ได้ยังไง?”

นี่.... กำลังหลอกลวงเด็กจริงๆ....

เจ้าก้อนน้อยครุ่นคิด เห็นว่าพ่อพูดถูก จึงพยักหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นเสี่ยวเทียนจะตั้งใจเรียน รอหัวขยายใหญ่แล้ว เสี่ยวเทียนก็ฉลาดแล้ว”

เพิ่งพูดเสร็จ เท้วก็เตะถูกก้อนหิน ร่างกายน้อยๆล้มไปข้างหน้า

สวีฉางหลินยื่นมือขวาจับแขนของเขาไว้ แล้วประคองเขาขึ้นมายืน

กลัวว่าเขาจะหกล้มอีก จึงจับมือเขาไว้แล้วก็เดินต่อไป

โจวกุ้ยหลานละอายใจ นางเป็นคนที่เคยร่ำเรียนมาแล้วคนหนึ่ง ตอนนี้กลับมาเรียนตัวอักษรเต็มอีกครั้ง จึงถือว่าเรียนรู้ได้ไว แต่เจ้าก้อนน้อยไม่เคยร่ำเรียนมาก่อน เวลาเรียนจึงค่อนข้างเรียนรู้ได้ช้า นางจะทำให้เจ้าก้อนน้อยรู้สึกเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้อีกไม่ได้ จะต้องรีบเปลี่ยนเรื่องพูด

ถามถึงความก้าวหน้าในการเรียนของเจ้าก้อนน้อย ซึ่งเจ้าก้อนน้อยสามารถท่องคัมภีร์ตรีอักษรได้แล้ว ระหว่างทางจึงท่องคัมภีร์ตรีอักษรให้พวกเขาทั้งสองคนฟัง

ทั้งสามคนเดินมุ่งหน้าไปที่บ้านของหมอหวังอย่างเชื่องช้า เจ้าก้อนน้อยท่องคัมภีร์ตรีอักษรเสร็จ สวีฉางหลินก็ให้เขาท่องย้อนกลับมา

“เสี่ยวเทียนยังเล็กอยู่ เจ้าให้เขาท่องย้อนกลับแบบนี้ เขาจะทำได้ยังไง?” โจวกุ้ยหลานช่วยพูดให้กับเจ้าก้อนน้อย

สวีฉางหลินกลับไม่สะทกสะท้าน แล้วพูดขึ้นว่า “ท่องย้อนกลับไม่ได้ ไม่ถือว่าจำได้”

“เจ้าโหดเกินไปไหม? ท่องย้อนกลับไม่มีประโยชน์ จะทำให้สับสนได้ง่ายๆ” โจวกุ้ยหลานเดินไปด้วย ช่วยเจ้าก้อนน้อยเรียกร้องความยุติธรรมไปด้วย

ตอนที่นางเรียนหนังสือ ก็ไม่ชอบการท่องหนังสือที่สุด ถึงแม้ตอนนี้จะรู้ว่ามีความจำเป็น แต่นางก็เห็นใจลูกของตนเอง

“ตอนที่ข้าอายุสี่ขวบ สามารถย้อนท่องคัมภีร์ตรีอักษรกับตำราพันอักษร” สวีฉางหลินไม่เถียงโจวกุ้ยหลาน เพียงแค่พูดถึงตัวเองเป็นตัวอย่าง

โจวกุ้ยหลานแอบตกใจ หวนกลับไปคิดถึงตอนที่ตนเองอายุสี่ขวบ ดูเหมือนกำลังเล่นดินโคลนอยู่....

จึงรีบสะบัดความคิดในหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “นั่นเป็นเพราะเจ้าเรียนหนังสือไว เสี่ยวเทียนของเราเพิ่งได้เรียนโดยมีครูสอนปีนี้เอง”

“ข้าก็เริ่มเรียนหนังสือตอนอายุสี่ขวบ” สวีฉางหลินพูดตอบอย่างเรียบเฉย

อันนี้.....โจวกุ้ยหลานกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าจะตอบยังไง เจ้าก้อนน้อยกลับพยักหัวอย่างตื่นเต้น พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าท่องย้อนกลับ”

จากนั้นก็เริ่มท่องคัมภีร์ตรีอักษรย้อนกลับ

สวีฉางหลินคอยบอกเขาอยู่ด้านข้าง ตลอดทางที่เดินโลมา โจวกุ้ยหลานพบว่าสวีฉางหลินสามารถท่องย้อนได้คล่องแคล่วมาก