นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 341

โจวกุ้ยหลานขมวดคิ้ว ก่อนจะมองไปที่ไป๋ยี่เซวียน

นี่หรือว่าลูกค้าจะมาก่อกวนอย่างนั้นเหรอ

ไป๋ยี่เซวียนย่นจมูก: “เขาเป็นนักเรียนของสำนักบัณฑิตไป๋ลู่”

“ฮ่าฮ่า เมิ่งเจียงแห่งสำนักบัณฑิตหนานซานกลับต้องกลายมาเป็นเสี่ยวเอ้อร์ในโรงเตี๊ยมเสียแล้ว!”

“ช่างน่าหัวเราะเสียจริง!”

“ไม่ใช่แค่นั้น พวกเจ้าดูสิ นักเรียนของสำนักบัณฑิตหนานซานอยู่ที่นี่ทุกคน ข้าว่า พวกเขาคงจะหิวโซ จึงต้องออกมาทำงานหาเงิน”

นักเรียนของสำนักบัณฑิตไป๋ลู่พูดคุยกัน คำพูดทุกคำล้วนแต่เป็นถ้อยคำเยาะเย้ย

ในเวลานี้ลูกค้าคนอื่นๆ ในร้านถึงได้ฟังออกว่าเสี่ยวเอ้อร์ที่กำลังทำความสะอาดโต๊ะล้วนแต่เป็นนักเรียน จึงมองมาทางนี้ด้วยความสงสัย

นักเรียนของสำนักบัณฑิตหนานซานคนอื่นๆ จึงทยอยเดินมาทางนี้ สักพัก ก็มีนักเรียนสองคนเดินมาหยุดยืนด้านข้างเมิ่งเจียง

และยินเผชิญหน้ากับนักเรียนของสำนักบัณฑิตไป๋ลู่

“เห้อเฟิง เจ้าคิดจะทำอะไร” โจวเสียนที่รีบเดินมาหยุดด้านข้างเมิ่งเจียงรีบตะโกนถามอย่างโมโห

“ทำอะไรอย่างนั้นหรือ แน่นอนว่าต้องมาดูความอับอายขายหน้าของพวกเจ้าไง!” เห้อเฟิง หัวโจกของสำนักบัณฑิตไป๋ลู่กล่าวพูด ก่อนจะหัวเราะออกมาอีกครั้ง

สีหน้าของกลุ่มเมิ่งเจียงเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธทันที และพอกำลังจะเอ่ยพูด เห้อเฟิงก็ผลักแก้วน้ำโค้กบนโต๊ะ แก้วน้ำโค้กล้มคว่ำไป จนโต๊ะเปียกเลอะเทอะ

“เอาสิ เสี่ยวเอ้อร์ รีบมาเช็ดโต๊ะให้สะอาด” เห้อเฟิงชี้ไปที่น้ำโค้กที่หกอยู่บนโต๊ะ แล้วเอ่ยสั่งพวกเมิ่งเจียงด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

สองมือของเมิ่งเจียงกำหมัดแน่น พยายามระงับความโกรธอย่างเต็มที่ แล้วจับผ้าไปเช็ดน้ำโค้กบนโต๊ะ แต่เห้อเฟิงกลับยกชามที่ใส่มันฝรั่งทอดกรอบในชาม แล้วเทใส่มือของเขา

มันฝรั่งทอดกรอบทั้งหมดถูกเทใส่มือของเมิ่งเจียง จนมันกลิ้งลงมาจากมือของเขาจนเกลื่อนกลาดเต็มโต๊ะ

กลุ่มนักเรียนของสำนักบัณฑิตหนานซานตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ “เห้อเฟิง อย่ารังแกกันเกินไปนะ!”

“ข้าพอใจ! ข้าเสีบเงินมากินข้าวที่นี่ ดังนั้นพวกเจ้าต้องบริการข้าให้ดี!”

กลุ่มนักเรียนของสำนักบัณฑิตไป๋ลู่รีบพูดสนับสนุน: “ใช่แล้ว พวกข้าเป็นลูกค้า พวกเจ้าก็ควรบริการพวกข้าให้ดี! ยังไม่รีบเช็ดโต๊ะให้สะอาดอีก? ไม่อย่างนั้นพวกข้าจะบอกให้เจ้าของร้านไล่พวกเจ้าออก!”

ทั้งอัปยศอดสู! และโกรธแค้น!

กลุ่มนักเรียนของสำนักบัณฑิตหนานซานตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ

“ดูเหมือนว่าเรื่องนี้เจ้าต้องออกหน้าจัดการเสียแล้ว” โจวกุ้ยหลานหันไปพูดกับไป๋ยี่เซวียน

ไป๋ยี่เซวียนพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นจากจุดคิดเงิน แล้วเดินไปยังจุดเกิดเหตุ

ไป๋ยี่เซวียนยังเดินไปไม่ถึง ก็ได้ยินนักเรียนจากสำนักบัณฑิตไป๋ลู่พูดเยาะเย้ยอีกครั้ง “เสี่ยวเอ้อร์ พวกเจ้ารีบทำความสะอาดสิ ถ้าพวกเจ้าไม่ทำความสะอาด พวกข้าจะทำให้สกปรกอีกได้อย่างไร”

“เห้อเฟิง เจ้าอย่าสบประมาทผู้อื่นแบบนี้!” จ้าวจงตี้ตะโกนตะโกนพูดด้วยความโกรธออกมาอย่างอดไม่ไหว

“ข้าสบประมาทผู้อื่นอย่างนั้นหรือ?” เห้อเฟิงทำท่าทีไม่เข้าใจ ก่อนจะชี้มาที่ตัวเอง แล้วถามคนรอบข้าง “ข้าสบประมาทพวกเขาหรือ”

กลุ่มนักเรียนของสำนักบัณฑิตไป๋ลู่พูดเสียงดัง “สบประมาทตรงไหน? พวกข้ามาที่นี่เพื่อทานอาหาร แล้วพวกข้าก็จ่ายเงินแล้วด้วย!”

“ใช่แล้ว พวกข้าจ่ายเงินแล้ว รับใช้พวกข้าก็เป็นหน้าที่ของพวกเจ้าไม่ใช่หรือ?”

เห้อเฟิงเอ่ยถาม ก่อนจะหยิบมันฝรั่งทอดกรอบขึ้นมา แล้วขว้างใส่หน้าเมิ่งเจียงทำให้ใบหน้าของเมิ่งเจียงเจ็บแสบ

กลุ่มนักเรียนของสำนักบัณฑิตไป๋ลู่ทำตาม หยิบมันฝรั่งทอดกรอบที่เลอะน้ำโค้กขึ้นมา แล้วขว้างใส่กลุ่มนักเรียนของสำนักบัณฑิตหนานซาน