นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 386

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 386 คืนวันส่งท้ายปีเก่า

เพียงแต่เรื่องนี้นางก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง นางก็เลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

ในชั่วพริบตา ก็เป็นวันที่ยี่สิบสี่เดือนสิบสองแล้ว โจ้วกุ้ยหลานได้ปรึกษาหารือกับไป๋ยี่เซวียน ว่านับตั้งแต่วันนี้ไป ทุกๆ คนจะต้องหยุดพักผ่อน

เมื่อมีเวลาว่างเช่นนี้ โจวกุ้ยหลานจึงทำไส้กรอกอยู่ที่บ้าน และทำเนื้อรมควันต่างๆ อีกทั้งยังจัดซื้อข้าวของวันปีใหม่อีกด้วย

เมิ่งเจียงก็ลาหยุดวันปีใหม่แล้วเช่นกัน คนที่อยู่ใกล้ต่างกลับบ้านไปเตรียมฉลองวันปีใหม่ ส่วนคนบ้านไกล ก็อยู่ต่อ และช่วยโกวจุ้ยหลานทำสิ่งเหล่านี้

ในทุกๆ วัน โจวกุ้ยหลานก็จะยุ่งจนหัวหมุน

อาจารย์ก็ไม่หยุดเช่นกัน ช่วยโจวกุ้ยหลานทำสิ่งเหล่านี้อย่างคล่องแคล่วชำนาญ

เมื่อถึงวันที่สามสิบ โจวกุ้ยหลานก็พาคนกลุ่มนี้ไปห่อเกี๊ยว และหลังจากทานมื้อส่งท้ายปีเก่ากันจนอิ่มแล้ว ทุกคนก็มานั่งล้อมรอบเตาไฟเพื่อส่งท้ายปีเก่ากัน

จนกระทั่งมืดลงเด็กทั้งสองคนก็ทนต่อไปไม่ไหว โจวกุ้ยหลานจึงอุ้มพวกเขาไปนอน และเมื่อกลับมา ถาดในมือยังมีของมาเพิ่มเติมอีกมากมาย

“พวกเจ้ากินสักหน่อยสิ” โจวกุ้ยหลานนำถาดยื่นให้คนทั้งสอง คนเหล่านั้นก็ไม่ได้เกรงใจ ต่างจับเมล็ดแตงโมกันคนละกำมือ

เมื่อถึงอาจารย์ อาจารย์กลับวางตั๋วเงินลงบนถาดหนึ่งใบ

โจวกุ้ยหลานเหลือบมองเขา เมื่อเห็นว่าเขาไม่มองนาง ก็อดยิ้มไม่ได้ : “ข้าไม่ได้ขาดเงิน เจ้าเอาคืนไปเถอะ”

“อั่งเปาสำหรับเจ้า” อาจารย์กล่าวด้วยความเขิน

โจวกุ้ยหลานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา รับถาดกลับมาทันที จากนั้นก็หยิบตั๋วเงินใบนั้นจากในถาดขึ้นมา มันคือหนึ่งหนึ่งร้อยตำลึงพอดี

ดูเหมือนว่า นี่คือเงินรางวัลในการแข่งขันครั้งนั้น เพียงแต่คาดไม่ถึงว่าอาจารย์จะเก็บเอาไว้นานขนาดนี้ และมอบมันให้นางในคืนนี้

“ในเมื่ออาจารย์มอบให้ เช่นนั้นข้าก็ต้องขอบคุณอาจารย์ด้วย”

โจวกุ้ยหลานกล่าวพร้อมยิ้มตาหยี

เห็นนางรับไป อาจารย์ก็รู้สึกโล่งอก

เมิ่งเจียงอดไม่ได้ที่จะกล่าวเสริมว่า : “ป้ากุ้ยหลาน ท่านอย่าคิดว่ามันน้อยไปเลยนะ ปีหน้า พวกเราจะพยายามทำงาน เพื่อตอบแทนท่านอย่างแน่นอน”

“ปีหน้ารอให้พวกเจ้าไปสอบผ่านที่การจัดสอบคัดเลือกช่วงสันต์ ถึงเวลานั้นก็รับผิดชอบตนเองให้ดี ก็ถือว่าเป็นการตอบแทนข้าแล้ว” โจวกุ้ยหลานส่ายหัว

เมื่อไม่กี่วันก่อน นางได้รับคนเหล่านี้มาช่วยงานในร้าน และพวกเขาก็ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนด้วย

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงรู้สึกว่าติดหนี้นางอยู่

ด้วยความตั้งใจนี้ นางก็รู้สึกว่าการทุ่มเทของนางนั้นมีความหมาย

“แน่นอน!”

อีกคนที่ชื่อเสิ่นชงตอบกลับอย่างมีความสุข

“นี่คือหน้าที่ของปัญญาชน ไม่สามารถถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณได้ ในอนาคตหากพวกเขามีรายได้ จะต้องจ่ายค่าปัจจัยและค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันในตอนนี้คืนเจ้าอย่างแน่นอน”

อาจารย์กล่าว

โจวกุ้ยหลานหัวเราะ แล้วก็ไม่ได้ตอบรับ

เวลานี้ อาจารย์กำลังสอนลูกศิษย์ของเขาว่าจะต้องปฏิบัติตนอย่างไร นางพูดแทรกขึ้นมามันจะไม่เป็นการดี

คนเหล่านั้นก็พยักหน้าตาม เพื่อตอบรับ

คุยเรื่อยเปื่อยกันสองประโยค คนเหล่านั้นก็เอ่ยถึงเรื่องของสำนักบัณฑิตไป๋ลู่ ดูเหมือนว่าเห้อเฟิงจะเสียสติไปแล้ว เขาถูกสำนักบัณฑิตส่งกลับมาบ้านเมื่อไม่กี่วันก่อน

“เพียงแต่ว่าข้าเป็นคนชนะเขานะ เหตุใดถึงปลงไม่ตกเช่นนี้ล่ะ? แพ้ชนะไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องปกติหรอกหรือ?”

โจวกุ้ยหลานก็จนใจเล็กน้อย

ถึงแม่ว่านางจะไม่ค่อยชอบเห้อเฟิงนัก แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเลย

เมิ่งเจียงอ้าปาก และยังคงปิดปากไป

นางปราบปรามคนมามาก! จริงๆ แล้วก็เหมือนกับภูเขาสูงลูกหนึ่ง เมื่อคนเห็นจึงทำให้อยากจะข้ามมันโดยไม่ได้ตั้งใจ

“บางทีอาจจะ ก็ไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้หรอก” จ้าวจงตี้ตอบกลับ

“ถ้าไม่ใช่ว่าวันนั้นพวกเจ้าท้องเสียกัน ข้าก็จะไม่ออกไปหรอก ต้องโทษเขานั่นแหละกรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมคืนสนอง”

โจวกุ้ยหลานพูดคำนี้จบ เมิ่งเจียงอดไม่ได้ที่จะถามว่า : “กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมคืนสนองคืออะไรหรือ?”

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้พวกเขาคิดเรื่องนี้อยู่ในใจ เพื่อให้พวกเขาเตรียมป้องกันมากขึ้นเล็กน้อย โจวกุ้ยหลานจึงนำเรื่องที่ตนเองพบเจอมาบอกกล่าว