นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 385

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 385 การแข่งขัน 8

เวลาผ่านไปทีละนิดๆ เมื่อธูปมอดดับลง พิธีกรก็ตะโกนว่าหมดเวลา และไปดูคำตอบของทางด้านสำนักบัณฑิตไป๋ลู่ จึงพบว่าทุกคนยังคำนวณไม่เสร็จ

“หัวข้อนี้ไม่สามารถคำนวณออกมาได้ภายในเวลาธูปครึ่งดอก! เจ้าจงใจ!” เห้อเฟิงโมโหจนสีหน้าซีดเผือด

โจวกุ้ยหลานพยักหน้า: “ข้าก็ต้องจงใจสิ นี่คือการแข่งขัน หากไม่อยากชนะแล้วจะมาแข่งทำไมล่ะ?”

คำพูดนี้ทำให้เห้อเฟิงและคนอื่นๆ หน้าแดงก่ำ เห้อเฟิงในเวลานี้รู้สึกเพียงว่าตนเองถูกคนตบหน้าอย่างแรงต่อหน้าผู้คน

ความรู้สึกอัปยศอดสู ความอับอายขายหน้าทุกอย่างที่ทำให้คนรับไม่ได้พรั่งพรูขึ้นมาในหัว

ความสติสัมปชัญญะสุดท้ายก็ระงับเขาเอาไว้ ไม่ให้เขาทำเรื่องที่เสียศักดิ์ศรีออกมา

กระทั่งอาจารย์ของสำนักบัณฑิตไป๋ลู่ เวลานี้ก็โมโหจนตบเก้าอี้อย่างแรง

“พิธีกร อาจารย์ทุกท่าน พวกเขาไม่สามารถตอบได้ นี่ถือว่าข้าชนะหรือไม่?” โจวกุ้ยหลานลุกขึ้นยืน แล้วกล่าวถามทุกคน

พิธีกรคนนั้นรู้สึกว่าความรู้ความเข้าใจทุกอย่างถูกทำลายลง เขาทำได้เพียงหันหน้ากลับไปอย่างงุนงง แล้วใช้สายตามองไปยังอาจารย์หลายท่านที่อยู่ด้านหลัง

อาจารย์เหล่านั้นก็มองหน้ากัน ในที่สุดก็พยักหน้าอย่างยากลำบาก

ในแววตาที่ทึ่มทื่อของทุกคน ในที่สุดพิธีกรก็ประกาศว่า: “สำนักบัณฑิตหนานซาน…….เป็นผู้ชนะ!”

โจวกุ้ยหลานลุกขึ้น แล้วพาเด็กทั้งสองลุกขึ้นยืน แล้วเดินมายังสำนักบัณฑิตหนานซานภายใต้การจ้องมองของทุกคน หยุดนิ่ง แล้วกล่าวกับอาจารย์ว่า: “อาจารย์ เจ้าติดหนี้บุญคุณข้า”

เมื่อพูดจบ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

บางครั้งความรู้สึกที่ได้ทำเรื่องดีๆ มันช่างดีจริงๆ …….

“ป้ากุ้ยหลาน! เจ้าชนะแล้ว!” จ้าวจงตี้ตะโกนด้วยความตื่นเต้น

เสียงนี้ ทำให้ผู้คนโดยรอบต่างก็ตกใจ สำนักบัณฑิตหนานซานคนอื่นๆ ก็เข้ามารายล้อมโจวกุ้ยหลาน และพูดจ้อกแจ้กจอแจด้วยความดีใจ

เมื่อเทียบกับทางด้านนั้นที่ครึกครื้นรื่นเริง ทางด้านของสำนักบัณฑิตไป๋ลู่ก็เงียบสงบอย่างมาก

เห้อเฟิงกำลังสั่นสะท้านไปทั้งตัว เขาคิดแล้วไม่เข้าใจว่า เขาที่อ่านเรียนอย่างหนัก เพราะเหตุใดถึงพ่ายแพ้ผู้หญิงโง่เขลาไม่รู้หนังสือคนหนึ่งได้?”

“ข้านึกออกแล้ว! นางเป็นเถ้าแก่ของร้านไก่ทอดผิ่นเว่ย!”

ลูกศิษย์คนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ เห้อเฟิงตะโกนขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก

คนอื่นๆ ก็มองผ่านเข้าไปในฝูงชน ผู้หญิงคนนั้นกับเจ้าของร้านคนนั้นหลอมรวมขึ้นมาในความทรงจำ

รูม่านตาของเห้อเฟิงหดแคบลง ทันใด คลื่นแห่งความปีติยินดีก็พรั่งพรูขึ้นในใจ

เขาลุกออกจากที่นั่ง และเดินไปหาพิธีกรที่อยู่ด้านหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วคว้าเขาเอาไว้ และเขย่าตัวพิธีกรด้วยความรีบร้อนและคาดหวัง แล้วกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า: “นางไม่ใช่คนของสำนักบัณฑิตหนานซาน! นางไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นตัวแทนของสำนักบัณฑิตหนานซานแข่งขันกับพวกเรา! คือพวกข้าชนะ! พวกข้าชนะ!”

เหตุการณ์ไม่คาดคิดทางด้านนี้ดึงดูดความสนใจคนจำนวนไม่น้อย กระทั่งโจวกุ้ยหลานและคนอื่นๆ ก็ได้ยิน จึงหันกลับไปมอง

เห้อเฟิงไม่ได้รับคำตอบจากพิธีกร จึงปล่อยพิธีกรที่ถูกเขย่าแทบจะวิงเวียน แล้วพุ่งไปหาผู้ทรงคุณวุฒิและตะโกนด้วยความดีใจอย่างมากกับผู้ทรงคุณวุฒิสองสามคนว่า: “พวกเราชนะแล้ว! สำนักบัณฑิตไป๋ลู่ของพวกเราคือผู้ชนะคนสุดท้าย! พวกเจ้ารีบประกาศสิว่าพวกข้าชนะแล้ว!”

“บ้าไปแล้ว!”

“บ้าไปแล้วจริงๆ!”

คนโดยรอบไม่เคยเห็นเขาในสภาพเช่นนี้ คนจำนวนไม่น้อยจึงรู้สึกตกใจ

อาจารย์ของสำนักบัณฑิตไป๋ลู่ตะคอกใส่คนที่อยู่ข้างๆ ด้วยความโมโหว่า: “ยังไม่รีบลากเขาออกไปอีก?”

คนสองสามคนที่ยืนทึ่มทื่ออยู่เวลานี้จึงได้สติขึ้นมา และรีบเข้าไปดึงคน

เขาหันหน้ามองไปยังทางด้านของสำนักบัณฑิตหนานซาน บนใบหน้าเต็มไปด้วยการรับไม่ได้

ชั่วพริบตาในสถานที่ก็สับสนอลหม่านขึ้นมา โจวกุ้ยหลานกลัวว่าจะทำร้ายเด็กทั้งสอง จึงคุ้มกันเด็กและเดินออกไปข้างนอก

เมิ่งเจียงแบกอาจารย์ขึ้นหลัง แล้วรีบเดินตามไป

แต่อาจารย์ กำชับสั่งให้จ้าวจงตี้อยู่ที่นี่ แล้วจึงพาคนอื่นๆ ออกไป