นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 357

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 357 การแข่งขันราชันย์นักกินจุ 2

“ได้ ข้าเข้าร่วม!” ขอทานคนนั้นก็ไม่มีท่าทีกลัวคนเหมือนกัน ปีนจากใต้พื้นเวทีขึ้นไปแล้วไปยืนเด่นหราอยู่บนเวที

จากนั้นเขาก็หันไปโบกไม้โบกมือให้คนกลุ่มหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล: “พี่น้องทั้งหลาย! ที่นี่มีอาหารให้กินเปล่า ๆ ไม่ต้องเสียเงิน รีบมาเร็วเข้า!”

โจวกุ้ยหลานมองตามสายตาของเขาไป ก็เห็นว่ามีขอทานนับสิบ ๆ คนนั่งรวมกลุ่มกันอยู่ข้างกำแพงซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลจากตรงนี้ เมื่อสิ้นเสียงเรียก บรรดาขอทานเหล่านั้นต่างก็ลุกขึ้น แล้ววิ่งตรงดิ่งมาทางนี้ทันที

คนที่เดิมทีมายืนออกันอยู่ใต้เวที ต่างรีบเบียดตัวหลบไปอีกด้านอย่างรวดเร็ว จนเป็นการเปิดทางเดินสายหนึ่ง ให้พวกขอทานเหล่านั้นวิ่งมาได้โดยสะดวก

กลุ่มขอทานเหล่านั้นก็ไม่มัวเกรงใจอะไรแล้ว ต่างพากันเดินจ้ำพรวด ๆ มาตามเส้นทางที่เปิดโล่งนั้น แล้วทยอยปีนขึ้นไปบนเวที เข้าไปยืนล้อมรอบโจวกุ้ยหลาน ก่อนจะถามนางด้วยสีหน้าตื่นเต้นยินดีว่า “พวกเราเข้าร่วมด้วยได้หรือไม่?”

“ร่วมแข่งได้หมดทุกคน ชั่วระยะเวลาหนึ่งก้านธูป พวกเจ้ากินได้มากเท่าไหร่ ก็กินได้มากเท่านั้น”

ทันทีที่โจวกุ้ยหลานพูดจบ ขอทานกว่าสิบคนนั้น ต่างก็ดีใจจนพากันกระโดดโลดเต้นไม่หยุด จนเวทีทำท่าว่าจะรับแรงกระแทกเหล่านี้ไม่ไหว เริ่มสั่นไหวโคลงเคลงไปตามแรงกระโดดเหล่านั้นหลายต่อหลายครั้ง

โจวกุ้ยหลานรีบหยุดพวกเขา ไม่ปล่อยให้พวกเขากระโดดโลดเต้นต่อ จากนั้นก็ให้พวกเขาไปที่โต๊ะเพื่อแจ้งลงทะเบียนชื่อของแต่ละคน แล้วให้ป้ายหมายเลขผู้เข้าแข่งขันกับพวกเขา เสร็จแล้วก็ให้ทุกคนไปนั่งหน้าโต๊ะแข่งขัน โดยหันหน้าไปทางคนที่อยู่ด้านล่าง

ขอทานสกปรกมอมแมมกลุ่มหนึ่ง มานั่งเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดานอย่างพร้อมเพรียง ภาพฉากนั้นทำเอาผู้คนที่เห็น ถึงกับตกตะลึงอึ้งค้างไปเลยทีเดียว

ไป๋ยี่เซวียนเข้าไปดึงตัวโจวกุ้ยหลานเข้ามา ก่อนจะกระซิบบอกให้นางคิดดี ๆ ว่า: “ถ้าพวกเขามานั่งกันแบบนี้ คนชุดหลังก็จะไม่มีทางยอมเข้ามาร่วมการแข่งขันแล้วนะ เจ้าต้องคิดให้มันดี ๆ สิ!”

“ประเด็นหลักของพวกเราคือต้องการสร้างชื่อเสียง ถ้าไม่ให้พวกเขาเข้าร่วม คนอื่นก็ไม่มีทางขึ้นมา ไม่สู้ปล่อยให้พวกเขากินไปเสียยังจะดีกว่า เพื่อไม่ให้พวกอาหารที่เราเตรียมไว้เน่าเสียจนต้องโยนทิ้งไปเปล่า ๆ ยังมีโค้กพวกนั้นอีก ถ้าเจ้ายังไม่ยอมให้ใครสักดื่ม อีกไม่ถึงสองวันมันก็จะหมดอายุแล้วนะ”

เมื่อเห็นว่าโจวกุ้ยหลานยืนยันหนักแน่น แม้ว่าในใจของไป๋ยี่เซวียนจะไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ แต่การหักหน้านางในเวลานี้ก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ดี จึงได้แต่ต้องยอมเออออห่อหมกไปด้วย

โจวกุ้ยหลานก้าวไปข้างหน้าเพื่อสั่งเตรียมอาหาร พ่อครัวหลายคนนำแฮมเบอร์เกอร์ กับโค้กอีกห้าขวดขึ้นไปวางลงตรงหน้าผู้เข้าแข่งขันแต่ละคน

ขอทานที่หิวโหยมานานเหล่านั้น พอได้เห็นอาหารแล้วต่างก็กลืนน้ำลายกันไม่หยุด สายตาจับจ้องไปที่แฮมเบอร์เกอร์ตรงหน้าเขม็ง

แต่เพราะเมื่อครู่นี้ได้ยินว่าพวกเขาต้องเริ่มพร้อมกัน เลยทำได้แค่ต้องอดทนไว้

โจวกุ้ยหลานสั่งให้คนจุดธูปดอกหนึ่ง แล้วตามด้วยการประกาศว่า “เริ่มได้” บรรดาขอทานที่อดทนกันอยู่นานแล้วกลุ่มนั้นก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้ว แต่ละคน ๆ คว้าเบอร์เกอร์ด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วยัดใส่ปากอย่างรวดเร็ว

หลังจากกัดไปแล้วคำหนึ่ง ก็พบว่าถึงกับมีเนื้อชิ้นใหญ่อยู่ข้างใน ดวงตาของพวกเขาทอประกายเจิดจ้า ระดับความเร็วในการกินยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก

ผู้คนที่มามุงดูเห็นฉากนี้เข้าไป ต่างก็พากันหัวเราะ

ไป๋ยี่เซวียนมองดูคนเหล่านั้น ในใจพลันเกิดความรู้สึกสับสนงงงันเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่านอกจากพวกเขาจะไม่เดินจากไปแล้ว ยังถึงกับเบียดเสียดกันเข้ามาชมดูด้วยความกระตือรือร้นมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ

หลังจากที่ขอทานกลุ่มนั้นกินแฮมเบอร์เกอร์ในมือหมดแล้ว ก็รู้สึกกระหายน้ำขึ้นมานิดหน่อย จึงเอื้อมมือไปหยิบขวดที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ แล้วใช้ความพยายามอย่างมากในการเปิดฝาขวดออก จากนั้นก็เทใส่ปากตัวเองจนเกิดเสียงดังเอื้อก ๆ

พวกเขาทางนี้กินอย่างมีความสุข ในกลุ่มของพวกเขาคนที่กินเก่งที่สุด พอกินแฮมเบอร์เกอร์ไปถึงชิ้นที่สี่ก็เริ่มอิ่มแล้ว แต่ละคน ๆ ต่างก็กุมท้องตัวเอง แนบตัวพิงเก้าอี้ไม่สามารถยืดตัวให้ตรงได้

“โย่ว! แค่นี้ก็กินอิ่มแล้วรึ? ข้าเห็นว่าบางคนยังกินไอ้เจ้าก้อน ๆ อะไรนั่นไปได้แค่สองอันเองนะ?”

“ข้าดูแล้วเหมือนจะมีอะไรไม่ถูกต้องนะ? คนพวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นผู้ชายทั้งนั้น ต่อให้กินได้น้อยแค่ไหน ก็ไม่น่าจะกินได้นิดเดียวก็อิ่มจนจุกแบบนี้สิ?”

คนที่ยืนอยู่ด้านล่างต่างก็ชี้ไปที่พวกเขา แล้วพูดวิจารณ์กันอย่างออกรสออกชาติ

แถมขอทานเหล่านั้นก็ได้แต่เอนตัวพิงกับโต๊ะ ไม่มีใครขยับเขยื้อนไหวเลยซักคน

ในใจของพวกเขาต่างก็รู้สึกไม่พอใจ ทั้ง ๆ ที่มีอาหารอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ อีกทั้งข้างในนั้นยังมีเนื้อตั้งเยอะเลยด้วย ทำไมพวกเขาถึงกินไม่ลงเสียแล้วล่ะ? เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นหนึ่ง มันมีขนาดแค่เท่าฝ่ามือของพวกเขาเองแท้ ๆ!

คิดไป ๆ หนึ่งในนั้นยังถึงกับเรอออกมาเลยทีเดียว