นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 291

ผู้ที่อยู่บนพื้นกรีดร้องและกลิ้งไปกลิ้งมา ทำให้คนอื่นๆ ยิ่งอกสั่นขวัญหาย

โจวกุ้ยหลานมองไม่เห็นด้านหลัง แต่นางรู้ว่าน่าจะเกิดอะไรบางอย่างขึ้น ไม่อย่างนั้นคนเหล่านั้นคงไม่ส่งเสียงอย่างหวาดกลัวเช่นนี้

“เป็ดและไก่เหล่านี้เป็นของพวกข้าทั้งหมด ถ้าไม่อยากตายก็รีบไสหัวไปซะ!” มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

โจวกุ้ยหลานรู้สึกคุ้นหูกับเสียงนั้น ทันใดนั้นบางอย่างก็วาบขึ้นมาในหัว แล้วนางก็ตกตะลึงเบิกตากว้าง

หลังจากนั้นก็มีเสียงอุทานดังขึ้นอีกครั้ง มีเสียงใครอีกคนล้มลงพื้นพร้อมกับเสียงอุทานดังลั่น

ต่อมาก็ได้ยินหวังโหยวเกินออกมาพูดอะไรบางอย่าง แล้วเสียงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “ไสหัวไปซะ!”

ทันใดนั้นนางจึงเห็นคนที่มายืนอยู่ที่หน้าประตูแยกย้ายกันออกไป เมื่อชาวบ้านกลับไปจนหมด คนที่อยู่ด้านหลังจึงปรากฏตัวให้เห็น

เมื่อเห็นรอยเลือดที่อาบอยู่บนมีดเล่มใหญ่เหล่านั้น แม้แต่เหล่าไท่ไท่ที่มักจะใช้อำนาจบาตรใหญ่ก็ยังหน้าซีดไปทันที

มีดของคนนับสิบล้วนเปื้อนไปด้วยเลือด คนพวกนี้เป็นพวกฆาตกร!

โจวกุ้ยหลานจำได้แล้ว ว่าผู้ชายหน้าอวบหูโตที่ยืนอยู่หน้าสุดกับผู้ชายปากแหลมคางแหลมก็คือชายสองคนที่สวีฉางหลินเคยจัดการที่โรงเตี๊ยมเทียนเซียงก่อนหน้านี้

นางรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาเป็นโจรภูเขา แต่นางคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะกล้าลงมือฟันคนจริงๆ

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ไป๋ยี่เซวียนที่อยู่ในชุดสีขาวก็เดินมาจากทางด้านหลัง เมื่อเห็นโจวกุ้ยหลาน ริมฝีปากของเขาก็ยกขึ้น ปรากฏเป็นรอยยิ้มส่งมาทางโจวกุ้ยหลาน

โจวกุ้ยหลานใจลอยไปนิดหนึ่ง เขาเป็นคนแรกในรอบหลายวันที่ยิ้มให้นางแบบนี้

“กุ้ยหลาน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ยังคงเป็นเสียงที่อ่อนโยนของไป๋ยี่เซวียนเช่นเคย

ยังไม่ทันที่นางจะตอบกลับ เอ้อร์เฉียงก็รีบวิ่งออกมาจากด้านหลังและหอบหายใจอย่างแรง “โชคดีที่มาถึงทัน!"

โจวกุ้ยหลานพยักหน้าให้เขาและเชิญทุกคนเข้าไปในเรือน

เวลานี้เองที่ไป๋ยี่เซวียนมองเห็นเป็ด ไก่ ห่านรวมถึงหมูของโจวกุ้ยหลานซึ่งกำลังร้องระงม และดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมา

“เจ้ายังมีเป็ดไก่มากขนาดนี้เลยหรือ กุ้ยหลาน เกรงว่าเจ้าต้องส่งมาเสียแล้ว!” รอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋ยี่เซวียนยิ่งกว้างขึ้น

โจวกุ้ยหลานส่ายหน้า “ถ้าท่านมาช้ากว่านี้อีกสักนิด เป็ดไก่พวกนี้ก็คงถูกฉกชิงไปหมดแล้ว”

เมื่อวานนี้นางขอให้เอ้อร์เฉียงไปหาไป๋ยี่เซวียนที่ตำบล ถามว่าเขาต้องการสัตว์ปีกหรือไม่ แต่นางไม่คิดว่าเมื่อคืนนี้เอ้อร์เฉียงจะไม่กลับมาทันที นางยังสงสัยอยู่เลยว่าเขาอาจจะหาตัวไป๋ยี่เซวียนไม่พบ ดังนั้นจึงไม่คิดเลยว่าจะพบเจอกับเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เช้า

“เป็นเพราะเมื่อวานข้าไม่อยู่ที่บ้าน กว่าจะกลับมาก็กลางดึกแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินว่าที่เรือนของเจ้ายังมีสัตว์ปีกอยู่มากมายขนาดนี้!” ไป๋ยี่เซวียนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อยับยั้งความปีติภายในใจ

เมื่อวานเขาออกไปข้างนอกเพื่อหาเสบียงอาหาร แต่อาหารของหลายครอบครัวล้วนแช่อยู่ในน้ำ ส่วนคนที่ดูแลไว้อย่างดีก็ไม่ยอมขาย ร้านธัญญาหารที่ใหญ่ที่สุดในตำบลราคาของอาหารสูงขึ้นกว่าเมื่อก่อนหลายสิบเท่า คิดไม่ถึงว่าทันทีที่กลับมาถึงบ้าน เขาจะได้ยินว่าที่บ้านของโจวกุ้ยหลานยังมีสัตว์ปีกอีกจำนวนมาก ทันใดนั้นเขาก็นั่งไม่ติดที่และรีบพาคนมาที่นี่ทันที

เมื่อเขาได้เห็นจำนวนสัตว์เหล่านี้แล้ว โจวกุ้ยหลานจึงพาเขาไปที่ห้องโถงในบ้านที่นางพักอาศัย ส่วนคนอื่นๆ เหล่าไท่ไท่กวักมือเรียกให้เข้าไปในบ้าน แต่คนเหล่านั้นโบกมือบอกว่าไม่จำเป็นและถือมีดเปื้อนเลือดเฝ้าอยู่ที่ลานบ้าน

เมื่อเหล่าไท่ไท่เห็นว่าไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้น นางจึงจับไก่สองตัวไปฆ่า หลังจากฆ่าแล้วจึงพาโจวคายจือไปทำอาหารในครัว เอ้อร์เฉียงตัวสั่นเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังยืนอยู่ในลานกับคนพวกนั้น

เมื่อทั้งสองคนมาถึงห้องโถงและนั่งลง โจวกุ้ยหลานจึงพูดคุยกับไป๋ยี่เซวียนประโยคสองประโยค นั่นเองนางจึงรู้ว่าคราวนี้น้ำท่วมหนักมิใช่น้อย แม้แต่ที่ตำบลก็จมน้ำหมด