นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 265

“สอบเป็นขุนนาง อาจจะสอบไม่ได้” สวีฉางหลินพูดพร้อมใช้มือกดจับกวางบนไหล่ไว้

เห็นสวีฉางหลินเลี่ยงสิ่งหนักให้กลายเป็นเบา โจวกุ้ยหลานรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา แต่นางก็ไม่ถามต่อ ยังไงบรรยากาศที่ดีแบบนี้ นางไม่อยากที่จะทำลาย

ทั้งสองคนเดินมาถึงลานด้านนอก ปิดประตูไว้ แล้วก็เดินลงเขาไป

ฟ้ายังค่อนข้างมืด ถนนบนเขาจึงเดินได้ไม่สะดวก หลายครั้งที่โจวกุ้ยหลานเหยียบถูกหินจนเกือบล้ม

มือข้างหนึ่งของสวีฉางหลินถือกวางไว้ มือข้างหนึ่งจูงมือนางไว้

ความอบอุ่นบนฝ่ามือ ทำให้นางสบายใจอย่างมาก ค่อยๆเดินลงเขาไปกับสวีฉางหลิน

ทั้งสองคนเดินลงเขามาถึงบ้านเหล่าหม่าโถว ตอนที่เคาะประตูบ้าน เหล่าหม่าโถวกำลังทานอาหารเช้า ทั้งสองคนนั่งสักพัก แล้วก็นั่งรถม้าเหล่าหม่าโถวไปยังในตำบล

ระหว่างทางพูดคุยกับเหล่าหม่าโถวอยู่บ้าง ช่วงนี้ในหมู่บ้านก็ไม่มีเรื่องอะไร

มาถึงในตำบล ฟ้าก็สว่างแล้ว โจวกุ้ยหลานตามสวีฉางหลินไปถึงหน้าประตูโรงเตี๊ยมเทียนเซียง เอากวางไปส่งในลานด้านหลัง ไป๋ยี่เซวียนออกมาจ่ายตังอย่างดีใจ เมื่อเห็นโจวกุ้ยหลานกับสวีฉางหลิน ก็ชวนให้โจวกุ้ยหลานอยู่ทานข้าวที่บ้าน โจวกุ้ยหลานปฏิเสธทันที

ไป๋ยี่เซวียนพูดคุยอยู่กับทั้งสองคนสักพัก พร้อมถามโจวกุ้ยหลานว่ามีแผนการทำความร่วมมืออะไรใหม่ๆอีกไหม โจวกุ้ยหลานเพียงพูดเกิ่นเล็กน้อย เล่าเรื่องไก่เป็ดที่บ้านให้ไป๋ยี่เซวียนฟังอย่างยิ้มแย้ม รอโตแล้ว หวังว่าจะสามารถนำมาส่งให้กับไป๋ยี่เซวียน

ไป๋ยี่เซวียนกลับพูดขึ้นมาอย่างลังเลว่า “กุ้ยหลาน.....”

““ฮูหยินสวี” สวีฉางหลินที่อยู่ด้านข้างพูดแทรกไป๋ยี่เซวียน เป็นการเตือนเขา

ไป๋ยี่เซวียนอึ้งไปสักพัก เมื่อพูดขึ้นมาอีกครั้งก็เปลี่ยนคำเรียกว่า “ฮูหยินสวี ตามหลักแล้วด้วยความสัมพันธ์ของเรา ข้ายินดีที่จะทำการค้าขายกับเจ้า แต่ไก่โรงเตี๊ยมเราทำเป็นแค่ไก่ต้ม ความต้องการของแขกในแต่ละวันมีจำกัด ความต้องการมีไม่มาก”

“หากข้าทำเมนูอาหารให้เจ้าหนึ่งอย่าง เพื่อให้เจ้าขายไก่ เจ้าจะช่วยข้าซื้อไหม?” โจวกุ้ยหลานถามกลับ

ได้ยินโจวกุ้ยหลานบอกว่ามีเมนูอาหารใหม่ ในสายตาไป๋ยี่เซวียนราวกับถูกหวย สายตาที่หันไปมองโจวกุ้ยหลานเต็มไปด้วยความชื่นชอบ

สวีฉางหลินมองดูท่าทีของเขา คิ้วขมวดเป็นเส้นตรง

ในฐานะที่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เขารู้ดีว่าไป๋ยี่เซวียนรู้สึกดีต่อน้องนาง

จึงเอื้อมมือไปมือน้องนาง จะหานางไป

การค้าขายนี้เข้าไม่ทำ เขาสามารถไปล่าสัตว์ สามารถเลี้ยงดูน้องนางได้....

โจวกุ้ยหลานปัดมือสวีฉางหลิน ภายใต้สายตาไม่คาดคิดของสวีฉางหลิน นางดินไปใกล้ไป๋ยี่เซวียน พร้อมพูดขึ้นว่า “เถ้าแก่ไป๋เห็นว่าอย่างไร?”

“กุ้ยหลานพูดมานั้นข้าเชื่ออยู่แล้ว หากสามารถขายไก่ได้เยอะ ยังไงข้าก็ซื้อกับเจ้า” ตอนที่ไป๋ยี่เซวียนพูดประโยคนี้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

สำหรับโจวกุ้ยหลาน เขามีความเชื่อมั่นอย่างบอกไม่ถูก ราวกับเพียงแค่นางพูดออกมา ก็จะสามารถทำได้ง่ายๆ

“ได้ อีกหนึ่งเดือน ให้ไก่ของข้าโตกว่านี้หน่อย ข้าค่อยมาคุยรายละเอียดกับเจ้า ส่วนเนื้อหมู....” โจวกุ้ยหลานพูดออกมาครึ่งหนึ่ง แล้วก็หยุด

ในฐานะที่ไป๋ยี่เซวียนเป็นคนฉลาด จะไม่เข้าใจนางได้อย่างไร จึงยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “หากเจ้าทำความร่วมมือกับข้า เนื้อหมูข้าก็ซื้อกับเจ้า”

สำหรับเขาแล้ว ขอเพียงเนื้อดี ไม่ว่ารับมาจากที่ไหนก็เหมือนกัน หากสามารถกระชับความสัมพันธ์กับพวกโจวกุ้ยหลานให้ดียิ่งกว่านี้ เขาจะยิ่งดีใจ

โจวกุ้ยหลานฟังคำพูดของเขาแล้ว ก็พูดขึ้นมาว่าต่อไปทั้งสองร่วมมือกันเป็นอย่างดี

สวีฉางหลินเห็นทั้งสองคนคุยกันอย่างมีความสุขขึ้นมาอีกครั้ง ก็ยิ่งไม่พอใจ

ทั้งสองคนพูดตกลงกันเสร็จ โจวกุ้ยหลานก็บอกลาไป๋ยี่เซวียน แล้วพาสวีฉางหลินกลับไป

รอเมื่อทั้งสองคนเดินไปไกลแล้ว ไป๋ยี่เซวียนยังยืนมองดูพวกเขา

ตอนที่เหล่าจ้างฝางมายังลานด้านหลัง ก็เห็นเถ้าแก่ยืนตรงหน้าประตูมองดูด้านนอก เขาเดินมาก็เห็นโจวกุ้ยหลานกับสวีฉางหลินอยู่ไม่ไกล