นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 316

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา ตอนที่ 316 เดินทางพันลี้ไปหาสามี 7

คราวนี้ด้านหลังรถม้าพวกเขายังมีคนของที่ว่าการอำเภอตามมาไม่น้อย เมื่อไปถึงอำเภอถัดไป โจวกุ้ยหลานกับไป๋ยี่เซวียน ก็ซื้อเมล็ดข้าวพันธุ์ส่วนใหญ่ในอำเภอ แล้วให้คนส่งกลับไปก่อน จากนั้นรีบไปอำเภอถัดไป

โจวกุ้ยหลานก็หยิบตั๋วหนึ่งหมื่นตำลึงเงินออกมา ซื้อข้าวโพดไปไม่น้อย ให้คนของที่ว่าการอำเภอส่งกลับไป

สุดท้ายเมื่อทุกคนกลับไปแล้ว ไป๋ยี่เซวียนกับโจวกุ้ยหลานสองคนซื้อเมล็ดข้าวพันธุ์เกือบหมดในหลายอำเภอใกล้เคียง และยังซื้อวัตถุดิบยาทั่วไป แล้วให้พวกคนลากกลับไป ถึงได้เดินทางต่อ

ตลอดการเดินทางที่เหลือไม่ได้เห็นผู้ลี้ภัยแล้ว หลายคนก็เริ่มผ่อนคลาย พักผ่อนเมื่อถึงเวลาพัก และกินข้าวเมื่อถึงกินข้าว

ตอนเดินทางก็พบปัญหาเล็กน้อยบ้างเป็นครั้งคราว แล้วถูกไป๋ยี่เซวียนการแก้จนหมด

เมื่อพวกเขามาถึงประตูเมืองหลวง โจวกุ้ยหลานก็ทอดถอนใจว่าคราวนี้โชคดีที่มาที่นี่พร้อมกับไป๋ยี่เซวียนไม่อย่างนั้นตอนเดินทางก็ไม่อาจบอกได้ว่าจะมีเรื่องยุ่งยากมากน้อยเพียงใด

“เมื่อเข้าเมืองแล้ว พวกเจ้าต้องการตามไปพักบ้านพวกข้าสักหน่อยไหม”

“ไม่รบกวนเจ้าแล้ว พวกข้าหาโรงเตี๊ยมสักที่พักก่อนดีกว่า” โจวกุ้ยหลานปฏิเสธ

ไป๋ยี่เซวียนพยักหน้า “ก็จริง ตามข้ากลับไปอยู่ด้วยยังไม่สบายเท่าอยู่โรงเตี๊ยม”

เมื่อรู้ว่ามีนัยในคำพูดของเขา โจวกุ้ยหลานก็ไม่ได้สาวถึงแก่นแท้ พูดคุยกับเขาอีกสองสามคำ หลังจากคนได้เข้ามาในเมืองแล้ว ไป๋ยี่เซวียนช่วยโจวกุ้ยหลานไปโรงเตี๊ยมหรูอี้ในเมืองก่อนเพื่อหาห้องเข้าพัก จากนั้นเขาก็จากไปพร้อมกับทหารองครักษ์

หลังจากเข้าพักในโรงเตี๊ยมแล้ว เริ่มแรกโจวกุ้ยหลานก็ให้คนรับใช้เตรียมน้ำอาบ นางช่วยเด็กสองคนขัดผิวจนสะอาด จากนั้นสั่งอาหารสามจานและน้ำแกงหนึ่งชาม ทั้งสามคนนั่งที่โต๊ะเพื่อทานอาหาร

“ท่านแม่ พวกเราจะได้เจอท่านพ่อเมื่อไรหรือ” รุ่ยหนิงถือตะเกียบ ขณะในปากกินอย่างมูมมาม ก็ถามขึ้น

โจวกุ้ยหลานก็คีบอาหารลงในชามของตัวเอง “พวกเราพักผ่อนกันก่อน แล้วค่อยสอบถามผู้อื่นว่าพ่อเจ้าได้มาถึงเมืองหลวงหรือยัง”

“ท่านพ่อยังไม่มาหรือ” รุ่ยอานไม่สบายใจเล็กน้อย

โจวกุ้ยหลานส่ายหน้า “แม่ก็ไม่รู้เช่นกัน พรุ่งนี้พวกเราไปสอบถามกันเถอะ”

รุ่ยหนิงปรบมืออย่างยินดี “หนิงหนิงจะได้เจอท่านพ่อแล้ว!”

“ใช่ๆ ดังนั้นก่อนเจอพ่อ เจ้าต้องกินให้อิ่ม ให้โตขึ้นหน่อย แบบนี้พ่อถึงจะชอบเจ้า”

พอหลอกล่อแล้ว เด็กทั้งสองก็กินเข้าไปไม่น้อย

หลังจากนั่งบนเตียงได้สักพัก เด็กทั้งสองก็ผล็อยหลับไป

หลังจากตะลอนเดินทางนานกว่าสองเดือน พวกเขาเหนื่อยมากจริง ๆ

รอจนพวกเขาผล็อยหลับไป โจวกุ้ยหลานก็ส่งคนไปเอาน้ำมา อาบน้ำจนสบายตัว ก็นอนลงบนเตียงหลับสบายตลอดคืน

ร่างกายที่ใช้งานหนักมาสองเดือน ก็เหนื่อยล้าไปหมด ไม่นาน นางก็ผล็อยหลับไปด้วยความง่วงงุน

อีกด้านหนึ่งในเมืองหลวง

เงาร่างเดียวดายยืนอยู่กลางลาน เงยหน้าขึ้นมองจันทร์ที่สว่างไสวบนท้องฟ้า หยุดนิ่งเป็นเวลานาน

ไม่นาน เงาร่างสตรีชุดดำก็ปรากฏตัวขึ้นกลางลาน คุกเข่าข้างหนึ่งหันให้เขา

“อาจิ่วเข้าพบนายพล！”

ท่ามกลางแสงจันทร์ สวีฉางหลินหันกายมา มองสตรีที่คุกเขาอยู่ตรงพื้น ขมวดคิ้วแน่น “นางมาเมืองหลวงแล้ว？”

“ฮูหยินท่านนายพลพานายน้อยสองคนมาตามหาท่านเจ้าค่ะ”

อาจิ่วก้มหน้าต่ำ แล้วรายงานตามจริง

สวีฉางหลินผินหน้ามา แสงจันทร์ฉายส่องประกายแสงสีทองบนใบหน้าข้างหนึ่งของเขา ส่วนอีกด้าน กลับซ่อนอยู่ในความมืดมิด

คิ้วงามขมวดมุ่น ร้อนใจเล็กน้อย “เจ้าควรขัดขวางนางไว้”

อาจิ่วชะงัก แล้วพูดว่า “คุณชาย ท่านให้ข้าปกป้องคุณฮูหยินอย่างลับ ๆ หากข้ายื่นมือออกไป นางต้องรู้ถึงการมีตัวตนของข้าแน่”

“ช่างเถอะ เจ้ายืนมือไปก็ขวางนางไว้ไม่อยู่”

สวีฉางหลินยกมือขึ้น สะบัดมือ

อาจิ่ว “…”

ทำไมถึงรู้สึกเหมือนตัวเองโดนดูถูกเลย？

แล้วสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่า คือนางยังรู้สึกว่าคุณชายพูดถูกต้อง…

“ปกป้องนางให้ดี และอย่าให้นางเข้าใกล้ข้าได้”