นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 398

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 398 พบพ่อสามี

“ถ้าเอาสมุดเล่มนั้นออกมา ไม่ใช่ว่าสามารถกวาดล้างคนพวกนั้นได้หมดหรือ?”โจวกุ้ยหลานตะลึงงันกล่าวขึ้น

สวีฉางหลินพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่นางพูดขึ้น

โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าการโจมตีมันรุนแรงมาก

คนที่เมืองหยวนเหอมีตั้งมากมายหลายคนขาดอาหารการกิน รัฐบีบราษฎร์ให้กบฎ ผลสรุปราชสำนักยังไปปราบปรามอีก สังหารคนตั้งมากมาย สวีฉางหลินมีสมุดเล่มเดียว ก็สามารถทำให้พวกมอดเหล่านั้นราบคาบได้……

นึกถึงตรงนี้ โจวกุ้ยหลานเลยค่อนข้างโมโห

“เอาสมุดเล่มนั้นให้พวกเขาแล้ว พวกเขาไม่ใช่ว่าจะลอยนวลแล้วหรือ?”โจวกุ้ยหลานอดถามย้อนกลับไม่ได้

สวีฉางหลินก้มหน้าลง ครู่ใหญ่ๆ ได้กล่าวขึ้นว่า”สำหรับข้า พวกเจ้าสำคัญที่สุด”

โจวกุ้ยหลานดวงตาร้อนผ่าว

มิน่าล่ะทุกครั้งที่นางอยู่กับสวีฉางหลิน ก็อดที่จะอารมณ์แปรปรวนไม่ได้

ต่อให้การตัดสินใจนี้คนอื่นจะมองว่าโง่มาก แต่มันทำให้นางซาบซึ้งใจทุกครั้งร่ำไป

โจวกุ้ยหลานโผเข้าหาอ้อมแขนของสวีฉางหลิน ร้องไห้แทบเป็นแทบตายอยู่ในวงแขนเขา

สวีฉางหลินรู้สึกทำตัวไม่ถูก เขาทำได้เพียงกอดภรรยาของเขา ตบแผ่นหลังนางอย่างแผ่วเบา ปลอบประโลมนางอย่างเก้ๆกังๆว่า“อย่า…..อย่าร้องไห้เลย…..ข้ายังมีวิธีอื่น…..”

“ท่านนี่โง่จริงๆ!”โจวกุ้ยหลานร้องไห้ด่าออกมา

ถึงแม้จะไม่ได้เห็นกับตา นางรู้ว่าเขาทุ่มเทไปเท่าไหร่กว่าจะได้สมุดเล่มนี้มา

แต่ตอนนี้ล่ะ? คิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมให้คนอื่นแล้ว! ถ้าให้คนอื่นรู้ จะต้องด่าเขาว่าไม่รู้จักปล่อยสิ่งเล็กๆแล้วไปปกป้องสิ่งใหญ่ๆ?

สวีฉางหลินสัมผัสได้ถึงอารมณ์เศร้าสร้อยของภรรยา เลยทำได้เพียงโอบกอดนางไว้ ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เป็นเขาที่ทำผิดต่อนาง เป็นเขาที่คิดไม่รอบคอบ

โจวกุ้ยหลานระบายออกมาเต็มที่แล้ว ก็ใช้เสื้อของเขาเช็ดน้ำตาจนแห้ง สูดหายใจเข้าลึกๆนั่งตัวตรง ดวงตาแดงก่ำมองไปทางสวีฉางหลิน

“ท่านยังมีอะไรปิดปังข้าหรือไม่? พูดออกมาพร้อมกันเถอะ!”

สวีฉางหลินอ้าปาก หันกลับไปมองที่ประตูแวบหนึ่ง เป็นเวลานาน ถึงได้พูดข้างหูโจวกุ้ยหลานหนึ่งประโยค

พอได้ฟังคำนี้ โจวกุ้ยหลานปิดปากของตนเองแน่น มองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

หัวใจของนางเหมือนถูกลมพัด พัดจนมันวุ่นวายซวนเซ

โจวกุ้ยหลานกัดฟันกรอด เอาความกังวลและความหวาดกลัวกดไว้ที่ก้นบึ้งหัวใจ

มือทั้งสองข้างของสวีฉางหลินวางอยู่บนบ่าของนาง นัยน์ตาคู่นั้นจ้องมองด้วยแววตาเฝ้าคอย กล่าวว่า“เจ้ายินยอม….ที่จะลงนรกกับข้าหรือไม่?”

โจวกุ้ยหลานได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตนเอง มันเสียงดัง“ตุ๊บๆ”ตลอด

นอกจากปิดปากของตัวนางเอง และกัดฟันกรอด อย่างอื่นก็ทำอะไรไม่ได้เลย

นางยอมรับ สวีฉางหลินก่อนหน้านี้ปกป้องนาง ปกป้องลูกทั้งสองคน

แต่ตอนนี้…..

แต่ตอนนี้ เขากำลังลากทุกคนไปลงนรกพร้อมกับเขา

ไม่ได้รับคำตอบของโจวกุ้ยหลาน ก้นบึ้งหัวใจของสวีฉางหลินจะมีความรู้สึกผิดหวัง

เขาเบนสายตา มือกดลงที่ศีรษะของนาง กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า“เจ้ารีบพักผ่อนเถอะ”

โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าสมองของตัวเองสับสนวุ่นวาย อีกทั้งขาวโพลน คิดอะไรไม่ออกเลย

เป็นเวลานาน สวีฉางหลินได้ยืนขึ้น เดินออกไปทางด้านนอก

โจวกุ้ยหลานมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของเขาด้วยความมึนงง มองแล้วมันมีความรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างแปลกประหลาด

นางกลัว นางอยากจะกระโจนไปกอดเขา บอกกับเขาว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนางก็จะยืนอยู่ข้างเขา

แต่ทว่าร่างกายกลับไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ในสมองมีภาพของลูกทั้งสองเฉิดฉายมา บวกกับเหล่าไท่ไท่ โจวต้าซาน โจวต้าไห่…..