นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 393

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 393 เจ้าคิดว่าข้าจะตอบตกลงหรือไม่?

สวีฉางหลินเชิดคางพยักหน้าให้กับผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้าง ผู้ชายคนนั้นรีบพยักหน้า เพื่อแสดงออกให้รู้ว่าทราบแล้ว

คนอื่นปีนกำแพงเข้าไปกับสวีฉางหลิน และผู้ชายคนเมื่อกี้ พาโจวกุ้ยหลานไปหลบซ่อนอยู่ที่มืดอำพรางตัว ฟังเสียงบริเวณโดยรอบอย่างละเอียด

โจวกุ้ยหลานกำมือแน่น แม้ว่านี่จะเป็นอากาศหนาวเหน็บ นางก็รู้สึกว่าทั้งตัวร้อนระอุ

สวีฉางหลินที่เข้าไปด้านในเรือน เขาให้สัญญาณมือกับทุกคน คนพวกนั้นเข้าใจ เลยทยอยแยกย้ายกัน แต่ละคนไปหาในห้องที่ใกล้เคียง

เขามองบริเวณโดยรอบหนึ่งหน เห็นห้องหนึ่งอยู่ไม่ไกล เลยแฉลบเอียงตัว ลอยขึ้นไป จากนั้นเปิดกระเบื้องออก แล้วส่องดูด้านใน

ด้านในห้องยังมีแสงไฟ ตรงด้านล่าง มีโต๊ะหนึ่งตัว ด้านบนโต๊ะมีของกินเต็มไปหมด เด็กน้อยสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะ เอาอาหารยัดเข้าไปในปากทีละนิดๆ

สวีฉางหลินมองไปบริเวณโดยรอบ เห็นไม่มีคน เลยเคลื่อนย้ายกระเบื้องวางไว้ด้านข้าง หลังจากที่ดูว่าคนสามารถเข้าออกได้แล้ว เขาเลยกระโดดลงไป

เขาลงมาที่พื้นอย่างนิ่มนวล เงยหน้าขึ้นก็เห็นเด็กทั้งสองคนมองเขาอยู่

นิ้วมือปิดอยู่ที่ปาก เพื่อบอกให้เด็กทั้งสองคนรู้ว่าอย่าส่งเสียง ในปากของเด็กทั้งสองคนยังมีอาหารอยู่ เลยพากันพยักหน้า

สวีฉางหลินเดินไปหาเบาๆ แล้วอุ้มเด็กทั้งสองขึ้น

เด็กทั้งสองคนฉลาดหลักแหลมใช้มือข้างหนึ่งเกาะแขนของสวีฉางหลินไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างหนึ่งยังถือซาลาเปา

สวีฉางหลินเงยหน้ามองหลังคาบ้าน เขย่งปลายเท้าออกแรง กำลังจะกระโดด ประตูก็มีเสียงดัง“เอี๊ยด”ขึ้นมา

เขาหันไปมองดู ก็ได้เห็นผู้ชายสวมหน้ากากยืนอยู่ ด้านหลังของเขา มีคนใส่ชุดดำยืนอยู่กลุ่มหนึ่ง ล้อมรอบพวกเขาไว้ ปรากฏให้เห็นเพียงดวงตา ในมือทุกคนถือกระบี่ไว้ กลิ่นอายความต้องการสังหารแผ่ซ่านออกมา และพุ่งหันมาทางเขา

“นายพลสวี ในเมื่อมาแล้ว เหตุใดไม่นั่งดื่มเหล้าก่อนค่อยไปล่ะ?”ผู้ชายสวมหน้ากากฉีกยิ้มขึ้น น้ำเสียงแหบพร่า ฟังท่วงทำนองเสียงเมื่อก่อนไม่ออกเลย

“เป็นเขา! คนชั่วจับข้ากับท่านพี่มา!”เสี่ยวรุ่ยหนิง เห็นคนมา แก้มป่องบอกกับสวีฉางหลินด้วยความไม่พอใจ

คนชั่วผู้นี้ ไม่ให้พวกเขาเจอท่านแม่!

สวีฉางหลินเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ตามด้วยหันไปกล่าวกับผู้ชายสวมหน้ากากว่า“ไม่ต้องแล้ว”

ผู้ชายสวมหน้ากากคนนั้นยิ้มร้าย กล่าวว่า“นายพลสวี คนเหล่านี้ของข้าอยากจะรั้งท่านไว้นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ท่านอยากพาเด็กทั้งสองคนนี้ออกไปโดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บนั้น เกรงว่าก็ไม่ง่ายเช่นกัน”

คำกล่าวพูดนี้คือการข่มขู่อย่างชัดเจน

สวีฉางหลินหรี่ตา กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“พวกเจ้าก็มาลองดูกัน”

เมื่อกล่าวคำนี้จบ กลิ่นอายความเยือกเย็นบนตัวได้เพิ่มมากขึ้น

เด็กน้อยทั้งสองคนที่ถูกเขาอุ้มอยู่ ตอนนี้ภายในใจรู้สึกขนลุก เสี่ยวรุ่ยอานกอดแขนแน่น ส่วนเสี่ยวรุ่ยหนิงกลืนน้ำลาย เลยกัดซาลาเปาที่อยู่ในมือไปหนึ่งคำ พยายามออกแรงเคี้ยว

เมื่อหวาดกลัว กินเข้าไปก็ไม่กลัวแล้ว…..

รอยยิ้มมุมปากของผู้ชายสวมหน้ากากลดน้อยลง หลังจากนั้นชั่วประเดี๋ยวเดียว เขาก็ยิ้มเหมือนก่อน กล่าวพูดน้ำเสียงเหมือนที่ผ่านมาว่า“ไม่ทราบว่านายพลสวีสนใจขอทานที่หามาพวกนั้นหรือไม่? แล้วก็ องครักษ์ลับของท่านก็ไม่เอาไว้แล้วใช่หรือไม่?”

สวีฉางหลินหรี่ตามอง น้ำเสียงเย็นชากล่าวว่า“เจ้าข่มขู่ข้าหรือ?”

ผู้ชายสวมหน้ากากกล่าวว่า“มิกล้า ข้าเพียงแค่อยากจะทำการค้าหนึ่งกับนายพลสวีเอง”

“อะไร?”

ผู้ชายสวมหน้ากากหุบยิ้ม กล่าวว่า“เอาชีวิตของนายพลสวี มาแลกกับชีวิตคนเหล่านี้”

“เจ้าคิดว่าข้าจะตอบตกลงหรือไม่?”สวีฉางหลินย้อนถาม

ผู้ชายสวมหน้ากากส่ายหน้า กล่าวว่า“ข้าหวังอย่างนี้ แต่น่าเสียดายลิขิตครั้งนี้ไม่สามารถประสบความสำเร็จดังหวังแล้ว…..”

กล่าวพูดจบ ก็ทอดถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา

ตามด้วยกล่าวอย่างต่อเนื่องว่า“แต่การทำให้ลูกของนายพลสวีสองคนนั้นตาย มันถือว่าเป็นเรื่องง่าย ไม่เชื่อ นายพลสวีเงยหน้าขึ้นดูก็ได้นะ”