นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 317

เพราะใต้พระบารมีโอรสสวรรค์ ราษฎรถึงได้มีชีวิตที่มั่งคั่ง

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม เด็กทั้งสองถึงได้ตื่นขึ้น โจวกุ้ยหลานช่วยพวกเขาล้างหน้าล้างตาเสร็จ กินอาหารเช้า จูงมือคนละข้าง พาพวกเขาออกไปเดินเล่น

หลังเด็กทั้งสองคนเดินไปที่ถนนแล้วก็มองหันรีหันขวาง มีความสุขมาก ระหว่างทางโจวกุ้ยหลานยังซื้อของเล่นให้พวกเขาไม่น้อย อีกทั้งซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้พวกเขาสองชุด และตัวนางเองก็ซื้อมาชุดหนึ่ง

แล้วไปภัตตาคารชื่อดังในเมืองหลวง เข้าคิวรอกินข้าว เมื่อถึงคิวพวกเขา โจวกุ้ยหลานถึงพาเด็กทั้งสองคนเข้าไปในห้อง และสั่งอาหารสองสามอย่างที่ไม่เคยกินมาก่อน

เด็กทั้งสองคนรู้สึกประหลาดใจ มองไปรอบ ๆ ก็เห็นด้านบนภัตตาคารมีคนเล่านิทานอยู่ ผู้คนด้านล่างฟังอย่างสนอกสนใจ

เมื่ออาหารมาแล้ว เด็กทั้งสองคนคีบชิมกันคนละคำ เสี่ยวรุ่ยหนิงก็เปิดปากว่า “ไม่อร่อยเท่าอาหารที่ท่านแม่ทำ！”

เสี่ยวรุ่ยอานพยักหน้าอย่างชื่นชม

ในใจโจวกุ้ยหลานซาบซึ้ง นี่เป็นพลังแห่งความรัก ที่ทำให้ลูกชายทั้งสองคนไม่ได้มีท่าทางแสร้งทำ

สามคนแม่ลูกกินข้าวแล้ว เด็กทั้งสองคนก็ง่วงงุน โจวกุ้ยหลานก็ไม่ซื้อของอีก พาเด็กทั้งสองคนไปจากภัตตาคารที่พวกเขาอยู่

สามคนแม่ลูกงีบหลับตอนกลางวัน พอตื่นขึ้นมาอีกที ก็ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว

“พวกเจ้ายังอยากเที่ยวเล่นที่ไหนอีกไหม” โจวกุ้ยหลานถามพวกเขา

รุ่ยอานใช้มือเล็ก ๆ ของตัวเองขยี้ตา แล้วหาว พูดว่า “ท่านแม่ ข้าอยากเจอท่านพ่อ”

“ต้องการท่านพ่อ！” รุ่ยหนิงคล้อยตามด้วย

โจวกุ้ยหลานพยักหน้า ตอบรับ

ช่วงนี้เหนื่อยเกินไป นางจึงคิดที่จะพักผ่อนให้เต็มที่แล้วค่อยว่ากัน แต่เด็กทั้งสองคนอยากเจอสวีฉางหลิน งั้นนางก็จะไม่ประวิงเวลาแล้ว

พาเด็กสองคนออกจาห้อง ไปที่ชั้นหนึ่ง ชั้นหนึ่งของโรงเตี๊ยมหรูอี้เป็นที่สำหรับกินอาหาร ตอนนี้ก็มีห้าหกโต๊ะที่มีคนกำลังกินอาหารอยู่

เถ้าแก่ด้านล่างเห็นพวกโจวกุ้ยหลานลงมา ก็ฉีกยิ้มเดินเข้าไปทักทาย “ลูกค้าพักสะดวกสบายดีหรือไม่”

โจวกุ้ยหลานพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “นอนหลับสบาย สภาพแวดล้อมก็ดีมากเช่นกัน”

เถ้าแก่พยักหน้าซ้ำ ๆ “พวกเจ้ามาเมืองหลวงครั้งแรกสินะ ให้ข้าแนะนำที่เที่ยวดี ๆ ในเมืองหลวงกับพวกเจ้าไหม”

“เรื่องนี้ค่อยว่ากันอีกที เถ้าแก่หลิว ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้าสักหน่อย” ขณะโจวกุ้ยหลานพูด ก็พาเด็กทั้งสองลงบันไดมา ยืนอยู่ที่ชั้นหนึ่งแล้ว

เถ้าแก่หลิวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เชิญพูด”

“ขอถามว่าที่พักของนายพลสวีอยู่ที่ใดหรือ” โจวกุ้ยหลานก็ไม่ได้อ้อมค้อม ถามออกไปตามตรง

เถ้าแก่ไม่คิดว่านางจะถามเรื่องนี้ สีหน้าจริงจังขึ้นมาในทันที

ใจโจวกุ้ยหลานเต้นไม่เป็นจังหวะ สัญชาตญาณบอกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

วินาทีต่อมา เถ้าแก่หลิวถอนหายใจ “เมื่อคืนจวนนายพลสวีมีมือสังหารเข้าไป ตอนนี้นายพลสวีเป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้เลย！”

ในหัวโจวกุ้ยหลานมีเสียงดัง “หึ่ง ๆ ” แล้วขาวโพลนไปหมดทันที

สวีฉางหลิน...เกิดเรื่อง？！

“ท่านแม่？”

เสี่ยวรุ่ยอานดึงมือของแม่ตัวเอง เรียกด้วยน้ำเสียงเด็กน้อย

เสียงนี้ ก็ดึงสติของโจวกุ้ยหลานกลับมา นางก้มหน้ามองลูกทั้งสองของตัวเอง ฟันขบริมฝีปากแน่น ข่มร่างกายที่สั่นเทาของตัวเอง เผยอปากหลายครั้ง แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา

ลำคอราวกับถูกคนบีบรัดอย่างรุนแรง พูดอะไรไม่ออกสักคำ

“นี่ คนดีอย่างนายพลสวี ก็ไม่รู้ว่าใครคิดจะทำร้ายเขา หากเขาหายไป พวกข้าจะมีชีวิตที่สงบสุขก็คงไม่ง่าย เกรงว่าคงจะไม่มีแล้ว...”

เถ้าแก่พูดอย่างเป็นกังวล ไม่ได้ยินคำพูดโจวกุ้ยหลานเป็นเวลานาน เงยหน้ามองไป ก็เห็นโจวกุ้ยหลานราวกับสูญเสียจิตวิญญาณไป ทั้งร่างยังคงสั่นเทา