นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 359

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 359 ประสบความสำเร็จครั้งใหญ่

“เจ้านี่ข้ารับไว้ไม่ได้! พวกเราล้วนได้กินจนอิ่มทุกคนแล้ว!” เสี่ยวเก๋อไม่มีท่าทีลังเลเลยแม้แต่น้อย ผลักเงินรางวัลนั้นกลับคืนไปทันที

ผู้คนที่อยู่ด้านล่างก็วุ่นวายโกลาหลขึ้นมาเช่นกัน พวกเขาคิดไม่ถึงเด็ดขาด ว่าเงินรางวัลที่ว่านี้จะเป็นของจริง ในโลกใบนี้มันมีเรื่องดี ๆ อย่างได้กินของคนอื่นเปล่า ๆ ไม่พอ ยังได้เงินก้อนโตมาเปล่า ๆ อยู่จริง ๆ ด้วย

ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนล้วนตกอยู่ในความโกลาหลอีกครั้ง

ไป๋ยี่เซวียนถึงกับตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็รีบกลับมายิ้มแย้มตามปกติ: “ให้เจ้า เจ้าก็รับไว้เถอะ นี่เป็นสิ่งที่เจ้าสมควรได้รับอยู่แล้ว เพราะถึงอย่างไร เจ้าก็เป็นถึงราชันย์นักกินคนแรกของร้านร้านไก่ทอดผิ่นเว่ยของเราเชียวนะ”

ขณะที่พูด เขาก็อดยิ้มแย้มออกมาไม่ได้

เหตุการณ์ในวันนี้เกินความคาดหมายของเขาไปมาก พอก้มมองไปที่ผู้คนด้านล่าง ถ้ามองแค่แวบเดียวเขาไม่เห็นจุดสิ้นสุดของปลายแถวเลยด้วยซ้ำ

เสี่ยวเก๋อยังคิดจะปฏิเสธ แต่ไป๋ยี่เซวียนโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของเขาแล้วเรียบร้อย กระซิบเสียงเบาว่า: “เจ้าคงไม่คิดจะทำให้ข้าเสียหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้หรอกใช่ไหม?”

เสี่ยวเก๋อชะงักไปชั่วครู่ สุดท้ายก็ยอมรับไป

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนแรกที่ปรบมือ คนอื่นที่เหลือจึงปรบมือตามพลางร้องชมว่าดีไม่ขาดปาก ภาพฉากตรงหน้าสนุกสนานครึกครื้นอย่างยิ่ง

“ทุกท่าน นี่ก็เที่ยงแล้ว คิดว่าทุกท่านคงจะหิวแล้วแน่ ๆ ทุกท่านเข้าไปหาอะไรกินในโรงเตี๊ยมสักหน่อยดีหรือไม่?” ไป๋ยี่เซวียนพูดจาโน้มน้าว พลางทำท่าเชื้อเชิญคนที่ยืนเบียดกันอยู่ข้างนอก

มือที่เชื้อเชิญนั้น หันเข้าหาโรงเตี๊ยมที่อยู่ด้านหลังพวกเขา

หลังจากได้เห็นคนอื่นกินมาตลอดทั้งเช้า ตอนนี้พวกเขาจึงรู้สึกหิวมากจริง ๆ พวกคนที่อยู่ข้างหน้าจึงเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม

ผ่านไปไม่นาน โรงเตี๊ยมที่ว่างเปล่าก็มีคนนั่งจนเต็มทุกโต๊ะ เถ้าแก่โรงเตี๊ยมแห่งนั้นรีบตัดสินใจอย่างว่องไวเฉียบขาด โดยสั่งให้จัดโต๊ะเพิ่มที่สวนหลังโรงเตี๊ยมอีกหลายโต๊ะ ถึงขั้นใช้ห้องว่างของตัวเองจัดเป็นที่นั่งพิเศษให้แขกนั่งกินข้าวอีกด้วย

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะทำถึงขนาดนี้แล้ว ก็ยังยัดคนเข้าไปได้ไม่เท่าไหร่

ส่วนพวกคนที่เข้าไปไม่ได้ก็ร้องด่าโวยวายอยู่ข้างหลัง มีบางคนที่ไม่อยากรอโต๊ะแล้ว จึงไปยังร้านอาหารและโรงเตี๊ยมอื่นที่อยู่ใกล้ ๆ แทน

พวกโจวกุ้ยหลานรีบเก็บกวาดข้าวของบนเวทีอย่างรวดเร็ว พวกขอทานที่ได้กินจนอิ่มแปล้เหล่านั้นต่างก็ไม่อยู่เฉย รีบช่วยพวกเขาคนละไม้คนละมือทันที

พอมีคนเยอะเข้า ช่วยกันทำงานก็ยิ่งเสร็จเร็วขึ้นมาก

ตอนที่คนยังแยกย้ายกันไปไม่หมด ก็จัดการเก็บกวาดของเหล่านี้เสร็จหมดแล้ว หลายคนทำได้แค่นั่งรอบนเวที จนพื้นที่ทางนี้เริ่มเปิดโล่งบ้างแล้ว ทุกคนค่อยเอาข้าวของใส่เข้าไปในรถม้า แล้วให้คนส่งของเหล่านี้กลับไปก่อน ส่วนนางกับไป๋ยี่เซวียนรออยู่ที่นี่

เจ้าของโรงเตี๊ยมรีบวิ่งกระหืดกระหอบออกมา ยกนิ้วแสดงความชื่นชมไปให้ไป๋ยี่เซวียน: “ยี่เซวียนอ่า ยังไงก็ต้องชมเจ้าที่เก่งกาจสามารถเหลือเกินแล้วจริง ๆ ใช้ลูกไม้ชักชวนแบบนี้ ถึงกับมีคนมาเยอะซะจนร้านของข้านั่งได้ไม่หมดเลยเชียวนะ!”

แม้ว่าธุรกิจที่โรงเตี๊ยมนี้ของเขาจะนับว่าไม่เลว แต่ที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีลูกค้ามากมายขนาดนี้มาก่อน!

“สถานที่นี้ของเจ้าให้ข้ายืมใช้ครั้งหนึ่ง คุ้มเกินคุ้มเลยใช่หรือไม่ล่ะ?” ไป๋ยี่เซวียนตอบรับด้วยรอยยิ้ม

เถ้าแก่ร้านคนนั้นพยักหน้ารับถี่ ๆ ยิ้มจนตายิบหยีแล้วพูดว่า: “จากนี้ไปขอเพียงเจ้าต้องการ บอกข้าได้ตลอดเวลาเลยนะ ลานตรงนี้ข้ายินดีสงวนไว้ให้เจ้าใช้ได้เสมอ!”

“อย่าเลย ถ้ามีครั้งที่สองอีกล่ะก็ ข้าคงได้ขายสมบัติเก่ากินจนหมดแน่แล้ว” ไป๋ยี่เซวียนตอบรับด้วยรอยยิ้มกว้างจนตายิบหยีไม่แพ้กัน

มองดูสองคนที่กำลังคุยกันอย่างออกรส โจวกุ้ยหลานก็ยกยิ้มพลางส่ายหน้า

ไป๋ยี่เซวียนคนนี้นี่นะ สมกับเป็นมือดีเรื่องทำการค้าการขายจริง ๆ ถึงกับชี้นำให้คนที่มามุงดูเข้าไปในโรงเตี๊ยมแบบนี้ นับได้ว่าเป็นการคืนหนี้น้ำใจให้กับเถ้าแก่โรงเตี๊ยมคนนี้ได้อย่างหมดจดแล้ว

หลังจากที่ทั้งสองคุยกันได้สักพัก เถ้าแก่คนนั้นก็เข้าไปในโรงเตี๊ยมของตัวเองเพื่อทักทายลูกค้าต่อ

พวกเขาใช้เวลาไปจนหมดช่วงบ่าย ก็สามารถส่งข้าวของทั้งหมดที่พวกเขานำมา กลับไปที่ร้านของตัวเองได้เสร็จสิ้นเรียบร้อย

รอจนไม่มีใครแล้ว เสี่ยวเก๋อก็แอบยัดเงินในมือของเขาใส่เข้าไปในมือของไป๋ยี่เซวียนอีกครั้ง ส่วนไป๋ยี่เซวียนก็ผลักเงินนั้นกลับไปเช่นกัน

โจวกุ้ยหลานตบมือแล้วเดินเข้าไปหา เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเก๋อจะเป็นจะตายก็ไม่ยอมรับเงินรางวัลไป นางก็เม้มปากแล้วพูดว่า “เจ้ารับไปเถอะ ถ้าเป็นคนอื่นที่ชนะ เงินรางวัลนี้ก็ต้องให้คนอื่นอยู่ดี”

“พวกเราจะกินเปล่า ๆ รับเงินเปล่า ๆ ไม่ได้ ถ้าข่าวนี้กระจายออกไปมันจะไม่ดีกับพวกเรา!” เสี่ยวเก๋อยังคงยืนกราน

วันนี้พวกขอทานทุกคนที่อยู่ในละแวกนี้ต่างก็ได้กินจนอิ่ม ชนิดที่ว่าถึงพรุ่งนี้ก็คงจะยังไม่หิวเลยด้วยซ้ำ นี่เป็นอะไรที่นับว่าไม่เลวแล้ว