นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 397

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 397 ท่านอยากจะทอดทิ้งพวกเราจริงๆใช่หรือไม่？

ภายในใจโจวกุ้ยหลานสับสนวุ่นวายใจ ก้มหน้าก้มตาป้อนโจ๊กให้เสี่ยวจิ่วต่อ

แต่ครั้งนี้ เสี่ยวจิ่วอาเจียนออกมาหมด

นางรีบเช็ดเป็นพัลวัน เหลือบมองโจ๊กที่อยู่ในชาม ก็เดาได้เลยว่านางอิ่มแล้ว โจวกุ้ยหลานเช็ดปากให้นางเสร็จ แล้วเอาชามวางบนโต๊ะ จากนั้นจึงไปนั่งข้างกายสวีฉางหลิน

“เพราะฉะนั้นพวกเขาอายุน้อยแบบนี้ก็ต้องประสบพบเจอเรื่องเหล่านี้หรือ? หรือว่าข้าไม่ควรเอาพวกเขามาอยู่ข้างกายท่าน?”

โจวกุ้ยหลานรู้สึกเสียใจภายหลัง นางไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น คำพูดเมื่อครู่นี้ที่สวีฉางหลินพูดกับลูกสองคน นางอยู่ในห้องได้ยินหมดแล้ว

ถึงนางจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในสองวันนี้ได้ยาก แต่สวีฉางหลินอยู่ต่อหน้าลูกทั้งสองคน คิดไม่ถึงว่าจะไร้ความรู้สึกเช่นนี้

“ข้าไม่ได้อยากให้พวกเจ้ามาเมืองหลวง”และไม่อยากให้พวกเจ้าเข้ามาเกี่ยวข้อง

ประโยคด้านหลัง สวีฉางหลินไม่ได้พูดออกมา

โจวกุ้ยหลานมองสวีฉางหลานอย่างไม่อยากจะเชื่อ กล่าวว่า“เพราะฉะนั้นท่านหมายความว่า ตอนนั้นท่านอยากจะทอดทิ้งพวกข้าจริงๆใช่หรือไม่?”

สวีฉางหลินหรี่ตาลง กล่าวว่า“ข้าไม่ได้ทอดทิ้งพวกเจ้า”

เพียงแค่ไม่สามารถรู้จักยอมรับได้

“เช่นนั้นเหตุใดถึงกล่าวพูดเรื่องนี้กับข้า?เหตุใดจู่ๆก็ไม่ติดต่อข้า ทำให้อีกนิดเดียวข้าก็คิดว่าเกิดเรื่องกับท่าน?”

โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าเสียงในหัวสมองของนางล้วนเป็นเสียงร่ำไห้ของลูกสองคน นางรู้สึกว่าปวดหัวจะระเบิดแล้ว

เดิมทีความรู้สึกที่นางต้องการเขาอยู่ฝ่ายเดียว เมื่ออยู่ต่อหน้าลูกสองคนที่ร้องไห้คิดไม่ถึงว่าจะถูกทำลายเหลือไว้เพียงชิ้นเล็กๆ

“ขอโทษนะ”สวีฉางหลินอ้าปากกล่าวออกมา ตั้งแต่ต้นจนจบพูดออกมาได้เพียงแค่สามคำนี้

จู่ๆโจวกุ้ยหลานก็รู้สึกตลกมาก นางเลยหัวเราะออกมา

นางเกิดความรู้สึกว่าตนเองน่าสงสารขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด จนถึงตอนนี้นางไม่รู้อะไรสักอย่างเกี่ยวกับสวีฉางหลินเลย

อีกอย่างเวลาเขาทำอะไรก็ไม่ได้มีการปรึกษานาง ชอบให้นางคาดเดาเอง

“กุ้ยหลาน……”สวีฉางหลินมองสีหน้าท่าทางนาง ตนเองก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่ในหัวใจ

เขาเอื้อมมือมาแตะสัมผัสมือของโจวกุ้ยหลานที่วางอยู่บนโต๊ะ

เมื่อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นเขา โจวกุ้ยหลานอยากจะยิ้มออกมา นางยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา ยิ้มไปยิ้มมา น้ำตาก็ไหล

“สวีฉางหลิน ข้าพบว่าข้าไม่รู้จักและเข้าใจท่านเลยสักนิดหนึ่ง ตอนแรกนึกว่าท่านเป็นคนเฆ่าสัตว์คนหนึ่ง หลังจากนั้นรู้ว่าท่านเป็นลูกชายของ อัครมหาเสนาบดี และเป็นนายพลสวีที่มีชื่อเสียงโด่งดัง และตอนนี้ คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะอยู่ที่จวนหู้กั๋วกงด้วย…..”

โจวกุ้ยหลานส่ายหน้า กล่าวพูดว่า“ท่านไม่เคยเป็นคนมาพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้กับข้าเลย จนถึงตอนนี้ข้ากับลูกสองคนก็ยังไม่รู้เลยว่าถูกลากมาคลุกคลีกับเรื่องน่ากลัวอะไรอยู่ ท่านบอกข้าได้หรือไม่? บอกข้า ว่าสรุปแล้วสามีของข้าเป็นคนอย่างไร?”

เดิมทีนางไม่ใช่ไม่คิดเรื่องพวกนี้ แต่ไม่กล้าคิด

ทุกครั้งที่สงสัยสิ่งเหล่านี้ นางมักจะกดความคิดเหล่านี้ไว้ที่ก้นบึ้งหัวใจ

สวีฉางหลินขยับริมฝีปาก มองน้ำตาคลอเบ้าของโจวกุ้ยหลาน ความละอายใจค่อยๆกัดกินสติของเขาทีละนิดๆ

เป็นเวลานาน เขาถึงเอ่ยปากขึ้น เหมือนอยากจะกล่าวพูดอะไร แต่ทว่าลำคอกลับไร้เสียง เขากระแอมไอเล็กน้อย รู้สึกว่าลื่นคล่องคอแล้ว ถึงได้กล่าวขึ้นว่า“ขอโทษ ข้าเพียงแค่ไม่อยากให้พวกเจ้าเข้ามาพัวพัน”

“แต่ข้าเข้ามาแล้ว”โจวกุ้ยหลานฟังการใช้น้ำเสียงที่สงบใจเย็นของตนเอง กล่าวขึ้นว่า“ไม่เพียงแค่ข้ากับลูกทั้งสองคน ยังมีท่านแม่ของข้า ท่านพี่ของข้า ครอบครัวของข้าทุกคน”

สวีฉางหลินรู้สึกตกใจกับอารมณ์ในดวงตาของนาง น้ำหนักมือของเขาเพิ่มขึ้นโดยไม่รู้ตัว จนข้อมือเปลี่ยนเป็นซีดเผือด

เป็นเวลานาน เขาถึงได้กล่าวว่า”ตระกูลสวี บรรดาศักดิ์สืบทอดต่อกันมาเป็นชั้นๆ ตอนข้าพาเสี่ยวเทียนออกไป ลุงใหญ่เป็นเอิร์ล ขุนนางชั้นที่สาม ท่านพ่อของข้าเป็นอัครมหาเสนาบดี ลุงใหญ่ไม่มีบุตรชาย บรรดาศักดิ์เลยตกทอดมาให้ท่านพ่อของข้า”

“ช่างเป็นคนมีตำแหน่งสูงศักดิ์เสียจริงๆ”โจวกุ้ยหลานกล่าวออกมาอย่างราบเรียบ