นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 392

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 392 รอข้าอยู่ด้านนอกนะ

เหล่าไท่ไท่ผละจากอ้อมกอดของโจวกุ้ยหลาน แล้วกล่าวว่า“เจ้าดูสิ ข้าสบายดี! พี่ชายและพี่สาวของเจ้า พวกเขาก็สบายดี มา เจ้าไปทักทายพวกเขาหน่อย”

กล่าวพูดแล้ว เหล่าไท่ไท่ก็ดึงแขนโจวกุ้ยหลานไปทักทายคนที่กำลังจะลงรถม้า

ตอนนี้โจวกุ้ยหลานจะมีอารมณ์ที่ไหนกัน? พอรู้ว่าพวกเขาสบายดีไม่เป็นไร นางก็โล่งอก

โจวกุ้ยหลานดึงมือของเหล่าไท่ไท่ออก ไม่สนใจความแปลกใจของเหล่าไท่ไท่ นางไปดึงสวีฉางหลินมา แล้วกล่าวว่า“เร็วเข้า! เรียกคนของท่านมา มีเรื่องด่วน!”

สวีฉางหลินเห็นสายตาเป็นกังวลของนาง มือกอบกุมมือของนางไว้แน่น หันกลับไปกล่าวพูดกับเหล่าไท่ไท่ว่า“ท่านแม่ พวกท่านหาโรงเตี๊ยมแถบประตูพักก่อนนะขอรับ อีกประเดี๋ยวข้าจะให้คนมารับพวกท่าน”

กล่าวพูดจบ ไม่รอให้เหล่าไท่ไท่ตอบรับ เขาก็ดึงโจวกุ้ยหลานไปหลังรถม้า ให้คนขี่ม้าที่อยู่ด้านหลังเอาม้าให้เขา

เขากอดอุ้มโจวกุ้ยหลานขึ้นรถม้า โจวกุ้ยหลานนั่งยังไม่ดี เกือบจะหล่นลงมา นางคว้าชุดของสวีฉางหลินไว้ เพื่อไม่ให้ตนเองหล่นลงไป สวีฉางหลินเลยใช้มือข้างหนึ่งโอบนางไว้ในอ้อมแขน

ชั่วประเดี๋ยวเดียว ม้าก็วิ่งเข้าไปในเมือง

คนที่ขี่ม้าตามด้านหลังรถม้า วิ่งตามมาทางด้านนี้ โจวกุ้ยหลานมองดู นางคิดไม่ถึงว่าจะมีหลายคน

และเหล่าไท่ไท่ก็ยังมึนงงอยู่กับที่

เมื่อเห็นว่าพวกเขาไปไกลแล้ว ตัวเองยังยืน อยู่กับที่ นางใช้มือทั้งสองข้างตบขาใหญ่อยู่หลายครา อ้าปากกล่าวขึ้นก็ด่าว่า“เด็ก! อะไรกันนี่!”

เสียงตะคอกดังขึ้น ทำให้คนที่ผ่านไปๆมาๆต่างมองมา

โจวต้าไห่ลงรถม้ามาไม่ทันได้กล่าวทักทาย เลยกล่าวกับเหล่าไท่ไท่ว่า“ท่านแม่ พวกเราหาที่พักกันก่อนเถอะขอรับ พวกเด็กๆเหนื่อยกันหมดแล้ว”

“หา! หาโรงเตี๊ยมเอาเป็นห้องที่ดีที่สุด ให้เด็กคนนั้นมาจ่าย!”เหล่าไท่ตอบรับด้วยความโมโห จากนั้นเหล่าไท่ไท่ได้ขึ้นรถม้าภายใต้การประคองของโจวต้าไห่

เมื่อนึกถึงตัวเองถูกลูกสาวและลูกเขยทิ้งแบบนี้ นางก็โมโหขึ้นมา!

รอพวกเขาขึ้นรถม้าเรียบร้อยแล้ว คนขับรถม้าเลยได้ขับเคลื่อนรถม้าอีกครั้งเพื่อเข้าไปในเมือง

หลังจากพวกเขาเข้ามาในเมือง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของพวกโจวกุ้ยหลานแล้ว

โจวกุ้ยหลานอยู่ในอ้อมกอดของสวีฉางหลิน นางเล่าเรื่องของเสี่ยวรุ่ยอานกับเสี่ยวรุ่ยหนิงให้สวีฉางหลินฟังทั้งหมด

“สวีฉางหลิน แท้ที่จริงแล้วท่านมีคนที่อาฆาตอะไรท่าน แล้วจ้องจะเอาชีวิตท่าน?”

“คนที่อยากได้ชีวิตข้ามีมากมาย”สวีฉางหลินตอบอย่างราบเรียบ และกอดโจวกุ้ยหลานแนบแน่นขึ้น

การเดินทางนี้ ตั้งแต่เข้าเมืองก็ไม่มีใครขวางพวกเขาเลย

คนที่อยู่บนถนนเห็นม้าผ่านมา ต่างทยอยหลบหลีก ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ ความเร็วในการเดินทางของสวีฉางหลินก็ยังช้ากว่าตอนอยู่ด้านนอก

“อย่างนั้นพวกลูกๆจะทำอย่างไร? ถึงแม้จะเจอพวกเขา ข้าก็กลัวว่าพวกเขาคงต้องคิดหาวิธีจัดการกับลูกสองคนให้…..”

โจวกุ้ยหลานพูดถึงตรงนี้ ก็พูดต่อไปไม่ได้แล้ว

คำพูดไม่ดีเหล่านั้น นางไม่อยากเอาไปพูดถึงลูกของนางสองคนเลย

“ข้าไม่มีทางให้พวกเขาเป็นอะไรเด็ดขาด”

สวีฉางหลินกล่าวพูด แล้วฟาดแส้ลงไป ให้ม้าวิ่งเร็วยิ่งขึ้น

ทิศทางนี้ เป็นทิศทางไปที่จวนหู้กั๋วกง โจวกุ้ยหลานเกิดความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามออกมา

นางอิงแนบกายของสวีฉางหลิน สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของเขา หัวใจที่ว้าวุ่นก่อนหน้านี้ ตอนนี้สงบลงได้แล้ว

เมื่อนางอยู่ข้างกายของผู้ชายคนนี้ ราวกับว่าไม่ต้องหวาดกลัวทุกสิ่งอย่างเลย

ตอนม้ามาถึงจวนหู้กั๋วกง สวีฉางหลินรีบพลิกตัวลงจากม้า และพาโจวกุ้ยหลานลงมาด้วย เขาให้นางรออยู่ด้านหน้า ส่วนตัวเองเข้าไปด้านใน

คนที่รอเป็นเพื่อนของโจวกุ้ยหลาน คือผู้ชายหน้านิ่งหกคน

หลังจากประมาณหนึ่งชั่วยาม สวีฉางหลินกลับมา แล้วพาโจวกุ้ยหลานขึ้นม้าอีกครั้ง เขาก้มศีรษะ แล้วเอาคางเกยอยู่บนศีรษะของนาง“ตอนนี้ พาข้าไปหาสหายของเจ้าที่รู้สถานที่เถอะ”

โจวกุ้ยหลานรับรู้ได้ถึงแรงกดบนศีรษะ หัวใจเลยผ่อนคลายลงบ้าง