นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 327

คิดว่าช่วงนี้คงไม่มีโอกาสไปเจอสวีฉางหลินแล้ว ต้องรอดูอีก

ไป๋ยี่เซวียนก็เห็นด้วยกับวิธีแบบนี้ เลยปรึกษารายละเอียดกับโจวกุ้ยหลานทันที จากนั้นโจวกุ้ยหลานก็ให้เขาช่วยซื้อบ้านหลังหนึ่งให้ตัวเอง

ไป๋ยี่เซวียนยอมรับ หลังจากจากไปอย่างตื่นเต้นแล้ว โจวกุ้ยหลานก็พาเด็กสองคนไปเล่นสักครู่หนึ่ง แล้วก็นอน

วันที่สอง โจวกุ้ยหลานเช่ารถม้าของโรงเตี๊ยม ให้คนขับรถพานางไปที่อี้จั้น หลังจากส่งจดหมายกลับไปเสร็จ ถึงพาเด็กสองคนนั่งรถม้ากลับมาถึงโรงเตี๊ยม

กินมื้อเที่ยงเสร็จ โจวกุ้ยหลานก็พาเด็กสองคนไปจวนหู้กั๋วกงอีกครั้งหนึ่ง ยังคงมีหลายคนเฝ้าอยู่หน้าประตู บางคนอยากให้ผู้อารักขาช่วยส่งจดหมายฉบับหนึ่งเข้าไป แต่ถูกผู้อารักขาปฏิเสธโดยตรง

โจวกุ้ยหลานถอนหายใจออกมา"พ่อของพวกเจ้ามีความสามารถหรือเกิน พวกเราเจอเขาไม่ได้เลย"

"พ่อร้ายมากเลย!"เสี่ยวรุ่ยหนิงทำแก้มโป่ง พูดอย่างไม่พอใจ

"พ่อของพวกเจ้าไม่รู้ว่าพวกเรามา พวกเจ้าอย่าโกรธพ่อเลยนะ"โจวกุ้ยหลานรีบปลอบให้

ถ้าเด็กสองคนมีความทรงจำที่ไม่ดีต่อสวีฉางหลิน งั้นทีหลังที่บ้านจะไม่มีวันสงบแล้ว

เมื่อนึกถึงที่นี่ นางก็รู้สึกเสียใจ นางก็ถือว่ามาหาสามีแต่ไกลเนอะ?ในที่สุดไม่เจอหน้าสามีด้วยซ้ำ ยังมีเรื่องที่เศร้ากว่านี้อีกไหมเนี่ย?

ไม่ทราบว่าเป็นเพราะนางมีความเคียดแค้นมากเกินไปหรือเปล่า เพิ่งคิดจะไป เงยหน้าก็เห็นรถม้าคันหนึ่งวิ่งมาทางนี้ และจอดอยู่หน้าพวกเขา

นางเงยหน้า เห็นแต่สวีฉางหลินเดินลงมาจากรถม้า

โจวกุ้ยหลานหายใจไม่ออก วินาทีต่อไปคิดจะพาเด็กหลายคนไปเรียกเขา แต่คนที่บังอยู่หน้าประตูเร็วกว่าอีก

ไม่ทราบว่าใครตะโกนออกมา"นายพลสวีอยู่ที่นี่!"

คนที่ยืนอยู่ข้างนอกล้วนวิ่งมาทางสวีฉางหลินเหมือนกับบ้าไปแล้ว เกือบจะชนจนโจวกุ้ยหลานล้มลงพื้น

นางใช้มือกอดบุตรชายในอ้อมอก กลัวว่าเด็กสองคนถูกชน

เงยหน้าอีกครั้งหนึ่งก็เห็นทุกคนได้ล้อมรอบสวีฉางหลินเป็นชั้นๆแล้ว

สวีฉางหลินมีความได้เปรียบเรื่องส่วนสูง จึงโดดเด่นมากในฝูงชน

ในสายตาของโจวกุ้ยหลานเขายังคงไร้สีหน้าใดๆเหมือนเดิม เม้มปากเล็กน้อย เดินหน้าอย่างรวดเร็วโดยไม่สนคนที่ล้อมรอบเขาอยู่

อ้าปากอยากจะเรียกสวีฉางหลิน แต่เหมือนโดยคนอื่นบีบคอ ส่งเสียงออกมาไม่ได้แม้แต่น้อย ดวงตาก็เบลออย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งขาก็ขยับไม่ได้แล้ว

สวีฉางหลินจริงๆ สวีฉางหลินที่ไม่ได้เจอมาสามปีแล้วจริงด้วย!

โจวกุ้ยหลานปล่อยให้น้ำตาไหลลื่น อย่างนี้ถึงสามารถมองเห็นสวีฉางหลินได้อย่างชัดเจน

นางอ้าปาก และใช้แรงทั้งร่างกาย ตะโกนใส่ผู้ชายที่ใกล้จะเดินผ่านว่า"สวีฉางหลิน!"

พอตะโกนออกมาแล้ว ถึงรู้สึกว่าลำคอสบายขึ้น

คนที่ล้อมรอบสวีฉางหลินต่างหันมา มองไปทางนี้ด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ

สวีฉางหลินก็หันมา มองไปทางโจวกุ้ยหลาน

สี่ตาประสานกัน แต่สีหน้าของโจวกุ้ยหลานกลับอึ้งไปเลย ส่วนสวีฉางหลินที่มองมานั้นไม่มีความแปรปรวนในสายตา สีหน้าเย็นชามาก เหมือนมองคนแปลกหน้าอยู่

ทันใดนั้น โจวกุ้ยหลานเหมือนถูกคนราดด้วยน้ำเย็น เย็นเจี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า

มองมาเพียงตาเดียว จากนั้นสวีฉางหลินก็หันหัวกลับไป พร้อมเดินหน้าไปต่อ เขาเดินด้วยก้าวใหญ่ ไม่กี่ก้าวเองก็เข้าไปในจวน ส่วนคนเหล่านั้นล้วนถูกบังอยู่ข้างนอก

บางทีถอนหายใจออกมา และนั่งรถม้าจากไปโดยตรง ส่วนบางคนยังรออยู่หน้าประตู เพียงว่าสีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

บางคนชี้มาที่โจวกุ้ยหลาน เหมือนกระซิบตำหนิอะไรสักอย่าง

โจวกุ้ยหลานรู้สึกแต่ว่าหมดแรงแล้ว แม้กระทั่งขายังยกขึ้นมาไม่ไหวเลย

นางไม่เคยเห็นสวีฉางหลินที่เป็นแบบนั้น เหมือน......เหมือนนางเป็นคนแปลกหน้า คนแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จักเลย

"แม่ขอรับ?"เสี่ยวรุ่ยอานจับมือของโจวกุ้ยหลาน และเรียกอย่างระมัดระวัง