นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 368

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 368 ฝัน

ทุกคนได้แต่พยักหน้าด้วยความงุนงง แล้วพากันเดินกลับไปยังห้องของตน

ก่อนที่จะจากไป พวกเขาก็ปล่อยมือเสี่ยวรุ่ยอานและเสี่ยวรุ่ยหนิง ปล่อยให้เจ้าหนูน้อยตัวเล็กทั้งสองคนได้แต่ยืนกำชายเสื้อของตนเองเอาไว้อย่างทำตัวมิถูก

โจวกุ้ยหลานหันกลับไปพูดกับสวีฉางหลินว่า “ปิดประตูเถอะ”

ชายหนุ่มรูปร่างกำยำที่ทำให้ผู้คนตกใจมิน้อยเมื่อครู่นี้พยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วหันหลังกลับไปปิดประตู

โจวกุ้ยหลานเดินเข้าไปช้าๆ แล้วจูงมือเสี่ยวรุ่ยหนิงเดินตรงไปข้างกายของเสี่ยวรุ่ยอาน นางจูงมือของเสี่ยวรุ่ยอานแล้วย่อตัวลง สบตากับเด็กทั้งสอง

“พวกเจ้าอยากเจอพ่อมิใช่หรือ?”

เด็กทั้งสองคนพยักหน้าอย่างงุนงง

โจวกุ้ยหลานฉีกยิ้มขึ้น “เขาคือพ่อของพวกเจ้า พวกเจ้าเรียกเขาว่าพ่อดีหรือไม่?”

เสี่ยวรุ่ยอานและเสี่ยวรุ่ยหนิงมองไปทางโจวกุ้ยหลานด้วยความงุนงง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า พวกเขาก็รีบหลบไปอยู่ข้างหลังของโจวกุ้ยหลานแล้วเงยหน้าขึ้นมองชายรูปร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินตรงเข้ามา

โจวกุ้ยหลานมิรู้จะทำเช่นไร นางจึงลุกขึ้นยืนแล้วเงยหน้าขึ้น พบว่าสวีฉางหลินกำลังเดินตรงเข้ามาสายตาจับจ้องไปยังลูกทั้งสอง

“พวกเขายังมิเคยเจอเจ้ามาก่อน นี่เป็นครั้งแรก อาจดูมิคุ้นเคยนัก ให้เวลาพวกเขาหน่อยเถิด” โจวกุ้ยหลานก็กลัวว่าสวีฉางหลินจะรู้สึกอึดอัดใจจึงได้ปลอบเขา

สวีฉางหลินเดินตรงเข้ามาทีละก้าวทีละก้าวแล้วหยุดอยู่ข้างกายของโจวกุ้ยหลาน

เขาก้มหน้าลงมองดูเด็กทั้งสองคนที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับเขาซึ่งกำลังเงยหน้ามองดูต้น ชั่ววินาทีนี้ดูเหมือนมีบางอย่างที่อยู่ในใจระเบิดออกมา

ราวกับว่า……ราวกับว่าอารมณ์ที่แผ่ซ่านไปทั่วอันยากจะอธิบายนั้น ทำให้หัวใจของเขาดูอ่อนบางลง

วินาทีต่อมาเขาก็ยื่นมือออกไปดึงเด็กคนที่อยู่ใกล้กับเขา มือทั้งสองข้างออกแรงแล้วยกขึ้นมา เจ้าเด็กน้อยอุทานออกมาอย่างมิทันตั้งตัว วินาทีต่อไปก็นั่งอยู่บนไหล่ของเขาแล้ว

โจวกุ้ยหลานเห็นรุ่ยอานทำท่าทางตกตะลึงเช่นนั้นก็ตกใจเล็กน้อย

วินาทีต่อมา สวีฉางหลินก็ยื่นมือออกไปอีกครั้ง ในครั้งนี้เขาใช้มือเพียงข้างเดียวยกรุ่ยหนิงขึ้นมาวางไว้บนบ่าอีกข้างของตน

เด็กน้อยทั้งสองนั่งอยู่ที่ไหล่ของเขาคนละข้าง จากตอนแรกที่รู้สึกงุนงง ต่อมาพวกเขาก็สนุกสนานยิ่งนัก

พวกเขานั่งอยู่บนไหล่ของสวีฉางหลินแล้วแกว่งขาไปมาอย่างสนุกสนาน

โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าตนกังวลโดยเปล่าประโยชน์ นางมองพ่อลูกทั้งสามคนเล่นกัน ช่างสนิทสนมเข้ากันได้ดียิ่งนัก

เมื่อสี่คนพ่อแม่ลูกเข้าไปในบ้าน นางก็ให้สามคนพ่อลูกเล่นกันอยู่ข้างนอก ส่วนนางเข้าไปต้มน้ำร้อนในห้องครัว

ผ่านไปสักครู่เมื่อกลับมาในห้องก็พบว่าสวีฉางหลินกำลังอุ้มเสี่ยวรุ่ยหนิงหมุนตัวอยู่ท่ามกลางอากาศ ภายในห้องเต็มไปด้วยน้ำเสียงหัวเราะของเสี่ยวรุ่ยหนิง

รุ่ยอานที่นั่งอยู่บนพื้นมองดูพวกเขาแล้วหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานเช่นกัน

เมื่อเห็นเด็กทั้งสองที่นิสัยมิค่อยสนิทสนมกับใครง่ายๆ นัก กลับเล่นกับสวีฉางหลินอย่างสนุกสนานในช่วงเวลาเพียงสั้นๆ ที่รู้จักกัน นางก็สัมผัสได้ว่าเลือดนั้นเข้มกว่าน้ำจริงๆ

“รุ่ยอาน แม่จะพาเจ้าไปอาบน้ำ” โจวกุ้ยหลานเดินตรงเข้ามาแล้วจับตัวรุ่ยอานเอาไว้

เสี่ยวรุ่ยอานยังสนุกสนานกับการเล่นเขาตอบอย่างมิเต็มใจนัก “ท่านแม่ ประเดี๋ยวข้าค่อยไปอาบ”

โจวกุ้ยหลานเหลือบตามองดูสวีฉางหลิน จึงเข้าใจได้ว่ารุ่ยอานอยากจะเล่นกับพ่อของตนอีกสักพัก ด้วยเหตุนี้จึงมิได้บังคับ ตัวนางหยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำก่อน

ตอนที่นางออกมานั้นนางพบว่ารุ่ยหนิงยืนอยู่บนพื้น ส่วนรุ่ยอานถูกสวีฉางหลินอุ้มหมุนไปท่ามกลางอากาศ

โจวกุ้ยหลานอ้าปากหาวแล้วเข้าไปดึงรุ่ยอานเอาไว้ ถามว่าจะไปอาบน้ำได้หรือยัง เสี่ยวรุ่ยอานก็ยังคงส่ายหน้า

“สวีฉางหลิน ประเดี๋ยวเจ้าอาบน้ำให้พวกเขาทั้งสองด้วย นำเสื้อผ้าใส่ไว้ในตะกร้า พรุ่งนี้เช้าข้าจะซักเอง”

โจวกุ้ยหลานกล่าวจบก็เดินไปที่เตียง

นางง่วงจนทนมิไหวแล้ว อยากจะรีบเข้านอนสักที มิเช่นนั้นเกรงว่าพรุ่งนี้เช้าคงจะลุกมิไหว