นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 92

ลูกสาวน้อยคนนี้นับวันจะยิ่งโตแต่ตัวจริงๆ!

“ชิวเซียง ข้ามาเยี่ยมแม่เจ้าและเจ้ากับพี่กุ้ยหลานของเจ้า ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง” เหล่าไท่ไท่ดึงโจวกุ้ยหลานเพื่อส่งสัญญาณให้นางเงียบ และทักทายโจวชิวเซียงด้วยหน้าตายิ้มแย้ม

นี่คือลูกสาวของนาง ไหนเลยจะให้ใครมารังแกได้ แม้แต่ยัยชิวเซียงที่กำลังถูกพิษก็ไม่ได้!

โจวกุ้ยได้รับคำใบ้ของเหล่าไท่ไท่ จึงปล่อยให้นางจัดการเอง

ตัวนางโจวกุ้ยหลานไม่ใช่คนที่ทำความดีตอบแทนความชั่ว ถ้าไม่ต้องสนชิวเซียงได้นางก็ขี้เกียจจะใส่ใจ

“นางน่ะเหรอมาเยี่ยมข้า มาดูว่าข้าตายแล้วหรือยังเหรอ ตอนนี้เจ้าดีใจไหมล่ะ เจ้าภูมิใจล่ะสิ”

ใบหน้าซีดขาวของโจวชิวเซียงเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่ตอนด่าก็ยังใส่อารมณ์เต็มที่ และดวงตาก็มีแต่ความเกลียดชัง

โจวต้าซานโกรธมากจนเอาบ้องยาสูบมากระแทกที่ขอบเตียงเตาและตะคอกอย่างโมโห “ชิวเซียง!”

ตอนนี้อารมณ์ลุงใหญ่โมโหมากแล้ว โจวชิวเซียงตกใจกับความโกรธของพ่อ เมื่อกลับมาคิดว่าตัวเองกำลังไม่สบายแต่พ่อยังปกป้องนังสารเลวนี่ นางก็ยิ่งคับข้องใจ

นางยิ่งคิดยิ่งคับข้องใจจนน้ำตาไหล “พ่อตะคอกใส่ข้า! ข้าไม่รู้เลยว่าข้าหรือโจวกุ้ยหลานกันแน่ที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของพ่อ!”

โจวต้าซานโกรธมากจนง้างบ้องยาสูบอีกรอบเพื่อจะตีโจวชิวเซียง

โจวชิวเซียงตกใจจนเอาสองมือกุมศีรษะตัวเองและหดตัวเป็นก้อนกลม

เหล่าไท่ไท่ที่อยู่ข้างๆ รีบห้ามเขา เอื้อมมือไปคว้าบ้องยาสูบและเกลี้ยกล่อม “พี่ใหญ่ ยัยชิวเซียงไม่รู้อะไรควรไม่ควรอย่าไปตีเลย นางโตจนอีกไม่นานต้องแต่งงานแล้ว แถมตอนนี้ก็ป่วยอยู่ด้วย พี่ใหญ่ใจเย็นๆ เอาไว้ค่อยๆ สั่งสอนนางเถอะ!”

เมื่อถูกเกลี้ยกล่อมโจวต้านซานจึงระงับความโกรธในใจ

เพราะถูกพิษยังไงก็ไม่ได้อยากตีจริงๆ อยู่แล้ว จึงได้แต่ทิ้งความโกรธไป

เหล่าไท่ไท่ดูจากท่าทางจึงรู้ว่าเขาไม่ตีจริงๆ แล้วเลยปล่อยมือ

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น โจวชิวเซียงจึงแอบมองพ่อ เห็นว่าพ่อวางมือไม่คิดตีนางแล้ว นางจึงนอนลงดีๆ อีกครั้ง แต่น้ำตายิ่งไหลกว่าเดิม

“ท่านแม่ ที่เราจะมาเยี่ยมก็เยี่ยมแล้ว ด่าได้ขนาดนี้คงจะไม่มีอะไรน่าห่วง เรากลับกันเถอะ จะได้ไม่รบกวนนางพักผ่อน” โจวกุ้ยหลานดึงชุดของเหล่าไท่ไท่พลางพูดกับนาง

เหล่าไท่ไท่พยักหน้า รู้สึกว่าลูกสาวตัวเองพูดถูก

โจวชิวเซียงที่อยู่บนเตียงได้ยินคำพูดนี้ก็กัดฟันแน่นอย่างโกรธจัดอยากจะด่า แต่เมื่อเหลือบไปเห็นโจวต้าซานที่อยู่ข้างๆ จึงจำต้องกลืนคำพูดลงไป

“งั้นเรากลับแล้วนะ อยู่กันดีๆ ล่ะ” เหล่าไท่ไท่กำชับ

โจวต้านซานกับซานเฉียงตอบรับ สองแม่ลูกจึงเดินออกจากบ้านโจวต้าซาน

กระทั่งออกมาข้างนอกแล้วโจวกุ้ยหลานถึงได้สบายใจ

บ้านโจวต้าซานอึดอัดมาก อากาศไม่สดชื่นเหมือนข้างนอก

“ป้าใหญ่ของเจ้าน่าสงสารจริงๆ เกรงว่าต่อไปสถานการณ์ของครอบครัวนี้จะแย่ลงไปอีก” เหล่าไท่ไท่ถอนใจ อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“แต่คนน่าสงสารต้องมีจิตใจที่น่าเกลียดชัง!”

“อะไร พูดอะไรน่ะ” เหล่าไท่ไท่ถามลูกสาวอย่างแปลกใจ

โจวกุ้ยหลานใจกระตุกแต่ใบหน้าเรียบเฉย “ข้าบอกว่านางน่าสงสารที่นางสอนลูกไม่ได้ดี”

เหล่าไท่ไท่ไม่สืบสาวต่อ เพราะนางก็รู้สึกว่าพี่สะใภ้เองก็ไม่ค่อยลงรอยกันของตัวเองนั้น สอนลูกสาวจนกลายเป็นแบบนี้

“ไม่พูดเรื่องพวกเขาแล้ว เจ้ากลับไปกับข้าเดี๋ยวนี้ วันนี้แม่จะสอนวิธีด่าคนให้เจ้า!”

โจวกุ้ยหลานนึกถึงก่อนหน้านี้แม่ของนางบอกว่าจะช่วยระบายความโกรธให้นาง จึงตามนางกลับบ้านด้วยความตื่นเต้น