นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 321

เมืองหลวงตกอยู่ในท่ามกลางแห่งความหวาดกลัวอีกครั้งหนึ่ง ความรู้สึกแบบนี้กระทั่งยังได้แพร่หลายไปที่ราชสำนัก

ได้มีชีวิตที่สงบสุขเพียงสามปีเท่านั้น ตอนนี้จะถูกโจมตีบ้านเมืองอีกแล้วหรือ?

พอข่าวนี้ส่งมา ราคาเมล็ดข้าวพันธุ์ของเมืองหลวงก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก

ในวันที่สาม พระราชวังก็มีข่าวส่งมา ฮ่องเต้จะแต่งตั้งบุตรชายของหวั่นกุ้ยเฟยเป็นไท่จื่อ และพิธีก็จัดอยู่ในอีกห้าวัน

พอข่าวดีนี้ส่งออกมา ทำให้พยับเมฆที่ปกคลุมอยู่กับเมืองหลวงจางหายไป

โจวกุ้ยหลานไม่สนใจข่าวเหล่านี้แม้แต่นิดอยู่แล้ว สองวันนี้ นางพยายามดูแลร่างกายให้ดีขึ้น ส่วนไป๋ยี่เซวียนหาวิธีอยู่ข้างนอกตลอด อยากลองดูว่าจะสามารถพานางและเด็กสองคนไปพบสวีฉางหลินด้วยกันได้หรือเปล่า

แต่เสียดาย ทุกครั้งที่เขากลับมาล้วนส่ายหน้าต่อโจวกุ้ยหลาน

ร่างกายของโจวกุ้ยหลานดีขึ้นมาหน่อย ก็พาเด็กสองคนกลับโรงน้ำชาอีกครั้งหนึ่ง

เถ้าแก่เห็นนางมา ดีใจขึ้นมาทันที"โอ๊ยลูกค้า กว่าจะได้มาที!"

"ถ้าพวกเจ้าไม่มาอีก ธุรกิจของเถ้าแก่คงต้องล่มจมเลย!"ลูกค้าคนหนึ่งพูดล้อเล่นพวกเขา ส่วนลูกค้าคนอื่นก็หัวเราะกันอีกครั้งหนึ่ง

หลายคนล้วนมาเพื่อเด็กสองคนนี้ แต่หลายวันนี้เด็กสองคนล้วนไม่อยู่ในโรงน้ำชา คนเหล่านั้นนั่งสักพักก็ไป บางคนไม่มาด้วยซ้ำไป ทำให้เถ้าแก่โรงน้ำชาใจร้อนมาก

กำลังคิดจะไปหาดูว่ายังมีเด็กสองคนที่เล่นหมากรุกเป็นอีกไหม ก็เห็นโจวกุ้ยหลานพาเด็กสองคนมา เขาจะไม่ดีใจได้อย่างไรล่ะ?

โจวกุ้ยหลานตอบกลับด้วยมารยาท เถ้าแก่คนนั้นก็เป็นคนที่รู้เรื่องรู้ราว รู้ว่านางไม่ค่อยมีอารมณ์ ก็เลยจัดที่นั่งริมหน้าต่างนั้นให้นางเหมือนเดิม

เด็กสองคนอยากอยู่กับแม่ตัวเอง เลยปฏิเสธคนที่มาเชิญให้พวกเขาไปเล่นหมากรุก คนเหล่านั้นต่างมองหน้าเข้าหากัน รู้สึกเสียความรู้สึกมาก

เถ้าแก่คนนั้นเห็นว่าบรรยากาศที่นี่ไม่ดี เลยรีบให้น้องเสิร์ฟน้ำชาให้โจวกุ้ยหลาน และถือขนมสองจานมาให้ด้วย พร้อมถูมือถามโจวกุ้ยหลานว่า"คุณฮูหยินขอรับ นี่เป็นอาหารใหม่ของโรงน้ำชาเราขอรับ จะลองชิมดูไหมขอรับ?"

โจวกุ้ยหลานฟื้นสติกลับมา เห็นว่าเถ้าแก่กำลังมองนางอย่างประจบสอพลอ นางก้มหน้ามองขนมต่อหน้า และดูเด็กสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างซื่อๆ ก็รู้ความหมายของเถ้าแก่เลย

"รุ่ยอาน รุ่ยหนิง พวกเจ้าไปเล่นเองก่อนเถอะ"

เด็กสองคนต่างส่ายหน้ากัน ยังคงนั่งอยู่อย่างซื่อๆ

"คนมากมายขนาดนี้อยากเล่นกับพวกเจ้าเลยนะ ไปเถอะ แม่ไม่เป็นไรหรอก"โจวกุ้ยหลานพยายามอยากจะยิ้มออกมา แต่กล้ามเนื้อบนใบหน้าดูเหมือนชาไปแล้ว นางก็เลยไม่บังคับตัวเอง

"ใช่ไง แม่ของพวกเจ้านั่งอยู่ที่นี่ ไม่เป็นไรหรอก!"เถ้าแก่รีบพูดต่อ

เด็กสองคนแอบมองหน้าเข้าหากัน และมองสีหน้าของแม่พวกเขาอีกทีหนึ่ง แล้วต่างส่ายหน้ากัน

ถึงแม้พวกเขายังเด็กอยู่ ไม่รู้ว่าทำไมแม่ไม่ร่าเริงขนาดนี้ แต่แม่อารมณ์ไม่ดีพวกเขาก็มีหน้าที่อยู่กับแม่

โจวกุ้ยหลานยื่นมือไปจับผมของรุ่ยหนิงที่อยู่ข้างๆ และโน้มน้าวใจว่า"พวกเจ้าไปเล่นกับคนอื่นก่อนเถอะ แม่อยากนั่งอยู่คนเดียวสักครู่หนึ่ง อย่าดื้อนะ"

ในที่สุดเด็กสองคนก็ไม่กล้าทำให้แม่โมโห เลยลงมาจากเก้าอี้และเดินออกไปข้างนอกด้วยขาที่สั้น

เมื่อเห็นพวกเขาเดินมา คนที่อยู่โรงน้ำชาล้วนปรบมือกัน และให้เด็กสองคนนั่งอยู่หน้าโต๊ะ จะเล่นหมากรุกกับเด็กสองคน

เมื่อเห็นพวกเขาเดินไป โจวกุ้ยหลานก็ถอนหายใจออกมา

ตอนนี้อารมณ์นางไม่ค่อยดี จะให้เด็กสองคนอยู่ข้างๆไปเพื่อไรล่ะ?สองวันนี้เด็กสองคนนี้ล้วนไม่ค่อยได้พูด ไม่มีความร่าเริงของความเป็นเด็กอีกเลย นางเลยไม่อยากมีอะไรมาผูกมัดเด็กสองคน

นางย้ายสายตาไปนอกหน้าต่างอีกครั้งหนึ่ง เห็นประตูชาดแดงที่ปิดสนิทบานนั้น ขอบตาแดงขึ้นมา นางจึงรีบใช้มือปิดบริเวณใบหน้าเอาไว้