นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 394

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 394 คุณชายบอกให้พวกเราไปเลย

สวีฉางหลินหรี่ดวงตาเรียวยาว ความเยือกเย็นรอบกายเพิ่มมากยิ่งขึ้น

“เจ้าคิดว่า ข้าจะปล่อยของสำคัญที่อยู่ในมือเพื่อคนที่ไม่สำคัญพวกนี้หรือ?”

ผู้ชายสวมหน้ากากชะงักงัน น้ำเสียงผ่อนคลายกล่าวว่า“ถ้าเป็นคนอื่น อาจจะไม่ แต่นายพลสวีท่านไม่มีทางให้คนตายเพราะท่านหรอก จุดนี้ ข้านับถือนายพลสวี”

นายพลสวียิ้มอย่างเยือกเย็น โค้งเอว แล้วปล่อยเด็กน้อยสองคนเดิน

พอเท้าของเด็กทั้งสองคนติดพื้น จึงลืมตาขึ้น ก็เลยได้เห็นพ่อของพวกเขาล้วงมือเข้าไปในแขนของตัวเอง แล้วหยิบสมุดเล่มหนึ่งออกมา

ตอนที่สมุดเล่มนั้นปรากฎออกมา ผู้ชายสวมหน้ากากคนนั้นเกร็งไปทั้งตัว

ในเมื่อสวีฉางหลินเอาสมุดออกมา อย่างนั้นทุกอย่างถือเป็นเรื่องง่ายแล้ว……

เหมือนสวีฉางหลินไม่รู้สึกว่าบรรยากาศภายในห้องเปลี่ยนไป เขาฉีกหน้าปกออก ปรากฎให้เห็นตัวอักษรด้านใน

“ตอนนี้ กฎเกณฑ์ในการค้าขายแลกเปลี่ยนนี้ ข้าเป็นคนกำหนด”

ผู้ชายสวมหน้ากาก กล่าวว่า“กฎเกณฑ์อะไรหรือ?”

“เจ้าปล่อยคนหนึ่งออกไปอย่างปลอดภัย ข้าจะฉีกหนึ่งหน้า”

ผู้ชายสวมหน้ากากส่ายหน้า กล่าวว่า“นายพลสวี ท่านลืมว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้วหรือ ข้าสามารถสั่งให้คนฆ่าพวกท่านให้หมด ถึงเวลานั้นเอาสมุดนี้ไปก็จบแล้ว”

“อย่างนั้นเจ้าต้องลองดู”สวีฉางหลินตอบรับคำข่มขู่ทีละคำ

ผู้ชายสวมหน้ากากก้มหน้า ภายในใจรีบทำตัวให้สงบ

นับจากจำนวนคน ทางด้านพวกเขาถือมีอำนาจ แต่สวีฉางหลิน….เขากลัวว่าจะเอาไว้ไม่ได้ ถ้าปล่อยเขาออกไปจริงๆ พวกเขาทุกคนรวมถึงคนในสมุดจะต้องถูกฝังไปพร้อมกันด้วย

นึกถึงจุดมุ่งหมายของตัวเอง เขาเลยกล่าวขึ้นว่า“ได้”

สวีฉางหลินพยักหน้า กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“ชุดแรก สามคน”

กล่าวพูดแล้วก็ได้ฉีกกระดาษสามแผ่นหน้า

เขาส่งสายตาให้องครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้างคนหนึ่ง องครักษ์รับทราบ ยื่นมือออกไป หนีบเด็กทั้งสองคนไว้ใต้รักแร้ แล้วสาวเท้าออกไปด้านนอก

องครักษ์ที่อยู่ตรงประตูขวางไว้ไม่ให้เคลื่อนไหว ผู้ชายสวมหน้ากากโบกสะบัดมือ คนเหล่านั้นเลยหลบหลีก

องครักษ์แบกเด็กน้อยสองคนที่เงียบสงบไว้ และสาวเท้าเดินออกไปจากห้อง

รอคนจำนวนหนึ่งหายใจ ด้านนอกเงียบสงบไร้เสียงเคลื่อนไหว

ผู้ชายสวมหน้ากากมองสวีฉางหลินอีกครั้ง “นายพลสวี เชิญต่อได้เลย”

สวีฉางหลินไม่ได้ตอบ ภายในใจนับเวลาพอประมาณแล้ว เขาถึงได้พูดว่า“ครั้งนี้ ก็อีกสามคน”

กล่าวแล้ว ก็ฉีกอีกสามหน้า องครักษ์ที่อยู่ข้างกายรีบเคลื่อนไหว เดินไปทางประตู มือแต่ละข้างคว้าขอทานมาข้างละคน หมายจะเดินออกไป

ครั้งนี้องครักษ์ที่ดูแลเรือนไม่ได้ขวางทาง เอียงตัวให้พวกเขาออกไป

ครั้งถัดไป ผู้ชายสวมหน้ากากไม่ได้เร่งเร้าแล้ว ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว นายพลสวีคนนี้ต้องการรอเวลา รอจนเขาคิดว่าพวกเขาออกไปได้แล้ว

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เขาเร่งเร้าไปก็ไม่มีประโยชน์

ทางด้านนอก โจวกุ้ยหลานเห็นเด็กทั้งสองคนออกมา ก็ไม่ได้หลบซ่อนอีกต่อไป นางวิ่งออกมา มือโอบลูกน้อยทั้งสองเข้าสู้อ้อมอก

ร่างกายนุ่มนวลของเด็กทั้งสองคนอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนนาง ทำให้นางรู้สึกอบอุ่น ทำให้จิตใจของนางค่อยๆสงบลง

“ไม่เป็นไร พวกเจ้าไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่แล้ว…..”

ไม่ใช่แค่ปลอบใจลูกน้อยสองคน นี่ยังเป็นการปลอบใจตัวนางเองด้วย

“ท่านแม่ อานอานคิดถึงท่านแม่….”

เสี่ยวรุ่ยอานเป็นคนสุขุมตั้งแต่ไหนแต่ไร ตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมความกลัวของตัวเองได้เลย

เสี่ยวรุ่ยหนิงอยากจะเอ่ยปากพูด เขาสะอึกทำให้คำพูดทั้งหมดถูกกลืนกินไป เขาทำได้เพียงกอดท่านแม่ของเขาแน่นเพื่อไม่ให้กลัวมากขนาดนั้น