นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 349

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา ตอนที่ 349 เปิดศาลตัดสินคดี

“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้ เราเปิดร้านค้าขายสุจริต ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร”

ในเมื่อไป๋ยี่เซวียนไปที่หยาเหมิน งั้นก็ให้ทางหยาเหมินจัดการเรื่องนี้ จะได้ไม่ต้องยุ่งยาก

“ไปที่หยาเหมิน ต้องเจ็บตัวแน่ๆ” ท่านอาจารย์เองก็ขมวดคิ้วเช่นกัน

โจวกุ้ยหลานส่ายหน้า “พวกท่านทำอาหารกินกันก่อน ข้าจะไปดูเอง”

“เจ้าเป็นผู้หญิงจะไปหยาเหมินได้อย่างไร ให้ข้าไปด้วยดีกว่า” ท่านอาจารย์รีบลุกขึ้นขณะที่เขาพูด เพื่อจะตามโจวกุ้ยหลานไปด้วย

โจวกุ้ยหลานดูท้องฟ้าข้างนอก แล้วส่ายหน้าให้ท่านอาจารย์ “พวกเจ้าควรรอฟังข่าวที่นี่ดีกว่า ตอนนี้มันมืดแล้ว ไม่สะดวกที่จะออกไปข้างนอก”

“ข้ามีความดีความชอบ สามารถปกป้องเจ้าได้!” ท่านอาจารย์รู้สึกไม่ชอบใจที่ถูกนางปฏิเสธ และพูดอย่างไม่พอใจ

โจวกุ้ยหลานรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย แต่ตอนนี้มันดึกเกินไป มันอันตรายเกินไปที่จะปล่อยท่านอาจารย์ออกไป

นางปลอบใจท่านอาจารย์สองสามคำ ก่อนจะนำเงินทั้งหมดที่จุดคิดเงินใส่กระเป๋า แล้วบอกให้ผู้ชายคนนั้นไปกับนางด้วย พวกนางไปที่คอกม้าใกล้ๆ เพื่อเช่ารถม้า และยังเป็นคนขับรถม้าคนเดียวกันกับในช่วงกลางวัน

เขาติดรถม้ากับตัวม้า แล้วพาโจวกุ้ยหลานไปที่หยาเหมิน ระหว่างทางเขาชวนโจวกุ้ยหลานคุย แต่โจวกุ้ยหลานยังคงตอบกลับเพียงไม่กี่คำ ไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับเขา เขาเห็นอย่างนั้นจึงหุบปากไป

คนกลุ่มหนึ่งยืนมุงดูอยู่หน้าหยาเหมิน ในเวลานี้ตะเกียงข้างนอกยังคงจุดสว่างอยู่

โจวกุ้ยหลานลงจากรถม้า แล้วรีบเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว นางกับคนงานที่พามาด้วยเดินไปทางเจ้าหน้าที่ที่ยืนเฝ้ายาม แล้วยัดเงินใส่มือของเขา ก่อนจะถามเขาว่าพวกไป๋ยี่เซวียนอยู่ที่ไหน

เจ้าหน้าที่ของศาลจับแขนเสื้อของเขา แล้วยกมือขึ้น ให้เงินไหลเข้าไปในแขนเสื้อของเขา จากนั้นเขาก็พูดว่า “พวกเขายังถูกสอบสวนอยู่ คนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป”

โจวกุ้ยหลานสีหน้ายิ้มแย้มและพูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม “ใต้เท้า ข้าก็เป็นคนงานที่ไป๋ยี่เซวียนจ้างมาเช่นกัน แล้วข้าก็สามารถเป็นพยานได้ ท่านให้ข้าเข้าไปได้ไหม”

เจ้าหน้าที่ของศาลมองมาที่นาง รู้สึกได้ถึงน้ำหนักของเงินที่อยู่ในแขนเสื้อ จึงพยักหน้าให้ “ก็ได้ แต่เข้าไปแล้วอย่าพูดอะไรไร้สาระเด็ดขาด!”

“ข้าเข้าใจแล้ว!” โจวกุ้ยหลานพูด แล้วพยักหน้าให้เขาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไป นางถือชายกระโปรงของนางขึ้น พอมาถึงจุดตัดสินคดี นางเห็นขุนนางคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะ ไป๋ยี่เซวียนยืนอยู่ข้างๆ คนงานของร้านไก่ทอดต่างก็คุกเข่าอยู่บนพื้น มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่บนตัวเด็ก ไม่ยอมให้ผู้ชันสูตรศพถือมีดเข้ามาใกล้

“บังอาจ เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงบุกรุกเข้ามาในห้องพิจารณาคดี!” ขุนนางที่นั่งด้านบนอายุประมาณสี่สิบกว่ามองมาที่โจวกุ้ยหลานอย่างโมโหและตะโกนใส่ รวมถึงคนงานที่ตามเข้ามา

คนงานกลัวมากจนขาของเขาอ่อนแรง และคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง “ตุบ”

เขากล่าวขอโทษ “ใต้เท้า โปรดยกโทษให้ข้าน้อยด้วยขอรับ” ร่างกายของเขาก็สั่นเทาตลอดเวลา

ไป๋ยี่เซวียนหันมามอง พอเห็นว่าโจวกุ้ยหลานเดินเข้ามา ดวงตาของเขาก็เคร่งขรึม เขาขยิบตาให้นางเพื่อบอกให้นางรีบกลับออกไปโดยเร็ว

ในเวลาถูกดึงเข้ามาพัวพันมันไม่ใช่เรื่องฉลาดเลย

โจวกุ้ยหลานไม่สนใจท่าทางของเขา นางเดินเข้ามา ก่อนจะคุกเข่าลงเพื่อทำความเคารพขุนนางผู้รักษาคุณธรรมซึ่งนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ และพูดเสียงดัง: “ใต้เท้า ข้าน้อยโจวกุ้ยหลานเป็นคนที่เถ้าแก่ไป๋ว่าจ้างมาเช่นกันเจ้าค่ะ ข้าน้อยมาเพื่อบอกสิ่งที่ข้าน้อยรู้ทุกอย่างเจ้าค่ะ”

ไป๋ยี่เซวียนที่อยู่ด้านข้างได้ยินแล้วต้องขมวดคิ้ว เขาคิดไม่ถึงว่าโจวกุ้ยหลานจะเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ในเวลานี้ และไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางถึงบอกว่านางเป็นคนวานในร้าน แต่พอนึกถึงวิธีการจัดการที่มีระเบียบรอบคอบของโจวกุ้ยหลาน เขาก็มั่นใจว่าโจวกุ้ยหลานจะไม่ทำอะไรโง่ๆ ออกมาเด็ดขาด

“ที่แท้เจ้าก็หาเงินในทางที่ผิดเหมือนกัน! พวกเจ้าฆ่าลูกชายของข้า!” ชายผู้นั้นพูดและกำลังจะกระโดดมาทำร้ายโจวกุ้ยหลาน