นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 322

"จื่อเฉิงจะเป็นที่พึ่งให้เสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ!"จื่อเฉิงที่ดีใจนั้นรีบตอบกลับ

ความใฝ่ฝันมานับหลายปีของหวั่นกุ้ยเฟยได้ดั่งใจ นางเลยไม่ได้ดูอ่อนแอเหมือนปกติแล้ว

"ไท่จื่อ กุ้ยเฟยเหนียงเหนียง พิธีแต่งตั้งจะเริ่มแล้ว เชิญเสด็จพ่ะย่ะค่ะ"ขันทีก้มหน้าทำความเคารพ พูดกับสองคนอย่างเคารพ

หวั่นกุ้ยเฟยตอบกลับทีหนึ่ง แล้วจับมือของจื่อเฉิง เดินออกไปข้างนอกทีละก้าว เหลือแค่กลิ่นหอมที่ผสมเข้ากับอากาศ

ขอให้บุตรชายของนางกลายเป็นไท่จื่อ พอบุตรชายขึ้นครองราชย์ นางก็คือไทเฮา เป็นผู้หญิงที่สูงศักดิ์ที่สุดในวังหลัง!

ส่วนฮองเฮาที่ขวางทางคนนั้น?

เมื่อนึกถึงผู้หญิงคนนั้น นางก็เหล่ตา มีความอาฆาตพาดผ่านในสายตา

เมื่อนึกถึงคนที่ยังนอนอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าตายหรือยังนั้น นางก็ยิ้มมุมปากขึ้นมา

ถึงแม้พี่น้องมีความสามารถขนาดนั้นก็อย่างไรล่ะ?ตอนนี้ก็ยังไม่มีที่พึ่งใดๆเลย!

ถึงแม้เวลาเร่งรีบ แต่พิธีการแต่งตั้งไท่จื่อก็ยังหรูหรามาก กรมพิธีการได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้จึงได้เตรียมตัวตั้งนานแล้ว หากไม่ใช่ว่าในระหว่างนี้สวีฉางหลินได้ไปทำสงครามที่ชายแดน จื่อเฉิงคงได้เป็นไท่จื่อตั้งนานแล้ว

ตอนนี้ก็แค่ทำต่อเรื่องของสามปีที่แล้วเท่านั้น เพียงแค่เวลารีบร้อนไปหน่อย มีแต่ต้องทำให้งานดูเรียบง่ายหน่อย

แน่นอนว่า ถ้าแต่งตั้งได้ราบรื่น เรื่องอื่นล้วนสามารถละได้

ขุนนางยืนอยู่ทั้งสองข้าง หวั่นกุ้ยเฟยจับมือไท่จื่อในอนาคตค่อยๆเดินขึ้นบันไดทีละขั้น

ทุกก้าวล้วนเปรียบเสมือนขึ้นสู่ที่สูงขึ้น

ทุกๆที่เดินก้าวหนึ่ง ความตื่นเต้นในใจของนางก็มากขึ้น

ขอให้เดินขึ้นไปบนที่บูชา พาบุตรชายเดินไปถึงข้างฝ่าบาทแล้วกราบไหว้ฟ้าดิน พร้อมกราบไว้ฝ่าบาท บุตรชายของนางก็จะกลายเป็นไท่จื่อ!

ส่วนนางก็จะกลายเป็นไทเฮาในอนาคต!

หลายปีนี้นางวางแผนทีละขั้นตอน ในที่สุดก็จะสมหวังในวันนี้!

คนเหล่านั้นที่ขวางทางนาง นางจะขจัดทีละคน ตอนนี้บุตรชายของนางจะขึ้นสู่ที่สูงแห่งอำนาจ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะไม่มีใครกล้าบังอยู่หน้านางอีกเลย

แคว้นเหลียงจะเป็นของบุตรชายนาง และจะเป็นของนางด้วย!

ดวงตาของนางมีเพียงขั้นบันไดสูง ลูกตาเต็มไปด้วยความภูมิใจและเย่อหยิ่ง

วินาทีต่อไป ขันทีคนหนึ่งเดินไปถึงข้างนางอย่างรวดเร็ว กระซิบเตือนว่า"กุ้ยเฟยเหนียงเหนียง ไท่จื่อต้องเป็นคนเดินขึ้นไปเอง ท่าน......"

หวั่นกุ้ยเฟยมีความโกรธขรึมพาดผ่านในใจ ตอนที่หันไปมองขันทีเต็มไปด้วยความอาฆาต

ขันทีคนนั้นตัวสั่น ยืนไม่ค่อยนิ่ง

วินาทีต่อไป ความกดดันบนร่างกายก็หายไป หวั่นกุ้ยเฟยปล่อยมือของจื่อเฉิงออก พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน"จื่อเฉิง ต่อจากนี้ไปเสด็จแม่เดินไปกับเจ้าไม่ได้แล้วนะ เจ้าเดินขึ้นไปทีละก้าวเอง เดินไปถึงข้างเสด็จพ่อนะ"

จื่อเฉิงจับแขนเสื้อของหวั่นกุ้ยเฟยไว้อย่างแน่น มีการสั่นเล็กน้อย"เสด็จแม่......"

เมื่อเห็นลักษณะเช่นนี้ของเขา หวั่นกุ้ยเฟยก็มีความไม่พอใจพาดผ่านในสายตา

เด็กคนนี้อ่อนแอเกินไปจริงๆ

สังเกตมองคนรอบข้าง นางพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง ก้มลงไปพูดข้างหูจื่อเฉิง กระซิบเตือนว่า"เดินขึ้นไปคนเดียว ต่อจากนี้ไปเจ้าก็คือไท่จื่อของแคว้นเหลียง คือราชทายาทของแคว้นเหลียงแล้ว"

จื่อเฉิงมองรอบข้าง เห็นว่าขุนนางต่างยืนอยู่บนขั้นบันได ความกดดันที่ส่งมาจากที่สูงทำให้เขาสั่นจากใจ

แต่พอนึกถึงตำแหน่งไท่จื่อ เขาก็พยักหน้า และตอบกลับหวั่นกุ้ยเฟยทีหนึ่ง จากนั้นเดินขึ้นบันไดทีละก้าว

หวั่นกุ้ยเฟยเห็นกับตาว่าจื่อเฉิงเดินขึ้นไปทีละก้าว ใจก็ตื่นเต้นมากนัก

ใกล้แล้ว ใกล้ขึ้นเรื่อยๆแล้ว......