นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 76

หวังหยู่ชุนเห็นแล้วในใจโกรธโมโหอย่างมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้านังสารเลว ข้าคุยกับเจ้าอยู่ เจ้าเป็นใบ้หรือ? บ้านของเจ้าอยู่ดีกินดี แล้วให้หลานของเจ้าอดอยาก? ทำไมเจ้าถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้?”

คนแบบนี้ก่นด่าภรรยาของตน?

สวีฉางหลินหันไปมองดูหวังหยู่ชุนด้วยสายตาเยือกเย็น สายตานั่นราวกับมองดูคนตาย ความเยือกเย็นรอบตัวแผ่ซ่านไปหาหวังหยู่ชุน

ความเยือกเย็นนั้นทำให้หวังหยู่ชุนสั่นสะท้านไปทั้งตัว นางรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว ราวกับชีวิตของตนเองไม่อยู่ในกำมือของตนเองแล้ว

น่า.....น่ากลัวมากเลย....

หวังหยู่ชุนที่ตกตะลึง ยังมีลูกสามคน พวกเขาไม่เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้ ต่างตกอกตกใจหลบไปอยู่ด้านหลังหวังหยู่ชุน

โจวกุ้ยหลานวางถ้วยตะเกียบ พร้อมพูดกับสวีฉางหลินว่า “เอาล่ะ รีบทานเถอะ เดี๋ยวจะเย็นหมด”

สวีฉางหลินกะพริบตา เก็บอาการท่าทีนั้น ก้มหน้าทานน้ำแกงก้อนแป้งต่อ

ไม่ถูกกดดันแล้ว หวังหยู่ชุนค่อยแอบถอนหายใจ แต่ด้านหลังมีเหงื่อไหลแล้วไม่น้อย

ตอนนี้นางค่อยคิดขึ้นมาได้ถึงคำร่ำลือในหมู่บ้านก่อนหน้านี้ ที่บอกว่าในป่ามีคนแปลกประหลาดคนหนึ่ง น่าหวาดกลัวอย่างมาก พวกเขาต่างคิดว่าคนคนนั้นคือฆาตกรฆ่าคน

คิดได้เช่นนี้ หวังหยู่ชุนก็ไม่กล้าอยู่ต่อ รีบวิ่งออกไปข้างนอก เด็กหลายคนเห็นท่านแม่ของตนเองวิ่งหนีไปแล้ว ก็รีบวิ่งตามไป

เพียงครู่เดียว ภายในบ้านก็เหลือเพียงพวกเขาสามคนในครอบครัว

“ต่อไป เราจะต้องสร้างรั้วไว้รอบบ้าน คนอื่นจะได้ไม่มาวุ่นวายกับพวกเรา”โจวกุ้ยหลานดื่มน้ำแกงพร้อมพูดขึ้นบางๆ

ตั้งแต่เช้าวันนี้โจวชิวเซียงมาเห็นนางทำกับข้าวก็เริ่มเดือดร้อน พาหลี่ซิ่วยิงไปฟ้องถึงเหล่าไท่ไท่ ตอนนี้ทานข้าวเที่ยงก็ไม่ได้สงบสุข หวังหยู่ชุนพาลูกทั้งสามคนมาเดือดร้อนอีก

วุ่นวายจริงๆ

ดีที่มื้อกลางวันนางทำอาหารง่ายๆ ไม่อย่างนั้นพวกนางยิ่งเดือดร้อนแน่?

ยังไงสวีฉางหลินก็พูดว่า “ดี”เพราะเป็นความคิดของภรรยา

โจวกุ้ยหลานทานน้ำแกงก้อนแป้งในถ้วยตนเองจนหมด แล้วค่อยถามพวกเขาว่า “พวกเจ้าทานอิ่มไหม?”

เจ้าก้อนน้อยลูบท้องของตนเอง ใช้มือน้อยๆตบ พร้อมพูดขึ้นว่า “อิ่มแล้ว”

ในถ้วยชามใหญ่ตรงหน้ายังมีน้ำแกงก้อนแป้งอีกครึ่งหนึ่ง สวีฉางหลินเอื้อมมือไปยกมากิน

โจวกุ้ยหลานหันไปมองสวีฉางหลิน สวีฉางหลินก็พยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “อิ่มแล้ว”

“หากยังไม่อิ่ม ข้าจะไปทำมาอีก”โจวกุ้ยหลานหันไปมองสวีฉางหลิน

ถึงแม้จะยังไม่อิ่ม แต่เขาไม่อยากให้ภรรยาของตนเองเหนื่อย จึงก็พูดว่าอิ่มแล้ว

โจวกุ้ยหลานเก็บถ้วยชาม ล้างสะอาดแล้ว ทั้งบ้านจึงพากันไปนอนกลางวัน

ช่วงบ่ายไปดึงหญ้าในสวนผักพร้อมสวีฉางหลิน ปรากฏว่าประตูรั้วไม่ได้ปิด โจวกุ้ยหลานตกใจ รีบเดินไปดู เมื่อเข้าไปดูก็โกรธโมโหจนตาแดง

ผักกาดขาวในสวนทั้งหมดถูกคนถอนพร้อมราก ถูกคนเหยียบเละเทะไปหมด หัวไชเท้าถูกเหยียบละเอียดหมด กุ้ยช่ายจีนกับต้นหอมก็ถูกคนดึงออกมา โยนตากแดดไว้ด้านข้างจนเหี่ยวแห้งหมด

“นี่เป็นฝีมือใคร”โจวกุ้ยหลานโกรธโมโหจะแย่อยู่แล้ว

สวนผักนี้นางใช้เวลาดูแลเอาใจใส่อย่างมาก ยังมีสวีฉางหลินที่ลงแรงเอาใจใส่อยู่ไม่น้อย ตอนนี้กลับมีคนทำลายสวนผักของพวกเขาเสียหายหมดแล้ว

เห็นภรรยาของตนเองโกรธโมโหขนาดนี้ สวีฉางหลินโอบกอดไหล่ของนาง พร้อมพูดปลอบขึ้นว่า “อย่าโมโห เสียสุขภาพ”

“อย่าให้ข้าจับตัวได้ ไม่อย่างนั้นข้าจะทำจัดการมันแน่ๆ”โจวกุ้ยหลานโกรธโมโหจนเบิกตาโต พร้อมกัดฟันพูด