นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 373

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา ตอนที่373 รีไซเคิลกระป๋องโค้ก？

หลังจากอยู่ด้วยกันไม่ถึงสองวัน ก็ต้องแยกจากกันอีกครั้ง โจวกุ้ยหลานอาลัยอาวรณ์ สองมือกอดหลังเขาไว้แน่น

“เจ้าต้องระวังนะ”

“อืม”

“ช่วยข้าปกป้องพวกท่านแม่ข้าด้วย”

“อืม”

สวีฉางหลินตอบอย่างเชื่อฟังอีกครั้ง เมื่อคืนนางเรียกหาแม่อยู่หลายครา เขารู้ว่านางกำลังเป็นห่วงเหล่าไท่ไท่

“ภรรยา จะกลับบ้านเร็วไหม” สวีฉางหลินกระซิบข้างหูโจวกุ้ยหลาน

โจวกุ้ยหลานตอบรับ ไปหาคนมาลงกลอนประตูด้านหลัง จากนั้นนางก็ตามสวีฉางหลินกลับบ้านไป

แสงจันทร์ส่องเงาร่างของทั้งสองให้ยืดยาวขึ้น ลมหนาวก็พัดใบไม้เหลืองที่เหี่ยวแห้งล่องลอย หมุนคว้างในอากาศแล้วตกลงสู่พื้น พวกเขาเหยียบลงไป ก็ส่งเสียงดัง “กรอบแกรบ”

“เจ้าต้องกลับจวนหู้กั๋วกงไปเอาเสื้อผ้ามาด้วยหรือไม่ ในบ้านพวกเราไม่มีเสื้อผ้าเจ้าสักชุดเลย” โจวกุ้ยหลานดมกลิ่น แล้วพูด

สวีฉางหลินหันศีรษะไป เอื้อมมือไปสัมผัสที่ปลายจมูกของนาง เย็นจริง ๆ ด้วย

เขาเอื้อมมือไป ดึงนางเข้าไปในอ้อมอก อาศัยอุณหภูมิของตัวเองทำให้นางอบอุ่น

ถูกเขาดึงเข้าไปในอ้อมอกกะทันหัน โจวกุ้ยหลานมึนงงเล็กน้อย รอจนนางได้สติกลับคืนมา ก็อดไม่ได้จะตบเขาเบา ๆ “อย่างนี้แล้วพวกเราจะเดินอย่างไรเล่า”

“งั้นข้าแบกเจ้า” สวีฉางหลินปล่อยโจวกุ้ยหลาน เดินมาตรงหน้านาง ย่อตัวลง

ดวงหน้าเล็กของโจวกุ้ยหลานแดงระเรื่อ มุมปากอดยกขึ้นไม่ได้ นางก็ไม่ได้บ่ายเบี่ยง ยื่นมือไปโอบรอบคนสวีฉางหลิน เอนทั้งร่างไปไว้บนกายสวีฉางหลิน

มือข้างหนึ่งสวีฉางหลินจับสะโพกของนางไว้ ส่วนอีกข้างไว้บนข้อพับขาของนาง ยืนตัวตรง แล้วแบกนางขึ้นมา

“เสื้อผ้าสั่งคนรับใช้ส่งมาให้แล้ว” สวีฉางหลินค่อย ๆ เดินกลับบ้าน

โจวกุ้ยหลานพยักหน้า เอาหน้าแนบบนหลังเขา ซึมซับความอบอุ่นของเขา

ระหว่างทาง ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรเลย

พอถึงบ้าน โจวกุ้ยหลานกับสวีฉางหลินอาบน้ำเสร็จ นอนลงบนเตียง นางซุกเข้าไปในอ้อมอกขา นอนหลับอย่างผ่อนคลาย

สวีฉางหลินไม่ได้ทำตัวมือไม้อยู่ไม่สุขเหมือนเคย โอบกอดภรรยาตัวเองอย่างเชื่อฟัง แล้วหลับตาลง

เด็กสองคนข้าง ๆ หลับสนิทไปนานแล้ว โจวกุ้ยหลานจับเล่นนิ้วมือของเขา

สวีฉางหลินกอดนางแน่น ส่งเสียงแหบแห้ง “คลอดลูกสาวให้ข้าสักคนได้ไหม”

“นั่นขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว” โจวกุ้ยหลานเงยหน้าขึ้น มองเขา

ขณะที่สวีฉางหลินกำลังจะพลิกกาย ก็ถูกโจวกุ้ยหลานผลักเบา ๆ “พรุ่งนี้เจ้าจะต้องไปแล้ว ควรพักผ่อนให้เพียงพอนะ”

แม้ว่าเขาจะอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย แต่สวีฉางหลินก็ควบคุมตัวเองเอาไว้

ด้วยไม่พอใจจึงจับมือนางมาประทับจูบที่ปาก จากนั้นกอดนางแล้วหลับตาถึง

โจวกุ้ยหลานเงยหน้าขึ้น มองเห็นคางกลมมนของเขา นางก็รู้สึกอยากพุ่งไปสัมผัส แต่นางไม่กล้ายั่วเขาในตอนนี้ จึงหลับตาลง

หลังจากที่ฝันเรื่องนั้นตั้งแต่เมื่อคืนวาน ก็เป็นห่วงพวกเหล่าไท่ไท่ในใจนางเสมอ เพียงแต่ไม่อยากกดดันสวีฉางหลิน เลยไม่พูดมาตลอด คิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นผู้บัญชาการทัพไปแล้ว

นางอ้าปาก คิดจะขอบคุณเขา เมื่อคำพูดมาถึงปาก นางกลับกลืนมันกลับเข้าไป

นางขยับตัวในอ้อมอกเขา หาตำแหน่งที่สบายแล้วหลับตานอน

ก่อนรุ่งสางของวันถัดมา นางก็ตื่นนอน ไปยุ่งอยู่ในครัว ทำอาหารเช้าร้อน ๆ ให้สวีฉางหลินกิน แล้วเติมน้ำร้อนในโถให้เขา และทำเซาปิ่งให้เขาหลายชิ้น ให้เขากินระหว่างทาง

ทั้งสองอาลัยอาวรณ์ สวีฉางหลินเห็นว่าถึงเวลาแล้ว จึงจากไป