นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 91

หลี่ซิ่วยิงอาจได้ยินเสียงสวีเหมยฮวาเลยพยายามลืมตา หลังจากเห็นสวีเหมยฮวา จึงพยายามดึงมือสวีเหมยฮวามาที่เตียงเตา พูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้ “น้องสะใภ้ เจ้าพูดสิทำไมถึงจ้ะเป็นหย่อางนี้น่ะ ข้าตายไปดีกว่า!”

“เดี๋ยวก็ดีขึ้น เจ้าอย่าพูดไร้สาระ” เหล่าไท่ไท่รีบปลอบ

“ป้าใหญ่ดูแลตัวเองดีๆ นะ หมอบอกว่าครบสามเดือนก็ลงพื้นได้แล้ว” โจวกุ้ยหลานแทรกพูด

แม้ว่าจะไม่ชอบหลี่ซิ่วยิงคนนี้นัก แต่ตอนนี้มาเห็นนางทรมานทั้งที่อายุมากแล้ว ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

หลี่ซิ่วยิงเพิ่งเห็นโจวกุ้ยหลาน คิดว่าเมื่อวานถ้าไม่ใช่เพราะนาง ทั้งตัวเองกับชิวเซียงคงไม่ต้องเกิดเรื่องร้ายแบบนี้ แต่นั่นเป็นเพราะลูกสาวตัวเองทำเรื่องไม่บริสุทธิ์ใจ สิ่งที่เกิดขึ้นได้ ดังนั้นตำหนิได้แค่ตัวพวกนางเองเท่านั้น

เวลานี้ยัยเด็กนี่ยังมาเยี่ยมนางก็นับว่ามีมโนธรรม อีกอย่างเมื่อคืนสวีฉางหลินก็ไม่ได้พักผ่อนเลย ต้องวิ่งกลับไปกลับมา สิ่งเหล่านางก็รู้ดี ความโกรธในใจนางหายไปแล้ว

“กุ้ยหลานก็หมดห่วงแล้วสิ ยังไงก็แต่งงานไปแล้ว” หลี่ซิ่วยิงถอนหายใจ นับว่าต่างฝ่ายต่างหาหนทางไป

โจวกุ้ยหลานฝืนยิ้ม คำพูดนี้ไม่มีทางตอบ เพราะโจวชิวเซียงเป็นแก้วตาดวงใจของหลี่ซิ่วยิง นางพูดอะไรเขาคงไม่อยากฟัง

เหล่าไท่ไท่เกลี้ยกล่อมนาง “พี่สะใภ้วางใจ วันเวลายังอีกอยาวไกล พี่สะใภ้จะดูแลอย่างดีและยังจะคอยรับใช้ครอบครัวนี้ต่อไปในอนาคต”

คำพูดเหล่านี้ส่งถึงใจหลี่ซิ่วยิง หยาดน้ำตาในดวงตานางไหลลงมาพร้อมกับพูดว่า “น้องสะใภ้ พี่เป็นอัมพาตแบบนี้ไม่ได้เลยนะ ซานเฉียงยังไม่ได้แต่งงานเลย ถ้าข้าเป็นอัมพาตแล้วอีกลูกสาวบ้านไหนจะมาแต่งกับเขา! ส่วนชิวเซียงก็ยังไม่ได้แต่งเหมือนกัน ตอนนี้เข้าไปในตำบลก็ไม่ได้แล้ว ไม่รู้เลยว่าต่อไปจะหาใครได้”

พูดไปๆ น้ำตานางก็ยิ่งไหลเร็วขึ้นอีก “ข้าอยากเอาหัวชนฝาตายให้สิ้นเรื่องไปเลย แต่ข้าไม่อยากทำเพราะต้าเฉียงของข้า! ไปเป็นทหารหลายปีแล้วยังไม่กลับมาสักที พวกเขาบอกว่าเขาตายแล้ว ข้าไม่เชื่อหรอก ต้าเฉียงข้ายังไม่ตาย ข้าอยากรอเขากลับมาแล้วอยากเห็นเขาอีกครั้ง!”

เมื่อพูดถึงจุดที่เจ็บ หลี่ซิ่วยิงควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป จับมือของเหล่าไท่ไท่พลางร้องไห้โฮ

เมื่อคิดถึงพี่ใหญ่ของตัวเอง เอ้อร์เฉียงก็ดวงตาแดงเรื่อแล้วยืนหันหลังให้

เหล่าไท่ไท่ปลอบโยนหลี่ซิ่วยิงอยู่ข้างๆ โจวกุ้ยกลานไม่ค่อยสบายใจนัก

ถ้าพูดขึ้นมาจริงๆ หลี่ซิ่วหยิงนับว่าเป็นคนน่าสงสาร ลูกชายถูกเกณฑ์ไปรบเมื่อสิบปีก่อนเพราะความแข็งแรง ไม่เคยได้ยินข่าวมาหลายปีแล้ว คนในหมู่บ้านคิดว่าเขาตายไปแล้ว แต่บ้านโจวต้าซานไม่เชื่อ ยังเฝ้ารอมานานหลายปี

หลี่ซิ่วยิงไม่ดีต่อนางเลย แต่นางรักลูกมาก ถ้ามองในมุมของนางก็พอเข้าใจได้

บรรยากาศแบบนี้โจวกุ้ยหลานไม่ชอบ จึงออกจากบ้านมา เห็นลุงใหญ่นั่งหลังค่อมอยู่บนธรณีประตูและกำลังสูบยาเส้น

นางเปลี่ยนทิศทางเดินเข้าไป นั่งลงบนธรณีประตูตามเขาข้างๆ

โจวต้าซานเหลือบมองนางที่มานั่งข้างๆ แล้วแบ่งที่นั่งให้นางมากขึ้น

“ถ้ากระหายน้ำก็ไปรินน้ำเอานะ มาบ้านลุงก็ทำตัวตามสบาย”

โจวต้าซานพูดจบก็สูบยาเส้นแล้วพ่นควันออกมา ควันโขมงในฉับพลัน

“ไม่กระหาย ลุงใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง หมอบอกว่าป้าใหญ่จะดีขึ้นไม่ใช่เหรอ เราต้องก้าวไปข้างหน้านะ” โจวกุ้ยหลานพูดโน้มน้าวโจวต้าซาน

โจวต้าซานวางสองมือบนขาผอมบางของตัวเอง มองดูผักในสวน “ต้องก้าวไปข้างหน้าเหรอ แม้ว่าป้าใหญ่ของเจ้าจะดีขึ้นในภายหลังก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว ที่บ้านไม่มีผู้หญิงการจัดการเรื่องต่างๆ ก็จะไม่เรียบร้อย”

ที่บ้านยังมีผู้หญิง แต่เมื่อคิดถึงความประพฤตของหวังหยู่ชุน โจวกุ้ยหลานก็กลืนถ้อยคำลงไป