นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 88

ก่อนหน้านี้ต้องไปแบกน้ำมาดื่ม และเอาเสื้อผ้าเดินไปซักที่แม่น้ำเชิงเขา ตอนนี้ที่บ้านมีบ่อน้ำของตัวเองแล้ว โจวกุ้ยหลานก็ขี้เกียจไปซักผ้าที่ลำธารอีก

ข้างลำธารเป็นสถานที่แห่งการก่อให้เกิดการทะเลาะวิวาท เป็นที่ไว้ซุบซิบนินทาเรื่องชาวบ้าน พวกป้าๆ น้าๆ คุยกันสนุกสนาน นางก็ไม่อยากมีส่วนร่วม

หลังจากซักเสื้อผ้าแล้วก็นำมาตากบนกิ่งไม้

ตอนนี้อุณหภูมิลดลงแล้ว น่าจะประมาณยี่สิบองศา หลังจากฝนตกอีกหลายครั้งคงจะเข้าหน้าหนาว บ้านนี้มีเพียงผ้าห่มบางๆ สองผืน และผ้านวมสองผืนเท่านั้น

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปถึงหน้าหนาวคงหนาวน่าดู

ต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับฤดูหนาวก่อนที่อากาศจะหนาว...

คิดแล้วนางก็กลับไปที่ห้องทิศเหนือ หยิบผ้าห่มในห้องเจ้าก้อนน้อยออกมาวางบนกองไม้ในสวนผักข้างๆ ให้มันไม่ชื้น

เป็นผ้าห่มนวมที่เหล่าไท่ไท่เพิ่งทำให้เมื่อไม่นานมานี้ แต่ละผืนมีฝ้ายเพียงสามหรือสี่จินเท่านั้น ตอนนี้ยังใช้ได้ แต่อีกไม่นานก็ใช้ไม่ได้แล้ว

โจวกุ้ยหลานคิดถึงเรื่องนี้อยู่ แล้วก็ตัดสินใจจะไปซื้อฝ้ายและผ้าในตำบลหลังจากทำผักเสร็จ

ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ นางก็ได้ยินคนเรียกนางอยู่ข้างนอก “กุ้ยหลาน! เจ้าอยู่บ้านหรือเปล่า”

โจวกุ้ยหลานชะงักไป นั่นเสียงแม่ของนางไม่ใช่เหรอ

นางตอบกลับเสียงดัง “อยู่ ข้ามาแล้ว”

พูดจบนางก็ตบผ้าห่มนวมอีกสองสามครั้งก่อนจะออกจากแปลงผักแล้วรีบกลับเข้าบ้าน

เหล่าไท่ไท่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน เมื่อเห็นนางมาต้อนรับจึงดึงนางเข้าบ้าน

“เจ้าไปเอาของมาเร็ว เราต้องรีบไปเยี่ยมชิวเซียงกับป้าใหญ่ของเจ้า”

โจวกุ้ยหลานนึกถึงผักพวกนั้นในบ้าน กลัวว่าเหล่าไท่ไท่จะเห็นมัน จึงรีบดึงเหล่าไท่ไท่ “ท่านแม่ข้ารู้แล้ว ให้ข้าไปทำงานข้างนอกก่อนแล้วข้าค่อยไป”

“เจ้ายังมีงานอะไรที่ทำไม่เสร็จ แม่ช่วยเจ้าทำเอง” เหล่าไท่ไท่ปล่อยโจวกุ้ยหลาน ยืดแขนออกเริ่มพับแขนเสื้อเตรียมจะทำงาน

โจวกุ้ยหลานรีบห้ามนาง “ไม่เป็นไรท่านแม่ แม่นั่งพักข้างนอกก่อนครู่หนึ่ง ข้าจะกลับบ้านไปเก็บกวาดสักหน่อย เดี๋ยวออกมาเลย!”

“ยัยเด็กนี่พูดอะไรน่ะ สรุปว่ามีงานหรือไม่มีงาน”

เหล่าไท่ไท่งุนงง

โจวกุ้ยหลานโบกมือ “แม่มีงานก็ต้องไว้ทีหลังนี้ แต่ข้าจะเข้าไปเก็บกวาดก่อน ท่านแม่รอข้าข้างนอกนะ!”

พูดจบนางก็เดินผ่านเหล่าไท่ไท่รีบเดินก้าวยาวเข้าไปในบ้าน

ข้างนอกจะมีงานอะไรที่ไหนเลย ก็แค่ห้ามเหล่าไท่ไท่ไว้ นางต้องเอาผักใบที่เน่าเสียออกให้หมดก่อนที่เหล่าไท่ไท่จะเข้ามา ไม่อย่างนั้นหากเหล่าไท่ไท่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่

“ยัยเด็กคนนี้นี่เจ้าบอกข้าก็ได้ว่าไม่อยากให้ข้าเข้าบ้าน อะไรกัน ข้าเป็นแม่เจ้านะข้าเข้าบ้านเจ้าไม่ได้แล้วเหรอ” เหล่าไท่ไท่พูดอยู่ข้างนอก และเท้าก็ก้าวข้ามธรณีประตู

บ้านของลูกสาวตัวเองทำไมนางเข้าไม่ได้ ยัยเด็กคนนี้หาข้ออ้างน่ะสิ!

ทันทีที่เข้าไปก็เห็นโจวกุ้ยหลานกำลังแบกถังใบใหญ่ นางแปลกใจจึงก้าวเข้าไปหา “เจ้าจะถือถังไปทำอะไร”

โจวกุ้ยหลานตกใจ ในสมองมีแค่สี่คำ “เกิดเรื่องใหญ่แล้ว...”

“เปล่า ข้าว่าจะทำผักดอง...” โจวกุ้ยหลานยังพยายามกลบเกลื่อน

เหล่าไท่ไท่ขมวดคิ้ว รีบเดินเข้าไปหา เห็นผักกาดขาวเน่าในมือของเจ้าก้อนน้อย เช่นเดียวกับผักเหล่านั้นในมือของโจวกุ้ยหลาน แล้วหัวใจก็พลันเต้นแรง

“นี่มันถูกทำลายเสียหายไม่ใช่เหรอ”