นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 395

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 395 กลับจวนหู้กั๋วกง

เดิมทีนางก็อ่อนล้าอยู่แล้ว ตอนนี้แบกเสี่ยวจิ่วอีก นางรู้สึกเหนื่อยจนไม่ไหว

ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างจำนวนหนึ่งค่อนข้างลำบากใจ

ถ้าหากว่าเป็นคนอื่น พวกเขาเข้าไปแบกแล้ว แต่นี่คือเสี่ยวจิ่ว เป็นผู้หญิงคนเดียวในหมู่ของพวกเขา…..

สายตาที่เสี่ยวซื่อ มองเสี่ยวจิ่วเต็มไปด้วยความกังวล และหางตามองเห็นความฝืนกลั้นของโจวกุ้ยหลาน เขากำกระบี่ที่อยู่ข้างเอวไว้แน่น คล้ายดั่งว่าปลุกความกล้าหาญ ในการดึงแขนของเสี่ยวจิ่วมา

เพราะการกระทำของเขา ทำให้ฝีเท้าของโจวกุ้ยหลานหยุดชะงักลง

“ข้าแบกเองขอรับ”

เสี่ยวซื่อกล่าวจบ เหมือนกับว่าเขาโล่งอก มืออีกข้างหนึ่งจับที่แขนของเสี่ยวจิ่ว คนทั้งคนยกได้เสี่ยวจิ่วออกมาจากด้านหลังของโจวกุ้ยหลาน

ตอนที่ทุกคนยังไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา เขาก็แบกเสี่ยวจิ่วไว้แล้ว

โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าตัวเองเบาสบาย หันกลับไปมองดู ก็เห็นเสี่ยวซื่อแบกเสี่ยวจิ่วเดินไปข้างหน้าแล้ว

นางรู้สึกชะงักอึ้ง ตามมาด้วยความโล่งใจ เลยรีบสาวเท้าก้าวเดินอย่างว่องไว

เสี่ยวจิ่วอยู่ในสภาวะสะลึมสะลือไม่ได้สติแล้ว ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง มีเสี่ยวซื่อตะบึงแบกนางตลอดทาง นางเลยผ่อนคลายสงบจิตใจ ปล่อยให้ความง่วงครอบงำนาง

คนกลุ่มหนึ่งมาถึงสถานที่ที่ผูกม้าไว้ก่อนหน้านี้ ก็ได้เห็นว่าม้าลดลงไปจำนวนหนึ่ง แสดงว่าพวกเขากลุ่มนั้นพากันไปแล้ว

พอมาถึงตรงนี้ โจวกุ้ยหลานหย่อนก้นนั่งลงบนพื้น

“รอพวกเขาอยู่ที่นี่กัน”

กล่าวพูดจบ ก็ได้เห็นคนตรวจตราเดินมา

พวกโจวกุ้ยหลานอำพรางตัว รอคนกลุ่มนั้นไปแล้ว ถึงได้โล่งอกกัน

ต่อให้คนกลุ่มนั้นกล้าหาญแค่ไหน ก็ไม่กล้าตามสังหารนายพลสวีของต้าเหลียงแคว้นเหลียงอยู่ที่เมืองหลวงอย่างเปิดเผยหรอก

เสี่ยวซื่อวางเสี่ยวจิ่วลงบนขั้นบันได แตะสัมผัสแขนของนางอย่างแผ่วเบา อยากจะเรียกนาง แต่เสี่ยวจิ่วไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยสักนิดหนึ่ง

คนจำนวนหนึ่งสีหน้าเคร่งเครียด พากันมองเสี่ยวจิ่ว

โจวกุ้ยหลานพยายามคลานลุกขึ้นมา จากนั้นเดินไปหาเสี่ยวจิ่ว เอื้อมมือไปสัมผัสบาดแผลของนาง ความอุ่นร้อนร้อนยังแผ่ซ่านออกมาด้านนอก

“เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้หรอก นางจะต้องห้ามเลือด!”โจวกุ้ยหลานเงยหน้ามองแต่ละคน

กล่าวจบ ตรงหน้าก็ปรากฏขวดเซรามิคอันหนึ่ง

โจวกุ้ยหลานเอื้อมมือไปรับ กำลังจะเริ่มกระทำ เสื้อชุดหนึ่งก็ได้มาปกคลุมอยู่บนร่างของเสี่ยวจิ่วแล้ว เมื่อมองตามมือไป ก็ได้เห็นเสี่ยวซื่อหมุนตัว หันหลังให้เสี่ยวจิ่ว

คนอื่นเหมือนเป็นสัญญาณรู้กัน แทบจะหันหลังกลับไปเวลาเดียวกันหมด

โจวกุ้ยหลานดึงเสื้อของเสี่ยวจิ่วอย่างระมัดระวัง ผ้าที่ถูกนางพันไว้ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน

นางค่อยๆดึงผ้าออกมาทีละนิด จากนั้นเปิดยาที่อยู่ในขวดเซรามิคออก เทผงที่อยู่ด้านในออกมา จากนั้นใช้มือกดแน่นที่ปากแผลของนางไว้

ตามด้วยหยิบเสื้อที่เป็นขนปุยฝ้าย เอามาปิดร่างของเสี่ยวจิ่วไว้

อาจเป็นเพราะความเจ็บ ถึงแม้เสี่ยวจิ่วจะไม่ได้สติ ท่าทางของนางก็ยังมีความทรมานอยู่

โจวกุ้ยหลานเอาศีรษะของนางวางไว้ที่อ้อมแขนของนาง ใช้มือโอบที่ไหล่ของนาง พยายามทำให้นางสบาย แต่ทว่าการกระทำบนมือไม่กล้าที่จะผ่อนปรนเลยแม้แต่น้อย

รอจนนางไม่รู้สึกว่าความร้อนระอุแผ่ซ่านออกมา โจวกุ้ยหลานจึงทอดถอนใจออกมาด้วยความโล่งใจ นางรีบพันแผลของนาง แล้วช่วยนางแต่งชุดให้เรียบร้อย

นางนั่งอยู่บนพื้น เป็นหมอนให้เสี่ยวจิ่วนอนอยู่บนขาของตนเอง

ในความเปล่าเปลี่ยวนอกเหนือจากทหารลาดตระเวน อย่างอื่นเป็นความเงียบสงบหมด

ความเงียบเช่นนี้ ถูกคนสองคนที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหันทำลายจนหมดสิ้น

ตอนที่ทุกคนเห็นสวีฉางหลินกับเสี่ยวปามา ถึงได้พากันโล่งใจ

สวีฉางหลินเดินมา เห็นเสี่ยวจิ่วที่สลบไสลอยู่

เขาหันไปมองทางเสี่ยวปา แล้วกล่าวว่า“เอานางขึ้นม้า กลับจวนหู้กั๋วกง”

เห็นสายตาอ้อนวอนหน้าสงสารของเด็กน้อยทั้งสองคน โจวกุ้ยหลานหักใจ เดินเข้าไปในห้อง

ที่นี่มีนางเป็นผู้หญิงคนเดียว ไม่ใช่นางเป็นคนดูแล ใครจะดูแล?

ถึงแม้ว่าสามปีก่อนหน้าจะคลุกคลีไม่กี่วัน แต่สุดท้ายนางก็เป็นคนที่ปกป้องโจวกุ้ยหลานไว้ถึงได้รับบาดเจ็บ

รอโจวกุ้ยหลานไปแล้ว สวีฉางหลินถึงได้ปล่อยเด็กน้อยทั้งสองคนลง

เด็กน้อยทั้งสองคนถอยหลังไปไม่กี่ก้าว ทำราวกับว่าไม่กล้าเข้าใกล้สวีฉางหลิน

ความหวาดกลัวแบบนี้ เพิ่มมากขึ้นในค่ำคืนนี้

เหมือนสวีฉางหลินดูออกว่าพวกเขากลัว เขาดึงเก้าอี้มานั่ง จากนั้นชี้ไปทางเก้าอี้ที่อยู่ด้านหลังเด็กน้อยทั้งสอง และกล่าวพูดกับพวกเขาว่า“ไปนั่งได้”

ตอนนี้เด็กน้อยทั้งสองคนจะกล้าต่อต้านที่ไหนกัน? เด็กน้อยทั้งสองคนปีนขึ้นไปนั่งเก้าอี้คนละตัวอย่างว่านอนสอนง่าย ก้มหน้าลงและไม่กล้าพูดต่อต้านตอบโต้

พ่อลูกสามคนนั่งตรงข้ามกัน ไม่มีใครพูดอะไรอยู่เป็นเวลานาน

เสี่ยวรุ่ยหนิงที่แต่ก่อนคึกคักร่าเริง ตอนนี้ก็ก้มหน้างุดๆ

“กลัวหรือ?”

สวีฉางหลินน้ำเสียงนุ่มนวล ถามเด็กน้อยสองคนที่นั่งขดเป็นก้อน

เสี่ยวรุ่ยอานเฉลียวฉลาด พยักหน้า

เสี่ยวรุ่ยหนิงก็พยักหน้าด้วยเช่นกัน

“พวกเจ้ามีลูกพี่ลูกน้องผู้ชายคนหนึ่ง ตอนอายุมากกว่าพวกเจ้าหนึ่งปี เขาออกสนามรบกับข้า ทุกวันที่เจอคือคนตาย”

น้ำเสียงสวีฉางหลินเย็นชา ไม่ได้มีความอ่อนโยน

“ตอนนี้สิ่งเขาต้องเผชิญน่ากลัวกว่าการรบ ต้องเจอการโจมตีทั้งเปิดเผยและแอบแฝง ตั้งแต่พวกเจ้าเกิดมา ก็กำหนดให้ต้องเจอสิ่งเหล่านี้แล้ว ในเมื่อวันนี้เจอแล้ว ก็จะต้องเรียนรู้การเผชิญหน้า”

“ท่านแม่……”