นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 396

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 396 เขาสามารถสังหารคนได้！

เสี่ยวรุ่ยหนิงเม้มริมฝีปากเล็ก น้ำเสียงมีความสั่นเครือแฝงมาด้วย

เสี่ยวรุ่ยอานที่อยู่ด้านข้างพอเข้าใจแบบสับสนมึนงงกับคำพูดของผู้ชายตรงหน้า แต่ยังไม่เข้าใจอะไรมากว่าสรุปแล้วหมายความว่ายังไง

“ข้าต้องการท่านแม่!”

เสี่ยวรุ่ยหนิงตะโกนก็ร้องไห้“ฮือ”ขึ้นมา ส่วนเสี่ยวรุ่ยอานก็ทำจมูกฟุดฟิด อยากจะร้องไห้ออกมาเหมือนกัน

เขาอยากอยู่ด้วยกันกับท่านแม่ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวมาก เขาสามารถสังหารคนได้!

เขาเงยหน้ามองสวีฉางหลิน เห็นผู้ชายตรงหน้าไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรกับพวกเขาเลย ความหวาดกลัวช่วงไม่กี่วันนี้ กับความสะเทือนใจของวันนี้ ก็ทำให้เขาไม่สามารถอดทนได้แล้ว จึงร้องไห้เสียงดังขึ้นมาพร้อมกับเสี่ยวรุ่ยหนิง

โจวกุ้ยหลานที่นั่งอยู่ข้างเตียงได้ยินเสียงร้องไห้ด้านนอก รู้สึกเจ็บแปลบหัวใจอย่างมาก นางอยากจะไปปลอบโยนลูกทั้งสองคน แต่เมื่อมองเสี่ยวจิ่วที่มีใบหน้าซีดเผือดนอนอยู่บนเตียง ฝีเท้าของนางหยุดชะงักลงทันที

นางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกลับไปนั่งลง

สวีฉางหลินอยู่ด้านนอก เขาไม่มีทางปล่อยให้ลูกสองคนเป็นอะไรไปหรอก นางเชื่อใจเขา

เมื่อตั้งสติแล้ว โจวกุ้ยหลานได้ถอดชุดด้านนอกของเสี่ยวจิ่วที่เปื้อนสกปรกออก แล้วทิ้งลงบนพื้น จากนั้นดึงพาห่มมาปกปิดเรือนร่างให้

เมื่อทำสิ่งเหล่านี้เรียบร้อยแล้ว นางได้ตะโกนถามด้านบนหลังคาว่า“มีคนอยู่หรือไม่?”

ด้านบนหลังคามีเสียงกระแทกดังมาเล็กน้อย นางเลยรู้ว่าตนเองเดาไม่ผิดแล้ว

“พวกเจ้าใครสะดวกเอาน้ำร้อนอ่างหนึ้งมาให้ข้าบ้าง แล้วก็เชิญหมอมาดูอาการด้วย”

เมื่อกล่าวพูดจบ ด้านบนมีเสียงดังขึ้นอีกเหมือนกับเสียงนิ้วเคาะกับกระเบื้อง

นางเอื้อมมือไปสัมผัสมือของเสี่ยวจิ่ว มันเย็นเฉียบเลย

นางมองไปบริเวณโดยรอบ ก็ได้เห็นด้านข้างมีกระถางเผาถ่านอยู่อันหนึ่ง

นางสาวเท้าเดินไป หยิบเทียนไขที่อยู่บนโต๊ะมา หยดขี้ผึ้งแล้วค่อยจุดไฟ จากนั้นเอากระถางเผาถ่านมาไว้ใกล้ๆกับเสี่ยวจิ่ว

นางช่วยเสี่ยวจิ่วเช็ดมือเช็ดเท้า เพราะอยากจะให้นางรู้สึกอุ่น

เสียงร้องไห้ด้านนอกค่อยๆลดลง และนางเหมือนได้ยินเสียงสะอึกของเด็กน้อยสองคน น่าจะร้องไห้เหนื่อยแล้ว

สวีฉางหลินเห็นเด็กน้อยสองคนร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่สีหน้าท่าทางยังคงเย็นชาเหมือนที่ผ่านมา

“ยังกลัวอยู่หรือไม่?”

เด็กทั้งสองคนมองเขาอย่างระมัดระวัง แล้วมองสบตากัน เคลื่อนไหวนิ้วหัวแม่มือของตัวเอง จากนั้นพยักหน้าหงึกๆ

กลัวมาโดยตลอด

สวีฉางหลินลุกขึ้นยืน เดินไปด้านหน้าโต๊ะ เทน้ำร้อนลงไปในจอกสองจอก แล้วยื่นให้กับเด็กน้อยทั้งสอง

เสี่ยวรุ่ยหนิงเงยหน้ามองเสี่ยวรุ่ยอาน เสี่ยวรุ่ยอานมองน้ำอุ่นที่มีกลิ่นอายความร้อนลอยออกมา จึงเงยหน้ามองสวีฉางหลินอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าทำไม เขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีทางทำร้ายพวกเขา

เขากัดเม้มริมฝีปาก ยื่นมือไปรับจอกน้ำมา และไม่สนใจน้ำหูน้ำตาของตนเองที่ไหลอยู่ ยกจอกน้ำขึ้นยกดื่ม

เพิ่งจะร้องไห้เสร็จร่างกายเย็นเฉียบอ่อนแอกันเลยทีเดียว เวลานี้เพิ่งจะรู้สึกดีขึ้น เหมือนกับว่ามีเรี่ยวแรงขึ้นมาแล้วเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าพี่ชายดื่ม เสี่ยวรุ่ยหนิงก็รับจอกน้ำมาจากมือของสวีฉางหลิน ดื่มน้ำเข้าไปเพียงน้อยนิด มือเท้าน้อยๆก็อุ่นขึ้น ไม่ได้รู้สึกทรมานเหมือนเมื่อครู่นี้แล้ว

เขาเงยหน้ามอง มองไปทางผู้ชายที่ก้มหน้ามองเขา สะอึกสะอื้นถามว่า”คนเหล่านั้น ตายหมดแล้วหรือขอรับ?”

“อืม ตายแล้ว”สวีฉางหลินตอบโดยไม่มีการปิดบังเลยแม้แต่น้อย

“ตายก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แล้วใช่หรือไม่? และก็พูดไม่ได้แล้วใช่ไหม?”เสี่ยวรุ่ยหนิงนึกถึงคนที่ตายห้องนั้น เลยถามอย่างต่อเนื่อง

สวีฉางหลินแววตาอ่อนโยนลง กล่าวว่า“ตายแล้ว ก็หายไปจากโลกใบนี้ ต่อไป จะไม่เจอคนแบบนี้อีกแล้ว”

เด็กทั้งสองคนยังไม่เข้าใจว่าตายคืออะไร แต่ก็รู้สึกกลัวคำนี้เข้ากระดูกเลย

นึกถึงศพที่นิ่งไม่เคลื่อนไหว แล้วยังมีเลือดอาบแดงฉาน พวกเขาก็รู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น

เมื่อดื่มน้ำที่อยู่ในจอกหมดแล้ว พวกเขามือสั่นระริกเอาจอกวางบนโต๊ะ