นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 324

หลายๆคนล้วนเตรียมจะดูสนุกแล้ว แต่หู้กั๋วกงที่ยืนอยู่ข้างหน้าสุดของเหล่าขุนนางกลับมีสีหน้าที่บึ้งตึง

นางกำนัลของฮองเฮาล้วนตายหมดเลยหรือ?

แล้วตกลงฮองเฮามีชีวิตแบบไหนในวัง?

"หวั่นกุ้ยเฟยดูแลวังหลังมาแปดปี กลับทำให้นางกำนัลของฮองเฮาตายหมดเลยหรือ?"

สวีฉางหลินกำหมัด ร่างกายเปล่งความเย็นชาออกมา และมุ่งไปที่หวั่นกุ้ยเฟย

หวั่นกุ้ยเฟยก็ตกใจเพราะพลังอำนาจของเขา พยายามตั้งสติและพูดว่า"ข้าไม่ได้เจาะจงคนในตำหนักของฮองเฮา พระราชวังใหญ่เช่นนี้ การที่มีคนตายก็เป็นเรื่องปกติ"

"แล้วในหนึ่งปีพระราชวังต้องตายกี่คน ถึงสามารถทำให้นางกำนัลในตำหนักหนึ่งตายหมดภายในระยะเวลาแปดปีล่ะ?"

ยังไม่ทันรอสวีฉางหลินอ้าปาก หู้กั๋วกงที่ยืนอยู่บนสุดก็พูดอย่างไม่พอใจ

หวั่นกุ้ยเฟยจนคำพูด

ฮ่องเต้ที่ยืนอยู่ที่สูงเหลือบตามองหู้กั๋วกงที่หลายปีนี้ไม่ค่อยได้พูดอะไร จากนั้นเดินลงมาจากที่สูง

ตอนที่เดินผ่านองค์ชายที่นิ่งอึ้งอยู่ เขาก็ไม่ได้หยุดฝีเท้า

เมื่อเห็นเขาเดินลงมา เหล่าขุนนางก็ล้วนคุกเข่ากราบด้วยความเกรงขามอีกครั้งหนึ่ง

ฮ่องเต้เดินลงมาจากที่สูงทีละก้าว เดินมาถึงหน้าเสี่ยวเทียน ตอนที่ได้เห็นใบหน้าของเสี่ยวเทียน เขาก็รู้สึกตกใจมาก

เพราะว่า......ถึงแม้ไม่มีหลักฐาน ก็มองออกว่านี่เป็นลูกของเขา!

เขาคิดจะยื่นมือไปประคองเขาขึ้นมา แต่วินาทีต่อไป สติในตัวห้ามเขาเอาไว้ เขาหันไปมองสวีฉางหลิน น้ำเสียงเย็นชาอีกครั้งหนึ่ง แยกแยะอารมณ์ไม่ออก"ตกลงเกิดอะไรขึ้น?"

"ฝ่าบาทยังจำได้ไหมว่า ตอนฮองเฮาคลอดองค์ชายคนโต ฝ่าบาทอยู่ไหนพ่ะย่ะค่ะ?"

ฮ่องเต้พยายามนึกกลับไปในอดีต ตอนที่นึกถึงตัวเองเมา ก็เหลือบตามองไปที่หวั่นกุ้ยเฟยที่ยืนอยู่ในที่ไม่ไกล

"ฮองเฮาคลอดลูกออกมา พระวรกายทรงอ่อนแอมาก แต่กลับมีคนคิดจะทำร้ายองค์ชายคนโต นางเลยต้องให้คนอื่นแอบพาเด็กออกจากวัง แต่กลับถูกลอบสังหารตลอดทาง กระหม่อมเลยต้องพาเด็กหนีการลอบสังหาร และวันที่สองก็ได้ข่าวมาว่าลูกของฮองเฮาเสียชีวิต ส่วนหวั่นกุ้ยเฟยได้คลอดบุตรชายออกมา"

พอพูดถึงที่นี่ สวีฉางหลินก็ไม่ได้พูดต่อ

นี่ก็คือสิ่งที่เขารู้ ส่วนความหมายโดยนัยคืออะไรนั้น เขาไม่ต้องอธิบายหรอก

"เจ้าพูดเพ้อเจ้อ!เจ้ากล้ามาใส่ร้ายข้าหรือ!"หวั่นกุ้ยเฟยโมโหจนเถียงกลับ

"กระหม่อมมิได้ใส่ร้ายหวั่นกุ้ยเฟยพ่ะย่ะค่ะ"สวีฉางหลินตอบอย่างใจเย็น

"ฝ่าบาท นี่เป็นเรื่องใหญ่ถึงขั้นประทุษร้ายต่อเชื้อสายราชวงศ์ ต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวดพ่ะย่ะค่ะ!"

"กระหม่อมเห็นด้วย!"

"กระหม่อมเห็นด้วย!"

......

ขุนนางต่างคุกเข่าพร้อมกัน ไม่ว่ามีความคิดอะไรอยู่ในใจ แต่ตอนนี้พวกเขาต้องเลือกทางเลือกที่ถูกต้องที่สุด

ถึงแม้เป็นฮ่องเต้ ตอนนี้ก็ไม่สามารถต่อต้านได้

เขามีความโกรธขรึมพาดผ่าน โบกมือพูดว่า"พาฮองเฮามาสิ!"

"ฝ่าบาทเพคะ ฮองเฮาบ้าไปแล้ว พระองค์ไม่กลัวหน้าแตกต่อหน้าผู้คนหรือเพคะ?"หวั่นกุ้ยเฟยร้องอย่างเศร้าโศก

แอบหันไปมอง เห็นคนที่คุกเข่ากล่าวเห็นด้วยบนพื้น นางก็รู้สึกใจหายเลย

นางถูกทอดทิ้ง ถูกครอบครัวของตัวเองทอดทิ้ง......

ฮองเฮาที่ผมยุ่งเหยิงถูกพามา แค่มองเสี่ยวเทียนบนพื้นทีเดียว ก็มุ่งขึ้นไปกอดเขาเข้าไปในอ้อมอกแล้วร้องไห้ออกมา

จื่อเฉิงที่อยู่บนขั้นบันไดขาอ่อนและล้มลงไปกับพื้น เขาคิดจะไปดูเสด็จแม่ของตัวเอง แต่กลับเห็นว่าเสด็จแม่นิ่งอึ้งไปเลย เหลือแต่เขาที่นั่งโดดเดี่ยวอยู่บนขั้นบันได......