นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 272

ราวกับสัมผัสได้ว่าท่านแม่ของตนกำลังกลัว ต้าญาจึงได้ดิ้นจากการจับของโจวกุ้ยหลาน แล้ววิ่งไปอยู่ข้างกายโจวคายจือ พยุงนางเอาไว้

โจวต้าซานกำลังสนทนาเรื่องนี้อยู่กับผู้นำตระกูลซุน เหล่าไท่ไท่เองก็มิยอมถอย

โจวกุ้ยหลานรู้สึกเบื่อหน่ายจึงหันไปมองโจวคายจือ พบว่านางมีท่าทางกระสับกระส่าย ร่างกายดูอ่อนแรง

นางจึงเอื้อมมือไปจับมือของโจวคายจือแล้วเอ่ยถามว่า “พี่สาวใหญ่ มิว่าอย่างไร พวกแม่ก็ต้องช่วยพี่แน่นอน แต่เรื่องนี้ก็ขึ้นอยู่กับความคิดของพี่ด้วย”

“สวีฉางหลินของพวกเจ้าทำร้ายบุตรชายข้าจนมีสภาพเช่นนี้ พวกเจ้าจะมิอธิบายอย่างไรหน่อยหรือ?”

น้ำเสียงนี้เป็นเสียงของป้าซุนนั่นเอง

มือของโจวคายจือสั่นสะท้าน นางมิเคยเห็นต่อสู้เช่นนี้มาก่อน

“เหตุใดเจ้าจึงมิเอ่ยเรื่องที่ซุนโก่วต้านไปทำร้ายร่างกายคนอื่นที่บ้านของข้าด้วยเมื่อวานนี้เล่า ดูสภาพใบหน้าของพี่สาวข้าสิ แล้วดูรอยฟกช้ำที่แขนของเด็ก ๆ เหล่านี้ ซุนโก่วต้านของพวกเจ้าได้รับบาดเจ็บตรงไหนกัน?”

โจวกุ้ยหลานเอ่ยแทรกขึ้นมาจากระยะไกล

“เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาเอ่ยเช่นนี้!” ป้าซุนตะคอกขึ้น

โจวกุ้ยหลานกะพริบตากล่าวว่า “เดิมทีข้าก็มิอยากจะเอ่ยปากนักหรอก แต่เจ้ามาเอ่ยถึงสามีข้าก่อน จะให้ข้านิ่งเงียบอยู่ แล้วปล่อยให้พวกเจ้าตะโกนด่าทออย่างงั้นรึ?”

ป้าซุนถูกตะคอกกลับเช่นนั้นนางก็โมโห “เราจะพาเด็ก ๆ กลับไป ส่วนโจวคายจือพวกเรามิเอาแล้ว หากพวกเจ้าจ่ายเงินพวกเรามาสิบตำลึงแล้วคุกเข่าร้องขอ พวกเราจึงจะพานางกลับไปที่ตระกูลซุนด้วย”

โจวคายจือกำมือแน่นแล้วเงยหน้ามองดูซุนโก่วต้าน เมื่อเห็นว่าเขามิเอ่ยสิ่งใดออกมา หัวใจของนางก็เยือกเย็นลง

“เจ้าว่าอย่างไรนะ จะให้พวกเราจ่ายเงินอีกงั้นหรือ พวกเจ้าปฏิบัติต่อบุตรสาวของข้าเช่นนี้ แล้วยังกล้าจะมาหาเก็บเงินจากพวกเราอีก?”

เหล่าไท่ไท่เองก็มิใช่คนที่จะเอาเปรียบกันได้ง่าย ๆ นางตอบโต้ทันใด

ไป ๆ มา ๆ ก็ได้สนทนากันอยู่อีกหลายหน ความกล้าหาญและความสามารถของเหล่าไท่ไท่นั้นช่างน่าทึ่ง นางสามารถสั่งสอนป้าซุนและซุนโก่วต้านต่อหน้าคนจากตระกูลซุนทั้งหลายให้เชื่องดั่งกับลูกสุนัข

โจวกุ้ยหลานตบไปที่บ่าของโจวคายจือนับเป็นการปลอบ

การที่เอ่ยออกมาต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ว่ามิต้องการสะใภ้เช่นนางแล้ว ทั้งยังให้อ้อนวอนร้องขอกลับไปอยู่ด้วย ช่างน่าอับอายเสียเหลือเกิน

แต่โจวกุ้ยหลาน ก็มิอยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวในเรื่องนี้ด้วย นางรองให้โจวคายจือเป็นคนตัดสินใจเอง

“กุ้ยหลาน......เจ้ามิกลัว มิกลัวคนมากมายเช่นนี้หรือ?” โจวคายจือกล่าวอย่างตะกุกตะกัก แล้วเอ่ยกับโจวกุ้ยหลาน

โจวกุ้ยหลานกะพริบตาตอบว่า “กลัวอะไรกัน พวกเขาก็เหมือนกับเรา มีจมูก มีหูและมีตา”

โจวคายจืออ้าปากค้าง และกลืนคำที่ต้องการถามลงไปจนสิ้น

พวกนางแตกต่างกัน โจวกุ้ยหลานเป็นคนใจกล้าหาญและมีความคิดเป็นของตนเอง มีความสามารถเช่นเดียวกับท่านแม่ส่วนนาง นาง......เป็นเพียงสตรีที่ไร้ความสามารถคนหนึ่ง มิอาจใช้ชีวิตของตนให้ดีได้

“พี่ใหญ่ ลองคิดดูเอาว่าต่อไปนี้อยากจะใช้ชีวิตเช่นไร บัดนี้มีชีวิตการเป็นอยู่ที่ดีกว่า หรือเมื่อก่อนที่มีชีวิตดีกว่า” โจวกุ้ยหลานตบลงไปที่บ่าของโจวคายจืออีกครั้ง แล้วเอ่ยประโยคนี้กับนาง ส่วนนางจะฟังหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับนางที่จะเป็นคนตัดสินเอง

โจวคายจือมองไปทางโจวกุ้ยหลาน ราวกับมีบางอย่างกระทบกระทั่งอยู่ในใจ

“แต่......แต่หากมิมีสามี แล้ว......แล้วชีวิตในอนาคตจะเป็นเช่นไร ข้า......ข้าจะมีชีวิตอยู่อย่างไร?”