นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 372

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา ตอนที่ 372 ไป๋เซียนเซิงเป็นคนที่คิดการใหญ่จริง ๆ

แต่สุดท้าย ก็ยอมแพ้

“หากข้าใช้เงินซื้อร้านเจ้ามาล่ะ” ราวกับไป๋ยี่เฉินไม่สนใจความพูดอึก ๆ อัก ๆ ของนาง แล้วพูดต่อบท

นี่เป็นเรื่องที่เกินความคาดหมายของโจวกุ้ยหลาน

แต่หลังจากได้ใคร่ครวญ หากเขาคิดจะซื้อหุ้นของนางจริง ๆ ไป๋ยี่เซวียนได้รับเงินเท่าใด เขาก็ได้รับเงินเท่านั้น ไป๋ยี่เซวียนก็จะสู้เขาไม่ได้ตลอดไป

โจวกุ้ยหลานปรบมือให้เขาอย่างเงียบ ๆ จากก้นบึ้งของหัวใจ บุคคลที่ยอดเยี่ยมเยี่ยงนี้ ถึงจะเป็นนักธุรกิจตัวจริงที่สร้างรายได้ได้

“ข้าคิดไม่ถึงว่าไป๋เซียนเซิงจะพูดขวานผ่าซากเช่นนี้” โจวกุ้ยหลานตอบไม่ตรงกับคำถาม

ไป๋ยี่เฉินก็ไม่ได้สนใจ น้ำเสียงของเขายังคงเย่อหยิ่ง “ข้าคุยเรื่องการค้า จะมุ่งตรงไปที่ประเด็นเสมอ ไม่ชอบพูดอ้อมค้อม”

ยอดเยี่ยม คนผู้นี้ยอดเยี่ยมจริง ๆ เพียงแค่กล่าวออกมาก็ขึ้นคุมสถานการณ์

โจวกุ้ยหลานประเมินความสามารถเขาเพิ่มขึ้นอีกสองส่วน “ไป๋เซียนเซิงเป็นคนที่คิดการใหญ่จริง ๆ”

ไป๋ยี่เฉินก็ไม่ได้ต่อหัวข้อสนทนานี้กับนางต่อ แต่หยิบตั๋วเงินหนึ่งใบออกมาจากหน้าอกของตัวเอง วางลงบนโต๊ะ แล้วค่อยๆ ยื่นไปตรงหน้าโจวกุ้ยหลาน

“ไป๋เซียนเซิง ตั๋วเงินซื้อการค้าข้าไม่ได้” โจวกุ้ยหลานส่ายหน้า ไม่แม้แต่จะเหลือบตามองตั๋วเงินใบนั้น

“เจ้าทำการค้าไม่ใช่ว่าเพื่อหาเงินหรือ ตอนนี้ข้าให้เจ้าหนึ่งแสนตำลึง ซื้อหุ้นส่วนร้านเจ้าจากเจ้า เจ้าจะมีกินมีใช้ไปตลอดชีวิต ไม่ดีกว่าหรือ”

หนึ่งแสนตำลึง！

ใจโจวกุ้ยหลานกระตุกหลายครั้ง

ทั้งชีวิตนี้นางไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้!

ไม่มีใครรู้ว่า นางต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนในการบังคับตัวเองไม่ให้หันศีรษะไปมองตั๋วเงินใบนั้น

หากนี้อยู่ในสมัยปัจจุบัน นั้นคงจะเป็นหลายสิบล้าน!

มือโจวกุ้ยหลานวางไว้ใต้โต๊ะ จับต้นขาของตัวเองอย่างดุดัน ใช้ความเจ็บปวดทำให้นางได้สติ

ไม่ว่าคนยากจนในวัยกลางคนผู้ใดล้วนไม่อาจควบคุมตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้าเงินจำนวนมากขนาดนี้ได้ ใช่ไหม

เพราะงั้น…หากนางขายร้านไปจริง ๆ คงไม่นับว่าไม่ได้ประสบความสำเร็จใช่ไหม

“เถ้าแก่โจว มันไม่ง่ายเลยที่จะได้เงินหนึ่งแสนตำลึงจากการทำการค้า หากเจ้ารับไปแล้ว ทั้งชีวิตจะมีกินมีใช้ไปตลอด ทำไมไม่ปล่อยใจตัวเองให้สบายบ้างล่ะ”

ไป๋ยี่เฉินเก็บมือกลับมา เอนกายไปด้านหลัง สีหน้าซ่อนร่องรอยดูหมิ่นเอาไว้

แรงกดบนมือของโจวกุ้ยหลานหนักขึ้น ความเจ็บปวดทำให้นางได้สติมากขึ้น หากไป๋ยี่เฉินไม่ได้อยู่ด้านข้าง นางคงลุกขึ้นมาดูว่าต้นขาตัวเองถูกนางหยิกจนช้ำม่วงไปแล้วใช่หรือไม่เป็นแน่

ผลของการโหดร้ายต่อตัวเองนั้น เป็นปกติเพื่อที่จะทำให้นางไม่ได้มีกิริยาที่ไม่เหมาะสมต่อหน้าคนภายนอก

“แต่ข้าชอบวิถีที่ต่อสู้ดิ้นรนยิ่งกว่า ทรัพย์สินเริ่มต้นจากศูนย์จนมีได้ ค่อย ๆ ต่อสู้ ค่อย ๆ สั่งสม ความสุขเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่ได้มาโดยโชคลาภ”

ขณะโจวกุ้ยหลานพูด ก็พยักหน้าให้เขาทีหนึ่ง

ไป๋ยี่เฉินประหลาดใจ ก้มหน้าเหลือบมองตั๋วเงินที่วางอยู่บนโต๊ะใบนั้น จากนั้นมองโจวกุ้ยหลานที่ไม่ได้รับผลกระทบจากภายนอกสักนิด

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็หยิบตั๋วเงินออกมาจากกระเป๋าอีกครั้ง โจวกุ้ยหลานเพิ่มแรงหยิกตัวเองขึ้นอีก

เห็นนางยังไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ เขากัดฟัน หยิบตั๋วเงินหนึ่งแสนตำลึงออกมาจากหน้าอกตัวเองอีกครั้ง

ปัดเลขให้กลม ๆ ก็เป็นหนึ่งร้อยล้าน！

โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าเนื้อของตนคงถูกตัวเองดึงออกมาแล้ว

ทั้งชาติก่อนและชีวิตนี้ นางไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาก่อน!

ไป๋ยี่เฉินเห็นสีหน้านางไม่เปลี่ยนแปลงสักนิด จึงมีความโกรธพลุ่งพล่านในใจ “เถ้าแก่โจว เงินเหล่านี้ เพียงพอที่จะซื้อร้านของพวกเจ้าเช่นนี้สิบร้านแล้ว”

เพราะงั้นอย่าคิดได้คืบจะเอาศอก！

โจวกุ้ยหลานอยากพยักหน้าพูดว่าใช่แล้ว การค้าเช่นนี้ข้าไม่ทำก็เสียหายแย่แล้ว！

ใครมาจะเข้าใจ ความเจ็บปวดในก้นบึ้งหัวใจนางเล่า