นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 277

“แม่ วันนี้ขายถ่านได้เงินมาตั้งเยอะ ทำไมยังจะตระหนี่อีกล่ะ ?” โจวกุ้ยหลานอดที่จะหยอกล้อเหล่าไท่ไท่ไม่ได้

เหล่าไท่ไท่ยื่นกระชุน้ำมันให้นาง จากนั้นพูดออกมาอย่างไม่พอใจว่า “ประหยัดเสื้อผ้าใส่ จะได้มีเสื้อผ้า กินประหยัด ๆ จะได้มีข้าวกิน ใครจะใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเหมือนเจ้าล่ะ ? ต่อให้มีภูเขาเงินภูเขาทองก็ใช้ไม่พอ !”

“งั้นไม่ใช่ว่าท่านอยู่กับคนใช้จ่ายฟุ่มเฟือยอย่างข้าถึงมีของดีกินหรอกหรือ ?” โจวกุ้ยหลานพูดออกมาอย่างไม่ไว้หน้า

ตั้งแต่เข้าฤดูหนาวมา สวีฉางหลินพาโจวต้าไห่ไปอยู่บนภูเขา ใช้เวลาเผาถ่านทั้งวัน แทบจะไม่มีโอกาสได้ใช้เงิน พอเผาได้มาก ก็ขายได้เงินมาก กระเป๋าเงินของโจวกุ้ยหลานจึงบวมอีกขึ้นแล้ว

โจวคายจือใส่ฝืนเข้าไปในเตา มองเหล่าไท่ไท่และโจวกุ้ยหลานถกเถียงกัน ในใจรู้สึกอิจฉา รวบรวมความกล้าพูดออกมาว่า “แม่ กุ้ยหลานรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว”

ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา โจวคายจือร่าเริงมากขึ้น เริ่มมีความกระฉับกระเฉง บางครั้งก็พูดคุยกับทั้งสองคนบ้าง

“ใช่แล้ว ข้าไม่ได้ตระหนี่เหมือนท่าน แล้วชีวิตข้าจะยังรุ่งเรืองอยู่รึเปล่า ?” โจวกุ้ยหลานแหงนหน้าพูดขึ้น

เหล่าไท่ไท่เหลือบมองนางหนึ่งครั้ง ขี้เกียจเกินกว่าที่จะพูดอะไรออกไป

จนกระทั่งหัวไชเท้าทอดสุก ก็นำรากบัวลงไปทอดต่อ

โจวกุ้ยหลานตักซุปราดลงไปในชามลูกชิ้น จากนั้นยื่นให้กับต้าญา ให้นางและเด็กคนอื่น ๆ เอาไปกินกันอีกด้านหนึ่ง

ต้าญาตอบรับคำ จากนั้นรีบวิ่งออกไปข้าง ๆ

กระทั่งเด็ก ๆ ไปกันหมดแล้ว เหล่าไท่ไท่ก็เริ่มรำพันกับลูกของนาง

โจวกุ้ยหลานฟังจนหูชา ตอบรับนางไปพลาง ๆ เหล่าไท่ไท่เห็นท่าทีของนางแบบนี้ หญิงชรารู้สึกว่านางไม่ฟัง จึงจิ้มไปที่หัวนางและพูดว่า “เจ้าแค่รับปากที่ข้าบอกเท่านั้น ไม่ทำตาม ! ตอนนี้เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว ? ผ่านปีใหม่ไปก็ยี่สิบแล้ว ! ตอนที่ข้าอายุเท่าเจ้า พี่สาวเจ้าก็อายุเท่าเสี่ยวเทียนแล้ว ! ถ้าเจ้ายังไม่รีบอีกหน่อยเจ้าจะต้องร้องไห้แน่ !”

“ท่านแม่ล่ะก็ แค่ข้าอยากมีแล้วจะมีได้ที่ไหน ? หมอก็บอกแล้วไง ร่างกายข้าอ่อนแอมาก ถ้าไม่ติดครรภ์ข้าก็ไม่มีวิธีแล้วเหมือนกัน !” โจวกุ้ยหลานร้องหาความยุติธรรม

“เจ้าไม่มีวิธีงั้นหรือ ? งั้นเจ้ากินยาไม่ได้หรือไง ? ข้าได้ยินมาว่าที่หมู่บ้านข้าง ๆ มีคนตั้งครรภ์ยากอยู่ แต่พอได้กินยาของหมอในเมืองเข้าก็ตั้งครรภ์ได้ แถมเด็กยังตัวจ้ำม่ำด้วย ! กุ้ยหลานเอ้ย ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือไง เสี่ยวจิ่วน่ะ เจ้ายังไม่เข้าใจว่านางเป็นคนยังไง คอยเอาแต่ตามสวีฉางหลินตลอดทั้งวัน ถ้าเกิดสองคนนั้นมีอะไรกันขึ้นมา เจ้าจะทำยังไง ?”

เหล่าไท่ไท่แค่คิดถึงเสี่ยวจิ่ว ในใจก็รู้สึกเป็นกังวล

คนในหมู่บ้านนี้ไม่ได้ใช้ชีวิตกันตามลำพัง มีบ้านพักคนชราที่ไหน ? นางเห็นว่าเสี่ยวจิ่วยังไม่แต่งงาน เอาแต่ตามสวีฉางหลินต้อย ๆ ในใจจึงรู้สึกเป็นกังวล เอาแต่คิดว่าสวีฉางหลินจะไปมีอะไรกับเสี่ยวจิ่ว แต่ลูกของตัวเองกลับไม่รู้จักคอยป้องกัน !

โจวกุ้ยหลานมือสั่นเทา พลางพูดออกมาว่า “สวีฉางหลินไม่ได้มีอะไรกับนาง”

แม้จะบอกว่าแรกเริ่มนางจะไม่ปกติ และไม่อยากให้เสี่ยวจิ่วมาอยู่ที่บ้านของตน แต่ต่อมานางได้ลองสังเกตดู และพบว่าเสี่ยวจิ่วจะคอยเว้นระยะห่างกับสวีฉางหลินเสมอ เมื่อเห็นนางกับสวีฉางหลินใกล้ชิดกันก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ทั้งสองคนจึงไม่ได้มีปัญหาอะไรต่อกัน

“เจ้าใจกว้างเกินไป ! อยู่กับสาวสวยสองต่อสอง สวีฉางหลินจะไม่เผลอใจอ่อนเลยหรือ ? ลูกเอ้ย เจ้าเป็นลูกที่ข้ารักสุดหัวใจ รีบหาวิธีจัดการเสี่ยวจิ่วให้ออกไปได้แล้ว ! ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เจ้าคงได้เลิกกับสวีฉางหลินแน่ !”

เหล่าไท่ไท่ร้อนรน

โจวกุ้ยหลานยิ้มพลางส่ายหน้า หยิบรากบัวที่เพิ่งจะทอดสุกใส่เข้าปากเหล่าไท่ไท่

โจวคายจือที่กำลังก่อไฟอยู่มองโจวกุ้ยหลาน คิดจะพูดอะไรออกมา แต่เมื่อเห็นท่าทีน้องสาวของตนเอง สุดท้ายจึงไม่ได้พูดอะไร

ได้แต่ถอนหายใจออกมา ก่อไฟต่อไป

จนกระทั่งพลบค่ำ สวีฉางหลินพาโจวต้าไห่และเสี่ยวจิ่วกลับมาแล้ว โจวต้าไห่รู้สึกดีใจจนแทบทนไม่ไหว เอาถ่านที่ตนเองเผาไปบอกกับคนอื่นว่าตนเผาถ่านได้ดีแล้ว

ทุกคนต่างพากันดีใจ โจวกุ้ยหลานโบกมือ ประกาศว่าเย็นนี้จะทำหม้อไฟกินกัน ทุกคนต่างพากันจัดเตรียมของด้วยความกระตือรือร้น

แม้แต่เสี่ยวจิ่วที่มักจะไม่แสดงสีหน้าออกมายังรู้สึกมีความสุข เตรียมของกับทุกคน

ทั้งครอบครัวรวมตัวกันและทานอาหารหม้อไฟ โจวต้าไห่และเหล่าไท่ไท่เอาลูกชิ้นรากบัวทอดที่พวกเขาให้ และยังให้ครอบครัวของโจวต้าซานและจางเสี่ยวจุ๋ยด้วย

คนอื่น ๆ ไปล้างหน้าสระผม ก่อนที่จะค่อย ๆ กลับเข้าห้องของตนเอง