นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 364

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 364 ข้าคิดถึงเจ้าทุกคืน

วินาทีต่อมา ริมฝีปากของนางก็ถูกปกคลุมไปด้วยความนุ่มนวล

ทั้งสองคนแทบจะขาดอากาศหายใจ ตอนที่เขาปล่อยนางออกนั้นทั้งสองคนหายใจอย่างเหนื่อยหอบ พยายามสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไป

ทั้งสองมิได้กล่าวสิ่งใดออกมา สวีฉางหลินวางศีรษะบนบ่าของโจวกุ้ยหลาน เขาพ่นลมหายใจร้อนผ่าวไปที่คอของนาง มันร้อนเสียจนทำให้นางต้องหดคอกลับ

“ภรรยาของข้า ข้าคิดถึงเจ้าทุกคืน……”

สวีฉางหลินอ้าปากออกเล็กน้อย เสียงอันแหบแห้งของเขาเข้าไปในหูของนาง แล้วส่งผ่านเข้าไปในหัวใจ

ชายผู้นี้ทำตัวอันธพาลอยู่ทุกเมื่อ

จู่ๆ ความรู้สึกอันแสนแย่ราวกับร่างแทบแตกสลายเมื่อครู่ก็ได้จางหายไปอย่างไร้ร่องรอย

นางถอนหายใจออกมา ยืดมือออกไปโอบคอของสวีฉางหลินเอาไว้ ทั้งสองกำลังตักตวงความอบอุ่นที่หาได้ยากยิ่ง

“ข้าเองก็คิดถึงเจ้า” โจวกุ้ยหลานกล่าวจบก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ไร้ซึ่งดวงดาว นางชะงักลงเล็กน้อยแล้วกล่าวเสริมว่า “คิดถึงมาก”

นางเป็นห่วงเขา นางคิดถึงเขา ทุกสิ่งอย่างที่นางคิดนั้นล้วนเกี่ยวข้องกันกับเขา

“แล้วเจ้ายังทำเตียงนั่น?”

สวีฉางหลินฟ้องร้องออกมา

เมื่อมิกี่วันก่อน เขาอดมิได้จึงแอบเดินทางไปดูนางและบุตรชายอีกสองคน แต่สิ่งที่เขาเห็นนั้นคือห้องนอนที่ปิดประตูสนิท

โจวกุ้ยหลานกัดฟันกรอก “ผู้ใดสั่งให้เจ้ากล่าวต่อหน้าผู้อื่นว่ามิรู้จักข้าเล่า? ข้าจะยอมให้คนแปลกหน้ามาแอบดูข้ากับลูกทั้งสองได้ทุกวี่วันหรือ?”

เมื่อนึกถึงคำในวันนั้น พร้อมกับท่าทีอันเย็นชาของเขา โจวกุ้ยหลานก็โกรธยิ่งนัก

กล้ากล่าวว่ามิรู้จักนาง? มิรู้จักผู้ที่ใช้ชีวิตด้วยกันมาถึงสองปีเต็ม และแต่งงานกับเขามาถึงสามปีนี้นะหรือ?

“อ้อจริงสิ เจ้าจะแต่งงานกับองค์หญิงอานผิงมิใช่หรือ? เจ้าจะกลายเป็นราชบุตรเขยแล้วมิใช่หรือ? เจ้าจะมีส่วนเกี่ยวข้องใดกับสองแม่ลูกเราอีกเล่า?”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ โจวกุ้ยหลานก็โมโหยิ่งนัก

เมื่อนึกไปถึงยามที่ชีวิตเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย แล้วสตรีที่ดูแลเขาข้างกายกลับเป็นนางผู้นั้น หัวใจของนางก็เต้นโครมคราม

นางในฐานะภรรยา ยามที่สามีตกอยู่ในความยาก นางกลับมิได้อยู่ข้างกายเขา เป็นสตรีอีกคนหนึ่งที่อยู่เคียงข้างผ่านทุกข์สุขไปกับเขา?

“ข้าขอบอกปัดออกไปแล้ว” สวีฉางหลินรีบกล่าวออกมา

โจวกุ้ยหลานส่งเสียงหึๆ “เหตุใดเจ้าจึงมิแต่งนางเข้าจวนเล่า? เช่นนี้เจ้าก็จะได้เป็นราชบุตรเขยแล้ว ช่างเหมาะสมดั่งกิ่งทองใบหยก! ผู้คนมากมายมิมีสิทธิแม้จะอิจฉา!”

“ข้า สวีฉางหลิน ชีวิตนี้จะมีภรรยาเพียงคนเดียวนั่นก็คือเจ้าโจวกุ้ยหลาน” สวีฉางหลินกล่าวแล้วชะโงกหน้าเข้าไปใกล้กับลำคอของนางก่อนจะจูบเบาๆ

หัวใจของโจวกุ้ยหลานรู้สึกร้อนผ่าว นางโอบกอดสวีฉางหลินด้วยแรง น้ำเสียงนั้นดูอ่อนโยน “เช่นนั้นเจ้ายังมิยอมรับข้ากับลูกทั้งสองหรือ?”

นางอยากจะกลับไปอยู่ข้างกายเขา อยากจะอยู่กับเขาตลอดไป อยากให้ลูกทั้งสองได้รับความรักจากพ่อ

สวีฉางหลินชะงักลงเล็กน้อย หน้าผากของเขาก้มลงสัมผัสกับบ่าคอ น้ำเสียงดูอุดอู้ “ข้าทำเช่นนั้นเพื่อปกป้องพวกเจ้า”