นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 354

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 354 ทำเสื้อผ้า

ทั้งสองคุยกันไปพลาง ก็เข้าไปในร้านตัดเสื้อร้านหนึ่ง บอกกับช่างตัดเสื้อคนนั้นว่าต้องการให้เขาทำชุดกันหนาวสักสิบกว่าชุด เจ้าของร้านตัดเสื้อคนนั้นดีใจจนเนื้อเต้น รีบตามโจวกุ้ยหลานไปที่บ้านของโจวกุ้ยหลานทันที

ทันทีที่ไปถึงบ้าน โจวกุ้ยหลานก็พาช่างตัดเสื้อไปยังห้องที่พวกเขากำลังเรียนหนังสืออยู่

นางผลักประตูเปิด อาจารย์ที่อยู่ข้างในก็ปรายตามองมา เมื่อเห็นว่าเป็นโจวกุ้ยหลาน สีหน้าก็ปรากฏแววไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที: “พวกเขากำลังเรียนหนังสือกันอยู่ เจ้าเข้ามารบกวนทำไม?”

โจวกุ้ยหลานอารมณ์ดี จึงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับอาจารย์ นางหมุนตัวไปพูดกับช่างคนนั้นว่า “กรุณาวัดขนาดตัวของพวกเขาด้วย”

บรรดาบัณฑิตซิ่วฉายที่หดคอ หนาวจนตัวสั่นงันงกแอบชำเลืองมองไปทางอาจารย์ พลางก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือในมือต่อไป

โจวกุ้ยหลานตบมือเป็นสัญญาณ: “เอาล่ะ เดี๋ยวค่อยมาเรียนกันต่อ ช่างตัดเสื้อยุ่งมากนะ ต้องรีบวัดขนาดตัวของพวกเจ้าโดยเร็ว เขายังมีอีกหลายอย่างที่ต้องไปทำอีก”

ยังคงเป็นเมิ่งเจียงที่ขวัญกล้าที่สุด เงยหน้าขึ้น หันไปมองอาจารย์แล้วถามว่า “ท่านอาจารย์ พวกเราควรทำอย่างไรดีขอรับ?”

“มองข้ากันทำไม? ไม่ได้ยินหรอกรึว่าช่างตัดเสื้อยุ่งมากน่ะ? ” อาจารย์ตอบกลับด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์

ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว คนพวกนี้แต่ละคน ๆ ต่างก็หดคอ หนาวจนตัวสั่นงันงก เขาได้เห็นแบบนี้ใจก็รู้สึกสงสาร ครั้งนี้จึงไม่หยุดไม่ห้ามพวกเขาอีก

หลังจากได้รับคำพูดยืนยันของอาจารย์ ซิ่วฉายทั้งแปดก็วางหนังสือลง เดินออกมาอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ช่างตัดเสื้อคนนั้นวัดขนาดตัวของลูกศิษย์ของเขาทีละคน หลังจากจดข้อมูลขนาดของทุกคนแล้ว พวกเขาก็กลับไปนั่งประจำตำแหน่งของตัวเอง แล้วเรียนหนังสือต่อ

โจวกุ้ยหลานเลื่อนสายตามองไปมองอาจารย์ที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ เมื่อเห็นว่าเขายังหลับตาแสร้งทำเป็นพักสายตาอยู่ นางจึงเดินเข้าไปหาอย่างช้า ๆ แล้วหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา

“ท่านอาจารย์ ท่านสะดวกยืนขึ้น ให้ช่างตัดเสื้อวัดตัวสักหน่อยหรือไม่เจ้าคะ?”

“จะให้รับค่าตอบแทนโดยที่ยังไม่ได้ทำประโยชน์อะไรเลย อย่างไรข้าก็ขอปฏิเสธดีกว่า” อาจารย์พูดพลางโบกมือ ไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมามองสักแวบ

โจวกุ้ยหลานกวาดตามองพวกนักเรียนที่ยังคงท่องตำรากันอย่างจริงจัง โดยเฉพาะเด็กทั้งสองที่จริงจังกับการเรียนหนังสือมาก ดูท่าทางเหมือนไม่ถูกรบกวนจากโลกภายนอกเลยแม้แต่น้อย

“ทำไมท่านจะไม่ได้ทำประโยชน์อะไรล่ะ? ลูกชายสองคนของข้าต่างก็เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ ต้องรบกวนท่านสอนสั่งให้ทั้งวัน แค่ทำชุดกันหนาวให้ท่านชุดสองชุด ไม่นับว่ามากเกินไปหรอกกระมังเจ้าคะ?”

“เจ้าให้ข้าวปลาอาหารข้ากินแล้ว แค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ” อาจารย์ลืมตาขึ้น ตอบกลับมาประโยคหนึ่ง น้ำเสียงอ่อนโยนลงไม่น้อย

โจวกุ้ยหลานส่ายหน้า: “ท่านอาจารย์ ถ้าท่านถูกลมหนาวจนล้มป่วย ใครจะรักษาให้ท่านล่ะ? หรือจะปล่อยให้นักเรียนเหล่านี้เรียนหนังสือกันเอง? อีกไม่นานก็จะเริ่มการแข่งขันแล้ว ท่านทำใจได้จริง ๆ น่ะรึ?”

ทันทีที่เขาได้ยินคำว่าการแข่งขัน สีหน้าของอาจารย์ก็เปลี่ยนไปทันที

แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่สนใจเรื่องเงินหนึ่งร้อยตำลึงนั่นแล้ว รวมถึงพวกเขาไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกินอีกต่อไปแล้วด้วย ทั้งยังมีพู่กัน หมึก กระดาษ แท่นฝนหมึกให้ใช้พร้อม แต่ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมา ชื่อเสียงของเขาจะไม่ถูกทำลายจนย่อยยับป่นปี้รึ?

เขาลังเลไปชั่วขณะ โจวกุ้ยหลานก็ไม่ได้เร่งเร้าเอาคำตอบจากเขา แค่รอเขาอย่างช้าๆ

เคราสีเทาของอาจารย์สั่นสะท้าน พูดขึ้นแทบจะทันทีว่า: “รอให้พวกเราได้รับรางวัลแล้ว จะมอบเงินก้อนนี้เป็นสิ่งชดเชยให้เจ้า”

“ได้เลย” โจวกุ้ยหลานตอบรับ จากนั้นโบกมือให้ช่างตัดเสื้อที่ยืนอยู่ไม่ไกล ส่งสัญญาณให้เขาเข้ามา

ช่างตัดเสื้อเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ช่วยพยุงอาจารย์ให้ยืนขึ้น จากนั้นก็ช่วยวัดขนาดตัวให้เขา เสร็จแล้วก็เดินออกจากห้องเรียนไปพร้อมกับโจวกุ้ยหลาน ก่อนจะปิดประตูตามหลังให้เรียบร้อย

โจวกุ้ยหลานออกไปพร้อมกับพวกเขา เพื่อไปส่งช่างกลับ

อีกด้านหนึ่ง อาจารย์รอจนพวกเขาออกไปแล้ว ก็อดทอดถอนใจไม่ได้

เวลานี้ ทั้งเขาและบรรดานักเรียนที่ยากจนเหล่านี้ ต่างก็ต้องพึ่งพาโจวกุ้ยหลานให้ช่วยเหลือเกื้อกูล

ตอนนี้แม้แต่หนังหน้าของเขาก็ยังหนาขึ้นแล้ว กระทั่งเสื้อกันหนาวก็ยังรับของเขามา

ช่างเป็นความอัปยศของบัณฑิตโดยแท้…..