นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 355

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 355 ช่วยแนะนำท่านยายให้ท่านคนหนึ่ง

อาจารย์อายุมากแล้ว และนางก็เคารพเขามาก จึงให้เขาไปนั่งบริเวณใต้เตาเพื่อก่อไฟรอ

“บัณฑิตผู้มีเกียรติเช่นข้า ถึงกับต้องมาทำงานหยาบพรรค์นี้! โบราณว่าไว้ : บัณฑิตอยู่ห่างจากห้องครัว!*” อาจารย์นั่งอยู่หน้าเตา สีหน้าไม่พอใจอย่างมาก (*ประโยคนี้เปรียบเปรยว่า บัณฑิตเป็นผู้มีความรู้ เป็นสุภาพบุรุษ มีจิตใจเมตตากรุณา ไม่สามารถทนเห็นการเข่นฆ่าได้ ดังนั้นจึงอยู่ห่างจากห้องครัว)

โจวกุ้ยหลานหยิบช้อนตักน้ำแกงมาคันหนึ่ง เทลูกชิ้นเนื้อวัวลงในน้ำร้อนในหม้อ แล้วเตือนเขาแบบไม่จริงจังนักว่า “แล้วมีคำที่โบราณกล่าวไว้ว่า อาหารเป็นสิ่งสำคัญที่สุดของมนุษย์บ้างหรือไม่?”

“นี่เป็นการเถียงแบบข้าง ๆ คู ๆ!”

“นี่ข้าพูดตามความจริงต่างหาก เบาไฟลงหน่อย” โจวกุ้ยหลานเอ่ยเตือนไปพลาง มือก็เคลื่อนไหวเร็วขึ้นมาระดับหนึ่ง

อาจารย์ดึงฟืนท่อนหนึ่งออกจากเตาไฟด้วยสีหน้าไม่พอใจ พูดอย่างหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ว่า: “ผู้หญิงไร้ความสามารถนับว่ามีคุณธรรม ผู้หญิงอย่างเจ้า จะทำให้ผู้ชายรักใคร่เอ็นดูได้อย่างไรกัน?” (*ความสามารถ ณ. ที่นี่คือ ความสามารถด้านการอ่าน การอักษร กาพย์กลอน หนังสือ ความสามารถในการบริหาร หรือว่าง่าย ๆ คือความสามารถในพื้นที่ของผู้ชาย สิ่งที่ผู้ชายถนัด ถ้าผู้หญิงมีความสามารถด้านนี้ถือว่าไม่ดี สามีจะคุมไม่อยู่)

โจวกุ้ยหลานชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง เอาช้อนตักน้ำแกงไปแช่ลงในชามที่อยู่ข้าง ๆ จากนั้นค่อยหันมาขูดลูกชิ้นใส่ลงในหม้อต่อ

“เพราะฉะนั้นข้าถึงได้ถูกผู้ชายทิ้งอย่างไรล่ะ นี่ไม่ใช่ว่าข้ากับลูกชายทั้งสองคนต่างก็ต้องพึ่งพาอาศัยลำแข้งของตัวเองกันแล้วหรอกรึ? แต่จะว่าไป ผู้ชายของข้าก็เป็นคนที่สอนให้ข้าอ่านหนังสือออกนะ มาตอนนี้ข้าถึงได้เข้าใจว่า เขาจะทำให้ข้าไร้คุณธรรมเสียก่อน แล้วค่อยทิ้งข้าไปนี่เอง”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา อาจารย์ก็เป่าเคราพลางถลึงตามองนิ่ง ๆ แต่ก็ไม่กล้าต่อบทสนทนาเรื่องนี้อีก

ถ้ายังทำให้นางหวนนึกถึงเรื่องเศร้าโศกเสียใจอีก นั่นคงเป็นเรื่องไม่เหมาะไม่ควรอย่างยิ่ง

ได้เห็นนางมีสภาพแบบนั้นเมื่อหลายวันก่อน เขาเองแค่มองผ่าน ๆ ก็ยังรู้สึกหวาดกลัวไปด้วย

ทางนี้เพิ่งจะเงียบเสียงลง จ้าวจงตี้ที่อยู่อีกด้านก็ยืนขึ้นแล้วตะโกนบอกโจวกุ้ยหลานว่า “ขูดเนื้อปลาเสร็จหมดแล้ว!”

โจวกุ้ยหลานหันกลับไปมอง พบว่าปลาเฉ่าฮื้อสองตัวที่นางซื้อมาถูกทำความสะอาด พร้อมทั้งตัดครีบออกหมดเรียบร้อยแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าไปช่วยพวกเขาล้างผักอีกหน่อยแล้วกัน” โจวกุ้ยหลานสั่ง

จ้าวจงตี้ขานรับประโยคหนึ่ง จากนั้นก็เดินตรงไปช่วยคนอื่นต่อ

เมื่อเห็นดังนี้ ดวงตาของอาจารย์ก็เบิกกว้าง

นี่คือผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งแท้ ๆ จ้าวจงตี้ที่เป็นถึงซิ่วฉายผู้ทรงเกียรติ ถึงกับเชื่อฟังคำสั่งของผู้หญิงเชียวรึ!

“อย่ามัวแต่มองอยู่เลย ไฟใกล้จะมอดอยู่แล้ว รีบเติมฟืนเข้าไปอีกท่อนเร็วเข้า” โจวกุ้ยหลานเอ่ยเตือนอาจารย์

หลังจากเทลูกชิ้นเนื้อวัวใส่จนเต็มหม้อแล้ว นางก็ย่อตัวลงไปหยิบเนื้อปลาในกะละมัง

ครั้งนี้นางไม่เห็นว่ามีลูกชิ้นปลากับลูกชิ้นเนื้อวัวสำเร็จรูปขาย แต่ถ้ากินหม้อไฟแล้วไม่มีของพวกนี้ มันก็เป็นอะไรที่น่าเสียดายจริง ๆ

ในเมื่อเป็นแบบนี้ นางจึงทำได้แค่ต้องทำลูกชิ้นเองเท่านั้นแล้ว

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในหมู่บ้านต้าสือ ทันทีที่ถึงฤดูหนาว นางจะชอบทำหม้อไฟ แต่เพราะนาง กับสวีฉางหลิน แล้วก็เสี่ยวเทียนมีกันอยู่แค่สามคน จึงไม่สามารถกินอะไรได้มากมายขนาดนั้น ทุกครั้งจึงทำหม้อไฟแบบง่าย ๆ

แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ เสี่ยวเทียนจะเป็นยังไงบ้างแล้ว….

เมื่อสามปีก่อน ตอนที่อยู่ชายแดนก็ต้องทนเผชิญกับความยากลำบากไม่น้อย มาตอนนี้ได้กลับวังแล้ว ฮองเฮาก็คงปฏิบัติกับเขาไม่เลวหรอกมั้ง? แต่ก็ไม่รู้ว่าการกลับไปของเขาครั้งนี้ มันจะเป็นเรื่องดีหรือเป็นเรื่องร้ายกันแน่

ก่อนหน้านี้นางเคยคิดว่าจะหาเงินไว้มาก ๆ เพื่อที่เสี่ยวเทียนจะได้มีชีวิตอยู่อย่างมีกินมีใช้ไม่ต้องอดอยากไปตลอดชีวิต แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า กระทั่งหน้าตาก็ยังไม่มีโอกาสได้เห็นเลยด้วยซ้ำ

นางคิดถึงเขามากจริง ๆ

ทั้งไม่รู้ด้วยว่าหลังจากนี้ไป จะมีโอกาสได้เจอเขาอีกไหม….

โจวกุ้ยหลานยืนขึ้น หยิบไม้พายขึ้นมา คนของในหม้อเพื่อให้ลูกชิ้นเนื้อวัวเหล่านั้นกลิ้งไปมาจนสุกทั่วถึง

อาจารย์เติมฟืนใส่เตาไปนานพอสมควรแล้ว เปลวไฟที่ปะทุขึ้นทำให้เขารู้สึกอุ่นร้อนผะผ่าวขึ้นมาเลยทีเดียว

เขาเงยหน้าขึ้นมามองโจวกุ้ยหลานแวบหนึ่ง เห็นว่านางไม่คล่องแคล่วว่องไวเหมือนแต่ก่อน จึงคิดไปว่านางคงจะคิดถึงผู้ชายของตัวเองแน่ ๆ หลังจากสงบจิตสงบใจอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดขึ้นว่า “ผู้ชายชอบผู้หญิงที่งดงามอ่อนหวาน”

หลังจากหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เขาค่อยพูดต่อขึ้นอีกว่า: “ถ้าเจ้าปฏิบัติตัวกับเขาดี ต้องมีวันหนึ่งที่เขาจะหันกลับมามองแน่”

โจวกุ้ยหลานถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะรู้ตัวว่า เขากำลังสอนนางว่าจะทำยังไงถึงจะคว้าหัวใจผู้ชายคืนมาได้ ชั่วขณะนั้นนางถึงกับอดหลุดขำดัง “พรืด” ออกมาไม่ได้